Ρητορική ερώτηση. Ακολουθεί νοερώς ισχυρότατη άρνηση, διότι κανένας άνθρωπος δεν κωλώνει στην κατηφόρα. Την κατηφόρα μπορείς να την διασχίσεις και κουτρουβαλώντας που λέει ο λόγος, τεσπά χωρίς ιδιαίτερο κόπο. Το πεζικό έρχεται στην εικόνα για να της δώσει έμφαση, αφού η εκπαίδευσή του περιλαμβάνει πολλά χιλιόμετρα πορείας, καταλήψεις υψωμάτων, πυρ και κίνηση και τα παρόμοια, κάνοντας την κατηφόρα να μοιάζει παιχνιδάκι (βλ. βρωμοπόδαρος, Τ/Φ).

Η έκφραση λέγεται για να βεβαιώσουμε μετ' επιτάσεως τον συνομιλητή μας ότι διαθέτουμε το κουράγιο, τον τσαμπουκά, το τσαγανό να ανταποκριθούμε σε μια δύσκολη κατάσταση ή ότι η πρόκληση που αντιμετωπίζουμε πραγματικά δεν είναι ούτε απαιτητική ούτε απειλητική για εμάς.

  1. - Λοιπόν, να σου χρεώσω και τρεις πλαστογραφίες;
    - Ναι ρε μπος, μέσα, δώσε ό,τι έχεις!
    - Μπράβο όρεξη... Κοίτα, μη σε βρω καμιά μέρα τέζα πάνω στις δικογραφίες. Αντέχεις;
    - Κωλώνει το πεζικό στην κατηφόρα;
    - Εσύ ή ξεσκίζεσαι στον μπούτσο ή δεν γαμείς καθόλου, δεν εξηγείται αλλιώς τόση αποδοτικότητα...

  2. - Να σου πω ρε αρχηγέ, εσύ που ξέρεις από κουμπιούτερ και τέτοια, μπορείς να βρεις τίποτα φωτογραφίες της γης από τη σελήνη για μια εργασία του γιου μου;
    - Ναι ρε συ, το συζητάς;
    - Σίγουρα δεν σου είναι κόπος ε;
    - Όχι ρε, τι λες τώρα; Κωλώνει το πεζικό στην κατηφόρα;

βλ. αυτοκτοσχόλιο (από GATZMAN, 19/09/09)

Κωλώνουν ο Βούδας, ο Φούντας, το πεζικό στην κατηφόρα;... Σχετικά: κωλώστρα.

Έχεις καλύτερο ορισμό; Πρόσθεσέ τον!

Δημοσιεύτηκε
Τελευταία επεξεργασία

#1
ο αυτοκτονημενος

οχι ρε τραβαει κ Α Ε Ρ Α αααα 4 4

#2
GATZMAN

#3
iron

ε να το πώ πάλι το αγαπημένο μου. Έγραψε κάπου ο Κάφκας:
«Κάποιος βάδιζε πολύ γρήγορα στον δρόμο της αιωνιότητας. Τον πήγαινε, δηλαδή, κατηφορικά».

#4
electron

γατζ, αυτό το μύδι νομίζω ότι είναι από κάποιο βιβλίο του δημοτικού, αν δεν με απατά η μνήμη μου!!!

#5
Khan

Είναι και στο εξώφυλλο του προτελευταίου τόμου της Ιστορίας του Ελληνικού Έθνους

#6
GATZMAN

@electron
Απο το νέτι το κατέβασα. Αν παίζει στο βιβλίο που λες, ιντα να πω; Δε μ' απατάει απλώς η μνήμη μου...τάρανδο μ' έχει κάνει...χαχαχα

#7
patsis

@ironick: Πόσο υπερτεράστιος, διηπηρωτικός, στερεοφωνικός και ντόλμπι ντίτζιταλ είναι ο Κάφκα; Ιδίως στην Δίκη του αναφέρομαι. Όπως έγραψε κι ο ανώνυμος σχολιαστής στο εξώφυλλο της έκδοσης που διάβασα: «Η ανάγκη του ανθρώπου [του ήρωα του βιβλίου] για ελευθερία στο τέλος ξεπερνά κάθε όριο» και αυτό είναι κάτι που ο αναγνώστης το βιώνει. Κάθε πρόταση του βιβλίου βγάζει μια χαρά νόημα, κάθε φράση συνδέεται με την επόμενη φαινομενικά απόλυτα κατανοητά, κι όμως, πρόκειται για μια περίτεχνη παγίδα ενός λογικοφανούς μα όχι λογικού κόσμου. Όσο διαπραγματεύεσαι με αυτόν, τόσο μπλέκεσαι στον ιστό του.

Σημείωση: Η συγκεκριμένη έκδοση της Δίκης που διάβασα είναι το μοναδικό βιβλίο μέχρι τώρα για το οποίο αντελήφθην, χωρίς φυσικά να έχω διαβάσει το πρωτότυπο, ότι η μετάφραση (του Αλέξανδρου Κοτζιά) είναι από μόνη της άξια επαίνων.

#8
iron

α πάτση μου, ο κάφκα είναι μεγάλη ιστορία, μεγάλη. Όχι τόσο ως λογοτέχνης (εξάλλου η γλώσσα ήταν γι' αυτόν ένα μεγάλο αδιέξοδο, γερμανικά, τσέχικα, εβραϊκά, δεν ήξερε πού να παίξει, η λέξη «μαμά», όπως έλεγε, δεν τον εξέφραζε σε καμία από τις 3 γλώσσες του, οπότε ναι, ο λόγος του ήταν κάπως απρόσωπος, πράγμα όμως που έδεσε με την θεματολογία του) όσο ως ο πρώτος που μίλησε άθελά του και αλογόκριτα (πνιγόταν) για τις ατομικές ψυχωσάρες και φοβίες του μικρού και τιποτένιου ανθρώπου μέσα μας.