Χρησιμοποιείται όταν κάποιος γίνεται παρ΄ελπίδα αποδέκτης εύνοιας ή υλικής απολαβής και κατόπιν θεωρεί αυτή δεδομένη.

Ο όρος πετσά αναφέρεται γενικά στο κρέας, στο ψαχνό, σε μια εποχή που σκύλοι (αλλά και άνθρωποι) την έβγαζαν vegan. Όταν λοιπόν ο εν λόγω σκύλος εξασφάλιζε κανένα κοψίδι, μετά φυσικά σνομπάριζε τις λαγάνες (μέχρις ότου η ανάγκη τον επαναφέρει στην σκληρή πραγματικότητα).

- Κοίτα ρε συ, η Κατερίνα μια ζωή έπαιρνε το λεωφορείο να πάει στο χωριό, μια φορά την πήρα με το αμάξι και τώρα κάθε πρωί μου φορτώνεται!
- Εμ, σα μάθει ο σκύλος στα πετσά, όλο πετσά γυρεύει!

Έχεις καλύτερο ορισμό; Πρόσθεσέ τον!

Δημοσιεύτηκε
Τελευταία επεξεργασία

#1
GATZMAN

Οπως λέμε δηλαδή:Καλόμαθε η γριά στα σύκα

#2
Επισκέπτης

Λάθος φιλε ακριβώς το αντίθετο σημαίνει
Τα πετσιά ή παλιόπετσα οπως είνα μιά αλλη εκδοχή ενοεί τις σαβούρες

#3
acg

Χμμμμ... Δε νομιζω φιλε τζιν. Δεδομενου οτι η εκφραση μιλαει για σκυλους οι οποιοι παραδοσιακα τρεφονται με κοκκαλα και οχι με πετσι (εξ ου και «πετσι και κοκκαλο»), το πετσι (πετσα εν προκειμενω) μαλλον σημαινει κατι θετικο, κατι καλυτερο απο το συνηθες κοκκαλο. Κατα τη γνωμη μου σωστο το 'χει ο ανχελιτο.

#4
xalikoutis

νομίζω ότι ο jin έχει δίκιο, αλλά δεν είμαι σίγουρος....

τα πετσιά σε περιόδους πείνας (και ειδικά μεγάλης κατοχή, πολιορκίες πόλεων παλιότερα) ήταν το τελευταιο πράγμα που τρωγόταν απτους ανθρωπους, μετά τις γάτες και τα ποντίκια....[διάβαζα πρόσφατα και το «Γραικύλοι» του Ρόδη Ρόφου - 5,50 ευρώ στα περίπτερα], όπου οι πολιορκημένοι Αθηναίοι στο τέλος έκαναν σούπα με τα σανδάλια τους...]
Πιστεύω θέλει να πει η φράση ότι αν σε περίόδους πείνας ο σκύλος καταφέρει να φάει πετσί (δέρμα, προβιές, γενικα σαβούρες χαμηλής διατροφικής αξίας) και να συντηρηθεί, μετά δια(σ)τροφικά του αρέσει και το αναζητά ακόμα κι αν η μεγάλη πείνα γενικά περάσει....
Άλλο ένα παράδειγμα τέτοιας διεστραμμένης διατροφικής λογικής είναι κι αυτό: για την εξολόθρευση των ποντικιών οι παλιοί είχαν τη μέθοδο να πιάνουν δυο ποντίκια και τα έβαζαν μέσα σε πιθάρι, δίνοντας τους μόνο νερό, ώσπου το ένα να φάει το άλλο απ΄την πέινα. Το κανιβαλικό ποντίκι που σκότωνε και έτρωγε το άλλο, είχε πια μεταβληθεί σε in the end there will be only one πόντικα, ο οποίος μετά την απελευθέρωσή του ρήμαζε τους υπόλοιπους ποντικούς της περιοχής. Η πιο αποτελεσματική μυοκτονία......Σα μάθει ο πόντικας στα ποντίκια, δηλαδή....

Τη φράση την έχω ακούσει κι εγώ για παρ' ελπίδα ευνοια κλπ αλλά ειρωνικά, πχ αν κάποιος λέει πόσο κωλόφαρδος είναι που γάμησε μέσα σε ένα σκ δυο κατα γενική ομολογία μπαζόλες.....

#5
acg

Να ψηφισουμε;)

#6
iron

ψηφίζω αγχελίτο

#7
sarant

Κι εγώ ψηφίζω ανχελίτο.
Αν το δεις το θέμα από τη σκοπιά του ιδιοκτήτη του σκύλου, είναι σαφές. Ο σκύλος του έμαθε να καλοτρώει και δεν δέχεται πια τα αποφάγια ζυμαρικών κτλ.

Πάντως, εγώ την ξέρω ως Σαν μάθει ο σκύλος στα πετσιά, του μένει το κουσούρι

#8
xalikoutis

ξαναψηφίζω jin μου φαίνεται....(κουσούρι = αρνητική, επιβλαβής συνήθεια, όχι;)

#9
sarant

Ε, ναι xalikoutis, για τον ιδιοκτήτη του σκύλου, που πληρώνει τη διατροφή του, είναι κουσούρι να μη θέλει ο σκύλος αποφάγια και να προτιμάει το κρεατάκι.

#10
xalikoutis

yes but, όταν βγήκε η παροιμία, κανείς δεν πλήρωνε για να τρώει ο σκύλος του το ο,τιδήποτε, πόσο μάλλον κρεατάκι....οπότε και να θελε να αποκτήσει τέτοιο κουσούρι ο κοπριτάμπουρ, χλωμό...θεωρώ την παροιμία κοντινή με την «όποιος σουτάρει πίτουρα, παθαίνει γρίπη των πουλερικών».... και στο κάτω κατώ (ή πάνω πάνω) γιατί πετσιά = κρέας; jin for koinotarch!

#11
acg

Το πετσι σιγουρα δεν ειναι κοκκαλο. Το κοκκαλο, τροφη συνυφασμενη με το σκυλο, ειναι για μας αποφαι. Το πετσι, ειτε ειναι κρεας ειτε οχι, μπορει να μην ειναι αποφαι. Αρα, ειναι «καλυτερο» απο το κοκκαλο. Αν «καλομαθει» λοιπον ο εν λογω κοπριταμπουρας στο «καλυτερο» πετσι, δεν θα κοιταει το παρακατιανο κοκκαλο. Ξαναψηφιζω ανχελιτο και μαλιστα τον προτεινω για ανθυποστραταρχη.

#12
iron

ακόμα και σε εποχές φτώχειας (για να μην πω ίσα-ίσα τότε) η πέτσα (λιπαρή και νόστιμη, όπως ξέρουμε όλοι) ήταν κάτι που θα έτρεφε καλύτερα τον άνθρωπο και μάλλον ήταν αδιανόητο να ταϊστεί ο σκύλος με αυτό. Άρα κάποιος που υπερπεριποιούνταν -για τα δεδομένα της εποχής- τον σκύλο του, σίγουρα του έδινε κάτι σαν πέτσα την οποία θα λιγουρεύονταν οι πεινασμένοι. Και τότε δεν έχει πισωγύρισμα, η νοστιμιά (πάσης φύσεως) δεν λησμονείται. αατα. Κολλάμε σε κάτι θέματα ρε πούστη μου! (Νταξ, μωρέ, δεν το είπα με κακία, καλό είμαστε)

#13
xalikoutis

λύνω τη σιωπή μου για να πω ότι:
τα πετσιά δεν είναι η πέτσα, η λαχταριστή πετσούλα που κρέμεται από τον οβελία....
είναι τα επεξεργασμένα δέρματα, οι προβιές που έχουν πάει στο ταμπακαριό...αυτά τα υπολείμματα της επεξεργασίας προφανώς τσίμπησε ο λιμασμένος κοπριτάμπουρας και εγλυκάθηκε.....ξέρω, ξέρω,
ο ανένδοτος μου έχει καταντήσει ανέκδοτο, blame my cretan dryheadedness (ξεροκεφαλιά)....

#14
iron

είσαι σίγουρος μπρε σύντεκνε;