Υποτίθεται. Συνώνυμα: δήθεν, τάχα (μου), λέει (σε πλάγιο λόγο).
- Τι μου τριγυρνάει ρε ο τρόμπας με την Ελευθεροτυπία παραμάσχαλα, ατσαλάκωτη απ' το πρωί;...
- Ε δεν καταλαβαίνεις; Μας το παίζει αριστερός και καλά.
- Με την Ελευθεροτυπία;!!...
- Ε εκεί φτάνει το μυαλό του, δεν καταλαβαίνεις; Ποιος; Ο γιος του βιομήχανου. Ρε για πότε θα τη φάει τη μπούφλα του να ησυχάσει...Πήγε μαζί του σπίτι, λέει, η γκόμενα που γνώρισε στο κλάμπ, και πηδιόντουσαν και καλά ώς το πρωί. Κααλά...
7 σχόλια
xalikoutis
Μην ξεχνάμε και το άσμα του Πιλαλί «Εντάξει και καλά»
deinosavros
Η έκφραση υφίσταται τουλάστιχον από μέσα '60.
[I]Βέβαια έχεις το παρελθόν, την ιστορία και τη φήμη σου, κι ίσως να μη θελήσεις να φανείς κατώτερός της, ότι και καλά σε δάμασε εσένα τον απλησίαστο Κολοβό, ο πιό σκιτζής, ο πιό ατζαμής στη διμοιρία.
Εγώ νομίζω, πως πάνω από τον τσαμπουκά και τον εγωισμό σου πρέπει να μπεί η περηφάνεια μουλαριών και ανθρώπων.[/I]
Μάριου Χάκκα Ο Κολοβός, από τον «Τυφεκιοφόρο του εχθρού», Κέδρος 1966.
patsis
Μπα! Κι εμένα μου είχε φανεί νεολογισμός τη δεκαετία του '90 που το πρωτοάκουσα!
vikar
Η έκφραση, πλάκα-πλάκα, υφίσταται τουλάχιστον απο τέλη 19ου αιώνος:
[I]— Τι μούτρα είν' αυτά, μωρέ; Ποιος σ' έκαμ' έτσι;
— Μην τα ρωτάς! Γένηκαν τραγικά πράμματα. Δε σούλεγα πως θα βρω μπελλά; Ένας παλιάνθρωπος απαλλαγέντας ήθελε και καλά να πη πως δεν ήμουνα στο Βελεστίνο. — «Ώστε ψέματα λέω εγώ; — Ψέματα, μου λέει. — Εγώ, μωρέ; — Εσύ» Του καταφέρνω ένα σκαμπίλι και πιανόμαστε. Του δίδω, μου δίδει. Στο ύστερο τραβώ την κάμα και τον αρχίζω. Πελέκημα σωστό.[/I]
Απ' το χρονογράφημα του Ιωάννη Κονδυλάκη που έλεγα σήμερα στο -ούμπα, «Ο φανατισμός - εκλογική ψυχολογία» (Φλεβάρης 1899), απο το Ενώ διέβαινα, εδώ.
vikar
Την έχει χρησιμοποιήσει κι' ο Παπαντωνίου απ' ότι φαίνεται, πιθανότατα μετά τον Κονδυλάκη. Ο Γεωργακάς δίνει ενα παράδειγμα στο λήμμα αδιάκριτος, άν και δέν ξέρω απο πού κρατά η σκούφια του.
Μπαρεμπιμπτόμπως, ο Τριαντάφυλλος την αγνοεί τη φράση, ο Μπάμπης όμως όχι.
deinosavros
Εξοχος παπά μου.
deinosavros
[...] εγίνετο λόγος μεταξύ οδηγού και λοχίου να διαμείνη το απόσπασμα εις Ταχταλή δύο τρείς ημέρας έως ότου καλλιτερεύση ο καιρός του Θεού και ο πους του γραμματικού΄ ο αποσπασματάρχης δεν ήθελε και καλά να αναχωρήση από το χωρίον χωρίς γραμματικόν.
Η στρατιωτική Ζωή εν Ελλάδι
Αναφέρεται στο 1857, εκδ. 1870.