θερμοκήπιο1 ακόμη ορισμός

Σε όσους έχουν κάνει φοιτητές στην Θεσσαλονίκη, το θερμοκήπιο είναι ένας χώρος στο θρυλικό αναγνωστήριο του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου που τυχαίνει να είναι σχεδόν περίκλειστο με τζαμαρίες. Στο εσωτερικό του επικρατεί ακόμα μεγαλύτερη ησυχία απ' ό,τι στον υπόλοιπο χώρο, γι' αυτό και καταλαμβάνεται από φοιτητές που πραγματικά πηγαίνουν εκεί για να διαβάσουν (και όχι, όπως οι περισσότεροι από εμάς τους υπόλοιπους για καφέ, καμάκι και ξεγέλασμα των ενοχών). Οι θέσεις καταλαμβάνονται νωρίς το πρωί κυρίως από γιατρούς, οδοντιάτρους και μερικούς ενσυνείδητους νομικάριους, κομπλέ με τα συμπληρώματα διατροφής τους και τα αλλοπρόσαλλα βλέμματά τους...

Και ναι, εκεί μέσα η χλωροφύλλη παράγεται μαζικά.

Μάνα Σαλονίκη! Τσαμπέ φαΐ για όλους (φοιτητές και μη) στη φοιτητική λέσχη!

Χαχα! Πριν βάλουν έναν υποτυπώδη έλεγχο στην λέσχη, έβλεπες τύπους με φόρμες εργασίας, μπογιατζήδες κλπ που έρχονταν να φάνε. Όποτε μια ομάδα της πόλης δεν πήγαινε καλά στα οικονομικά της, έλεγαν π.χ. ο Άρης φέρνει τους παίκτες του και τρώνε στη λέσχη του ΑΠΘ...

Τα θυμάμαι!
Ναι ρε γαμώτο, μια φορά βάλανε κάτι φουσκωτούς στις πόρτες (το '96;), την πέσανε σ' ενα φτωχαδάκι που πήγε να φάει στη ζούλα και το πετάξανε έξω κλωτσηδόν...

Μπα, μωρέ, μετά από καμιά πενταετία που πήγα εγώ, ήταν απλά ένας ψιλοχοντρός υπάλληλος πριν την σύνταξη που ζητούσε πάσο. Αν δεν είχες, αλλά ήσουν σε φοιτητική ηλικία σε άφηνε, γιατί αν έκανε λάθος, κάποιου φτωχού (προφανώς) το παιδί θα έμενε νηστικό. Αν όμως ήταν κανένας τριαντάρης και πάνω, δεν περνούσε.

Μια κι είσαι καρντάσι, άκου κι ένα παοκτσήδικο (ελπίζω να μην είσαι σκώληξ):

Γιατί δε μπορεί ο Αθανασιάδης να πουλήσει το Χαριλάου;

Γιατί δεν έχει τίτλους...

Μπα παιδιά, όποιος θέλει μπαίνει μέσα αρκεί να τους υποσχεθείς ότι στις επόμενες πρυτανικές εκλογές θα ψηφίσεις αυτόν που θέλουν.

Α και πάτση, το πρώτο σχόλιο κάλλιστα θα μπορούσε να είναι και εικόνα, τις υπόλοιπες 950 περίπου λέξεις τις κερνάω εγώ.

Εχμ, ναι. Τι;

Α ναι. Thanks!

Βρε καρντάσια, είχατε προλάβει εκεί στη λέσχη κάτι γυφτάκια που ερχόντουσαν εκεί που έτρωγες ήσυχα και καλά και χώνανε τα χέρια τους μέσα στο δίσκο σου και βουτούσαν το κοτόπουλο και σε ρωτούσανε μετά «Φίλε να το πάρω γιατί πεινάω»; Κι ας ήτανε η 5η φορά που το κάνανε την ίδια μέρα;

Ρε παιδιά εγώ σε ποια λέσχη έτρωγα τελοσπάντων, πού γίνονταν αυτά; Πάντως το χειροκρότημα μόλις έπεφτε δίσκος κάτω γινόταν και σ’ εσάς, έτσι;

@HODJAS: Καλό το ανέκδοτο. Μπα, με ποδόσφαιρο δεν ασχολούμαι και πολύ. Προτιμώ το κυνήγι αλεπούς με τους ιδιοκτήτες των άλλων κάστρων. Κι εκεί βέβαια παόκι είμαι, χεχε!

Χωρίς πλάκα, τώρα συνειδητοποιώ ότι δεν μπορώ να πω ούτε ένα όνομα παίκτη. Τελείως άμπαλος.

Ου γαρ έρχεται μόνον...
Λένε οτι η ηλικία ενός άντρα είναι αντιστρόφως ανάλογη προς το μέγεθος της μπάλας που ασχολείται:
Στα 10-20 μπάσκετ, 20-30 ποδόσφαιρο, 30-40 (ψευτο-)βόλεϊ, στα 40-50 τέννις και 50-φεύγα γκόλφ...

...μετά τα εξήντα, φλιπεράκι...

Ναι ρε! Ακόμη παίζει το χειροκρότημα! Μάλιστα είχαμε βάλει στοίχημα με ένα φίλο όποιος από τους δύο μας χάσει (δεν έχει σημασία σε τι) να πετάξει κάτω τον δίσκο του σε ώρα αιχμής. Δεν το έκανα.

Έκανα τριάντα σχόλια στο λήμμα και πάλι ξέχασα ότι υπάρχει και φανταζόμουν πως θα έγραφα τον ορισμό του... Για ακόμη μια φορία άριστη δουλειά φίλε Χότζα!

Απλά να το γράψω γιατί πιστεύω είναι κρίμα να μου έχει ρεζερβέ εγκεφαλικά κύτταρα:

Ο χώρος στον οποίο ο ιδιοκτήτης του ξενυχτάδικου, ή μάλλον του κέντρου παροχής βραδυνών ψυχαγωγικών υπηρεσιών, στοιβάζει τις ανεπιθύμητες συνήθως ψωλες. Ε γι' αυτό η ψωλη είναι παντού μετά, είναι δυνατόν να την χώνει συνέχεια στο θερμοκήπιο και να μην έχει καλή σοδειά;

Άντε και καλή χρόνια να ´χουμε. Εμείς οι Ιχθυες πάντως από ότι ακούω θα έχουμε.

Μπουχαχαχα...κνάσο, αυτό αξιζε μια εντελώς δική του θέση στο στερέωμα. Θέλω να ρίξω μια φούχτα αστερίες αλλά δε ξέρω που. Τέσπα έχω βάσιμες πληροφορίες οτι αυτή θάναι μια χρονιά ανεξάντλητης θετικής βιοενέργειας για όλους τους εν σλάνγκ αδελφούς. Σας φιλώ στη μούρη.

Έτρωγα στη λέσχη '82- '87. Τίς Δευτέρες κάναμε υπολογισμό πως θα γίνει να μας βάλουν φασολάδα από τη μέση του καζανιού - η κορυφή ήταν νερό και ο πάτος είχε πετραδάκια και σόδα. Το ψωμί free... Ξανακάνε με εικοσάρη κι ας είμαι μ' ένα πόδι. Όχι για τη φυσική κατάσταση, για το στο μπούτσο μου τα πάντα όλα...

Όχι ρε! πώς μου 'χε ξεφύγει αυτή η κουβέντα;...

Πάτσι, παραδέχομαι, και συνυπογράφω σε κάθε λεπτομέρεια, περι θερμοκήπιο και περι λέσχη. Στο θερμοκήπιο μάλιστα, εκεί καπου στα τέλη των ενενήνταζ, έχω να το λέω οτι ήμουν κι' εγώ εκεί! --μή βαράτε, μιά η δυό φορές έγινε, είχα φίλους και νομικάριους και γιατρούς, πού 'χαν φίλους μ' αγαπημένο γκάτζετ το ξυπνητήρι κι' αγαπημένο σπόρ το τυπικό δίαθλο της βιβλιοθήκης: αγώνας δρόμου με το άνοιγμα της πόρτας, και βιβλιοβολία με το που έφταναν στο χώρισμα του θερμοκήπιου. Θά 'ταν κάποιοι ικανοί να ρίξουν πέντε βιβλία ταυτόχρονα, με την κατάλληλη δύναμη και γωνία ωστε να πέσουν και να γλιστρήσουν πιάνοντας πέντε θέσεις στη σειρά. Άχχχ... αυτές οι τέχνες που πέφτουν σ' αχρηστία...

Τα γυφτάκια που λέει ο αλίβ πάντως ούτε 'γώ τα πέτυχα ποτέ.

Κνάσο είσαι τρελή κότα, δέν είχαμ' αφιβολία...