Οι Σπαταναίοι αποτελούν ένα ιδιαίτερο είδος εις την ανθρώπινην εξελικτική αλυσίδαν... Ο Homo Spataneus διαφέρει από εμάς τους κοινούς θνητούς ως προς την αισθητική του (καρακιτσαριό του κερατά), ως προς την μετακίνησή των (καράκωλοφτιαγμένα αυτοκίνητα-άρματα μάχης-λούναπαρκ) και ως προς τα μουσικά ακούσματα (Έφη Βόδη, Χαρά Βέρρα, «πάρε το scania και τράβα στο καλλό κτλ»). Σκέτη ποιότητα. Πλέον, διαφοροποιούντο και εις τον τομέαν της γραμματικής! Η οδική αρτηρία η οποία οδηγεί εις τα Σπάτα δεν αποκαλείται λεωφόρος Σπάτων αλλά Σπατών (όπως λέμε σκατών!). Φαίνεται ότι τα Σπάτα στην πραγματικότητα λέγονται Σπατά, δεν εξηγείται άλλως... Περιττεύει δε να ειπωθεί ότι επιμένουν σθεναρώς παρά τις αποδείξεις του εναντίου...
Φαίδων, εποχούμενος, εν ώρα στάσης εις το φωτεινό σηματοδότη: «Ω Ηφαιστίων, κύττταξε εκεί! Ο αερολιμήν Αθηνών! Μα που είμεθα τέλοπσπάντων;»
Ηφαιστίων: «Ας ρωτήσουμε τον διπλα οδηγόν... Συγγνώμη που είμεθα;»
Δίπλα οδηγός, καθήμενος εν κάθισμα με ροζ γούνινη επένδυση εν αυτοκίνητο χρώματος φωσφωρίζοντος λαχανί φέροντας σεμέν εις τον καθρέπτη: «Ρε φλαράκιεεε... στιε λεουφώροου Σπατών είshαι να ούμ...»
Φαίδων: «Εννοείται: Σπάτων;»
Δίπλα οδηγός: «Ουόχιεεε, Σπατών!»
Ηφαιστίων, σκεπτόμενος: «Ευρισκόμεθα εν τη λεωφόρο Σπατών, δίπλα σε αυτοκίνητο καυτόν!»
5 σχόλια
Khan
Πλησίον της Αττική Οδός.
j.b.
Κομίζουμε κουκουβάγια υπενθυμίζοντες ότι σύμπασα η ύπαιθρος χώρα της Αττικής, η Μεσογαία των αρχαίων εν αντιθέσει προς το (κλεινόν) άστυ, εδέχθη, αρχομένων των 14ου και 15ου αι. και στο εξής, μεταναστευτικά / εποικιστικά κύματα αλβανοφώνων, ηλλοιωσάντων φυλετικώς την δημογραφική εικόνα της, βαθμηδόν δε αφομοιωθέντων πολιτισμικώς καίτοι διαφυλαξάντων άχρι της σήμερον ιδιαίτερα εθνοπολιτισμικά στοιχεία, προεξαρχούσης της γλώσσης των αρμπερέσκ (=«αρβανίτικη», που μπ.δ.γ. εμφανίζει ορισμένες διαφορές σε σχέση με την πιο εξελιγμένη «καθαρεύουσα» αλβανική).
Το τοπωνύμιο Σπάτα, όπως η Λούτσα και έτερα της Μεσογαίας, είναι καθαρά αλβανικό. Η αλβανική γλώσσα βρίθει δισύλλαβων παροξύτονων: Σπάτα, Λούτσα, Γκέκας, Μπούας, Λάλας, μπέσα, Τόσκης, Μπίθα εξετερά εξετερά.
Πλην της πόλεως των Αθηνών (όπου διέμενον επί οθωμανοκρατίας οι «γηγενείς» γκάγκαροι από κοινού με ολίγους τούρκους επί του Κάστρου άκα ακρόπολις) τα χωριά του καζά (διοικητική υποδιαίρεση του οθωμανικού συστήματος κατά τι μικρότερη από σημερινό νομό) ήσαν αμιγώς αρβανιτοχώρια. Το αν αυτό εξηγεί κάποια πράγματα για τα σημερινά ήθη των κατοίκων, όπως περιγράφονται στον ορισμό του κου Ζάκκεως, είναι ζήτημα προσωπικής οπτικής.
Γιώργος Ζάκκης
@ j.b.: όντως αυτή ήταν η εθνολογική πορεία της περιοχής της Μεσογαίας, αλλά δεν καταλαβαίνω τι σχέση έχει ο αρβανίτικος εποικισμός με την αγραμματοσύνη και την καγκουριά! Δηλ. οι Αρβανίτες είναι τρόπον τινά φύσει αγράμματοι και χοντροκομμένοι; Ή ότι δεν κατέχουν την ελληνική λόγω καταγωγής; Αρβανίτες υπήρχαν και σε άλλα μέρη της Αττικής και των γύρω νησιών όπως πχ. στην Ύδρα, Ασπρόπυργος, Μαγούλα, στον Πειραιά κα. Γιατί ο χαρακτηρισμός Υδραίος ή Μαγουλιώτης πχ. δεν έχει μείνει ως συνώνυμο καγκουριάς ;
Θεωρώ ότι άλλοι είναι οι λόγοι που τα Σπάτα είναι στην κατάσταση που είναι και αυτό λέγεται νεοπολουτισμός... και πας νεόπλουτος κάγκουρας εστι!
j.b.
Aδερφέ κάνε μου τη χάρη και ξαναδιάβασε προσεκτικά την τελευταία μου πρόταση. Δεν υποστήριξα καμία θέση, είπα απλώς οτι ο καθείς βγάζει τα δικά του συμπεράσματα.
jesus
ίδια καγκουριά βλέπεις κ στη νότια ιταλία, κ στη μασσαλία κ δεν ξέρω κ γω πού αλλού. παρόμοια καγκουριά με τους έλληνες κουβαλάνε κ οι άραβες κάκγουρες στη γαλλία. το αν είναι αρβανίτικο προϊόν η καγκουριά δεν είναι θέμα προσωπικής οπτικής.
οι ινδουιστές πιστεύουν ότι η γη στηρίζεται πάνω στην πλάτη ενός ελέφαντα που πατάει πάνω σε τέσσερις χελώνες οι οποίες ξέρουν να προγραμματίζουν σε τζάβα. το αν ισχύει αυτό ή οι νόμοι της φυσικής, αυτό όντως είναι θέμα προσωπικής οπτικής.