Νεόκοπο σύνθημα του ευρύτερου αναρχικού / αντιεξουσιαστικού χώρου, εντοπίζεται σε τοίχους ως γκραφίτι (ο υποφαινό π.χ. το έχει τσεκάρει στον πεζόδρομο της Αγίας Ζώνης στην Κυψέλη) αλλά και στο νετ. Πρόκειται περί ενός ιδιότυπου λεξιπλαστικού λογοπαιγνίου, που είναι τρόπον τινά η αντιστροφή του all time classic «οι μπάτσοι πουλάνε την ηρωίνη», συνθήματος με το οποίο μεγάλωσαν γενιές και γενιές (λέμε τώρα) νέων με εξεγερσιακά φρονήματα.
Ερμηνευτικά, θα μπορούσαμε ίσως να πούμε πως οι ήρωες, δηλ. όλοι εκείνοι που πρεσβεύουν μια εθνικοπατριωτική ιδεολογία με έμφαση στις ανδραγαθίες, τους ηρωισμούς και την αυτοθυσία προς υπεράσπιση της πατρώας γης, είναι η δεξαμενή μέσα από την οποία οι εξουσιαστές στρατολογούν τα ένστολα μαντρόσκυλά τους. Και γενικότερα: ο εθνοκεντρισμός και η έμφαση στα και καλά υψηλά ιδεώδη, συντηρούν τη μπατσοκρατία και την αστυνομικοποίηση της ζωής μας. Διότι μπάτσοι δεν είναι μόνο αυτοί που μας δέρνουν στους δρόμους. Ο καθένας από μας (άλλος λιγότερο, άλλος περισσότερο) έχει έναν εικονικό μπάτσο μέσα στο κεφάλι του, ο οποίος αποτελεί προϋπόθεση για την ύπαρξη του πραγματικού μπάτσου. Όσο δεν ξεριζώνεται, όσο δεν σπάει αυτό το είδωλο, τα real μπατσόσκυλα θα πολλαπλασιάζονται. Εξ ου και το σοφό: «Σκότωσε το μπάτσο που κρύβεις μέσα σου». Ο περιλάλητος «φιλήσυχος πολίτης» ή «νοικοκυραίος», που πιστεύει σε «αξίες», «αρχές» και «ιδανικά», που διαβάζει αθλητική εφημερίδα και αποθεώνει «την παρέα του Ζαγοράκη που μας έκανε περήφανους», που έχει «υψηλά πρότυπα» (όλα κατασκευασμένα από την τηλεόραση): αυτός είναι ο πραγματικός μπάτσος.
Όμως πέρα απ' αυτά, το εν λόγω σύνθημα είναι άκρως ενδιαφέρον για το λεπτό χιουμοράκι του και την παιγνιώδη διάθεση που κομίζει. Ο επινοητικός εμπνευστής του δεν διστάζει να παίξει με τα στερεότυπα, να τα παραφράσει δημιουργικά και τρόπον τινά να τα «εκσυγχρονίσει». Όπου στερεότυπο, βλέπε εκ νέου το γηραιό και σεβάσμιο «οι μπάτσοι πουλάνε την ηρωίνη», που διατηρεί ακέραιη τη γοητεία του κλασικού. Όπως όμως ο Marcel Duchamp δεν δίστασε να φτιάξει τη δική του μυστακοφόρο Μόνα Λίζα (χωρίς η αυθεντική να χάσει τπτ από την αξία της) έτσι και τα παραδοσιακά συνθήματα μας προκαλούν να τα παραποιήσουμε, αποδεικνύοντας έτσι το αειθαλές τους. Μια τυπικά μεταμοντερνιάρικη πρακτική: ο ευρύτερος «αναρχικός» χώρος βιώνει συνειδητοποιημένα τις αντιφάσεις του, στοχάζεται και σχολιάζει τον εαυτό του, αυτοσαρκάζεται και αυτοϋπονομεύεται. Οι άνθρωποι αυτοί είναι μια κάποια λύσις (;) Ειλικρινά δεν ξέρω.
ΟΙ ΗΡΩΕΣ ΠΟΥΛΑΝΕ ΤΗ ΜΠΑΤΣΙΝΗ
20 σχόλια
Khan
Υπήρχε με την ίδια σημασία. Όποιος θέλει να τα χώσει στον Τζόνι, τώρα είναι η ευκαιρία!
patsis
xeskist
Ε, και τι πως υπήρχε; Συγκρίνονται σαν ορισμοί, με τέτοια ανάλυση;
Μ' αρέσουν τα σεντονάτα λήμματα απο γεννησιμιού μου, μάλλον.
vikar
Τα συνθήματα θέλουν όντως δικιά τους κατηγορία. Χμ.
Vrastaman
johnblack is now known as José Armando Gamo-Cruz
Khan
Ξεσκίστ μου, συμφωνώ και ο ορισμός έκανε τις δαγκάνες μου να σκιρτήσουν από αγαλλίαση, απλώς όταν η Ιρονίκ είχε ξανανεβάσει το αυτά είναι (μάλιστα με ελαφρώς διαφορετική σημασία από το λιτό ντερτολήμμα), ο Τζόνι, θυμίζω είχε σχολιάσει:
Τέλεια! Πάμε λοιπόν όλοι μια βόλτα από τα top του σλανγκ.γκρρ να τα ξαναπεράσουμε - ανακατεύοντας βεβαίως βεβαίως λίγο την τράπουλα έτσι για την ξεκάρφα - κι όξω της πορτας! Όχι σαν μερικούς μαλάκες που στύβουν την κεφάλα τους να βρουν κάτι που δεν έχει καταγραφεί... Μα τι μαλάκες θε μου. Λοιπόν, φύγαμε για τα τοπ, όποιος πρόλαβε τα δεκάστερα οίδε!!!!!!!!!!!!
Καυτηριάζω ότι υπέπεσε στο αμάρτημα που ο ίδιος είχε κατακρίνει.
Khan
Επί της ουσίας τώρα, ένα από τα αγαπημένα μου συνθήματα είναι:
Να φυλάγεσαι από αυτούς που θέλουν να ζήσουν μια ήρεμη και φιλήσυχη ζωή. Είναι αδίστακτοι!
Ο Althusser χρησιμοποιεί τον όρο interpellation , που μεταφράζουν συχνά ως έγκληση, δηλαδή η πράξη που ο μπάτσος σε εγκαλεί για έγκλημα στο αστυνομικό τμήμα, φυλακή κ.τ.λ. Λέει ότι γενικά το υποκείμενο συγκροτείται από μια τέτοια έγκληση, άλλωστε το υποκείμενο εξ ορισμού υπόκειται, προκύπτει από ένα υποκείσθαι. Συνεπώς, το να σκοτώσουμε τον μπάτσο που κρύβουμε μέσα μας θα ισοδυναμούσε με καθαρή αυτοκτονία! Δεν θα έμενε απολύτως τίποτα μέσα μας αν δεν υπήρχε ο ενδοβολημένος μπάτσος που μας συνιστά ως υποκείμενα. Με αυτό νομίζω θα συμφωνούσαν οι περισσότεροι μετα(σο)δομιστές επηρεασμένοι από την εγελιανή διαλεκτική κυρίου- σκλάβου. (Λ.χ. στον Λακάν η επιθυμία συγκροτείται από την απαγόρευση και δεν υπάρχει προ αυτής, όπως στον απ. Παύλο η αμαρτία προκαλείται από τον νόμο και όχι το αντίστροφο). Μια σχετικά παρήγορη μετάλλαξη της εγελιανής- αλτουσεριανής υποκειμενικότητας πραγματοποιείται από την Τζούντιθ Μπάτλερ, που μιλά για επιτελεστικότητα, δηλ. αυτό που μας φωνάζει ο μπάτσος (γενικά ο κυρίαρχος εξουσιαστικός λόγος) μπορούμε να το επιτελέσουμε (performativity) με μια τροπή υπονομευτική της εξουσίας. Κττμγ, αυτό ακριβώς κάνει η σλανγκ, η οποία παρασιτεί στην κυρίαρχη γλώσσα, δίχως να μπορεί να την καταργήσει, απλώς την τρέπει ειρωνικά. Πρόκειται για μια μεταμοντέρνα ηθική των παραιτημένων από ολική επανάσταση και ακεραίωση του επαναστατικού των αιτήματος.
Galadriel
Προσώπικλυ προτιμώ τον λιτό εναλλακτικό, δεδομένου ότι πρόκειται για ένα πετυχημένο λογοπαίγνιο, αυτό μόνο τέλος. Εχμ, άντε κάτι ανάμεσα γιατί όντως είναι στεγνό το άλλο, αλλά άλλο το λίγο πιο αναλυτικό άλλο το βγάζω από την μύγα ξύγκι. Ε, εντάξει επειδή ο συγγραφεύ το χει το μπιρι μπίρι δεν χτυπάει τόσο άσχημα, αλλά το ξύγκι το βλέπω και επίσης βλέπω ότι στον επόμενο ορισμό θα πάρω ταρχίδια μου από βαθμολογία αν τύχει να είναι ονλάιν ο τζονμπλάκ εκείνη την ώρα χε (έχω κληρονομικό χάρισμα γιανόου), αλλά δεν πειράζει.
Vrastaman
... όπως έγραψα ήδη, το απόγειο του Althusser, κττμγ, ήταν η διευθέτηση της Mme Althusser.
Hélène Althusser = Lethal, he ensures ...
Khan
χαχαχαχαχ
johnblack
Καλέ μου Κχαν συγχαρητήρια! Εγκαινίασες τα σχόλια με τον καλύτερο τρόπο και οι ευχές σου ευοδώθηκαν! Και πάλι μπράβο!
Έχω δηλώσει οτι δεν ξανασχολούμαι με βαθμολογία, χαίρομαι όμως που σας έδωσα αφορμή να ξεκαυλώσετε με τα μηδενικά που χώσατε. Μη ξεχάσετε να σκουπίσετε τον τοίχο μετά... Κι επειδή πραγματικά στ' αρχίδια μου η βαθμολογία, σας ετοιμάζω κι άλλα τέτοια λημματάκια.
johnblack
Και καλή μου Μες, μιλάς ΕΣΥ για σεντόνια και μπίρι μπίρι και ξύγκια κλπ; ΈΛΕΟΣ! Που 9 στους 10 ορισμούς σου είναι βερμουδιές επί ανύπαρκτων εκφράσεων του τύπου αιδοίο το οδοντοφόρο - δαγκανόμουνο;
Το βγαλ' τη σκούφια σου και βάρα με το έχεις ακούσει ποτέ;
xeskist
@ Khan: Πάσο, δεν έχω διαβάσει και όοοολο το site, προσπαθώ όμως!
Και ξαναλέω οτι μ' αρέσουν όλα τα σεντόνια, κυρίως γιατί όποιος κι αν τα γράφει, συνήθως ξέρει τι λέει. Πάντα προτιμώ μια ανάλυση, όταν την παίρνει το λήμμα, παρά ένα ξερό ορισμό. Μακαρόνια χωρίς σάλτσα και τυρί τρώγονται;
jesus
η γνώμη μου είναι ότι πρόκειται για σχήμα αντιστροφής, των οποίων βρίθει η κοινωνία του θεάματος (οπότε δεν πρόκειται για μεταμοντερνιά), που νοηματοδοτήθηκε εκ των υστέρων, οπότε η ανάλυση είναι μεταπροϊόν κ προέρχεται από το πετυχημένο του λογοπαιγνίου, κ όχι το αντίστροφο (δλδ ότι η έννοια που αναπτύσσεται στην ανάλυση, που όντως ανήκει στο λογοπαίγνιο, βρήκε έκφραση σε αυτήν την φράση).
παράδειγμα αντίστοιχο είναι το «λαοί, φονιάδες των αμερικάνων», το οποίο όμως δεν είναι πρόσφορο εκ των υστέρων νοηματοδότησης.
Mr. Cadmus
Εμένα μ'αρέσει πάντως...
Galadriel
Α για κάτσε καλά, το δαγκανόμουνο ήταν από την πρώτη περίοδο της καλλιτεχνικής μου δραστηριότητας στην οποία έκανα και λάθη και επίσης τότε ήμουν πολύ ευγενική και καλοσυνάτη - τώρα παίζει μπλε περίοδος και κάνω και κριτική γιατί είμαι σκληρή κι ανελέητη. Και τότε ήμουνα και νούμερο σαρανταχιλιάδες, εσύ είσαι στην ωριμότητά σου και πρώτη δεκάδα, ο λαός σου περιμένει πολλά. Και τί δηλαδή παρεξηγήθηκες επειδή είπα ότι το χεις με το μπιρι μπίρι; Αφού το χεις, τί να λέμετε τώρα, αλλά... ουφ.
Khan
Τζόνι δεν πιστεύω ότι πραγματικά μου κρατάς κακία. Το κάνεις για τις ανάγκες του medium και για να ανέβει η ακροαματικότητά σου. Εξάλλου, θα λύσουμε τις διαφορές μας over τάβλι!
Khan
Υ.Γ. Αν γράψεις το κανταΐφι απ' το Δ.Π. θα σε δεκαρίσω!
poniroskylo
Καλά όλα αυτά, αλλά ο Bernard-Henri Lévy τι έχει να πει;
Khan
Μπράβο, τεράστιος καραγκιόζης ο B.H.L. (Του αξίζει ένα τσουχτερό αναγραμμαντείο)