κιτ

Η οποία ήδη έχει πάρει πρέφα ότι δεν είμαστε και πολύ τακτικοί θαμώνες στο bar-restaurant εντός του πολυκαταστήματος που την πήγαμε, όπως της είχαμε αρχικά αφήσει να εννοηθεί.

Ρε πστ μου, έξυσες πληγές τώρα! Πραγματικά σου έρχεται να ανοίξει η γη να σε καταπιεί όταν η γκόμενα που τραβολογάς πάρει εκείνο το ξινισμένο και συγκαταβατικό υφάκι «α, πρώτη φορά έρχεσαι σ' αυτό το εστιατόριο; Νόμιζα πως ήξερες που πάμε». Έχω λύσει πλέον το πρόβλημα με τον εξής τρόπο: όταν πρόκειται να βγω σε μέρος που δεν έχω ξαναπάει, πηγαίνω μια δυο μέρες πριν μόνος και χαρτογραφώ το χώρο, την πρόσβαση, το πάρκιν, που είναι οι τουαλέτες κλπ.

Ρε παίδες, τελικά έχω μείνει πολύ πίσω. Στον παλιό καλό καιρό που τις έβγαζες για σουβλάκι (με κρομμύδι απαραιτήτως) και μπυρίτσα ή για κρασί - μεζέ στου καβομανόλη. Σινεμά σε πολύ εξτρά περιπτώσεις, γενέθλια και τέτοια. Τον υπόλοιπο καιρό έγκλειστοι στο σπιτάκι για τα περαιτέρω με ντελίβερυ για να μην χάνεται χρόνος. Δηλαδή μου λέτε σήμερα ότι για να μετρήσεις όχι μόνο πρέπει να την πας σε μουράτο μαγαζί, αλλά και να αποδείξεις ότι είσαι θαμών !!!!. Ωρέ που πάμε ρε !!! (Αυλωνίτης). Άλλη μία κοινωνική προσφορά του σάιτ, σε ξεχασμένα απολιθώματα σαν και του λόγου μου.

Αυτά που λες μπετατζή μου είναι μετά. Το στάδιο που περιγράφει ο τζόνυς είναι πριν φτάσεις στο μετά, εκεί που πρέπει και καλούα να πουλήσεις την απαραίτητη μούρη για να την πείσεις ότι το δικό σου γονίδιο είναι που αξίζει να διαιωνιστεί. Στο πριν δηλαδή πρέπει να την αφήσεις σέκα, οπότε παίζει να την δεις με μπριζόλες από μοσχάρια που τα ταΐζουν με μπύρα και τους κάνουν μασάζ κάθε μέρα δίνοντας την κατοσταρούμπα στην Μεγάλη Βρετανία, κι αφού την καβατζώσεις να βαριέσαι να βγεις από το σπίτι και να την ταράξεις στο σουβλάκι ντιλίβερυ για να μην χάνεις χρόνο από το τσαμπιοσλίνγκ.

Τίποτα, εκείνο που καταλαβαίνω εγώ μετά τις παρατηρήσεις Μ&Μ (Μπέτα και Μές) είναι οτι τελικά τη σήμερον ημέρα το καμάκι είναι επένδυση...
Τώρα, ζήτημα προκύπτει αν είναι εν τέλει επικερδής (και για πότε με το καλό η απόσβεση);

Έτσι... Σχετικός ορισμός και σχόλια εκεί.

Και κάτι άλλο. Η μόστρα παίδες, η φιγούρα, η λεζάντα, το πουλ μουρ και όλα τα σχετικά, είναι, ως ένα βαθμό, αυτοσκοπός. Η μόστρα για τη μόστρα, για τη χαρά της φιγούρας και μόνο. There's nothing wrong with this. Δεν σημαίνει ντε και καλά οτι κάθε φορά που βγαίνεις με γκόμενα και την πας σ' ένα κυριλάουα place, πρέπει να γαμήσεις. Δηλαδή οτι και καλά η έξοδος για φαγητό / ποτό κλπ είναι το ορεκτικό, ας πούμε, και το κυρίως πιάτο είναι ο πήδουλας. Καμία σχέση.

Μπορεί δλδ σεξουαλικά και συναισθηματικά να είσαι πλήρως καλυμμένος και καβατζωμένος με ένα (ή και περισσότερα) γκομενάκια και να την περνάτε φίνα εσώκλειστοι, με σουβλάκι ντελίβερυ , άγρια γαμήσια και μετά αγαπούλες δίπλα στο τζάκι κλπ. Θα σου έρθει όμως κάποια στιγμή να βάλεις τα καλά σου τα ρουχαλάκια που τα ακριβοπλήρωσες, να πάρεις το καλό σου το αμαξάκι που ακόμα το ξεχρεώνεις, να βρεις κι ένα ωραίο άλογο και να το κυκλοφορήσεις στην πόλη, να το σεργιανίσεις εκεί που πάει ο καλός ο κόσμος, να κάνεις το κομμάτι σου ρε αδερφέ, να ζήσεις για λίγο το αμέρικαν ντρημ σου, στο οποίο όλοι έχουμε δικαίωμα. Κι ας μη γαμήσεις μετά. Ας την πας απλά σπίτι της, σαν καλός καληνυχτάκιας. Χαμένος δεν βγήκες, ιδίως αν έπαιξες όλο το ρολάκι σου καλά.

Δηλαδή φτιάχνεις μαγιά για το μέλλον κι όταν σφίξουν οι κάβλες θα δουλέψει καρνέ, έτσι; Καλά ξηγιέσαι ;-)

Αυτή είναι πουριτανική λογική του στυλ «μάζευε κι ας είν' και ρόγες». Αποταμίευση, επενδύσεις για το μέλλον, χρησιμοθηρία, ωφελιμισμός και όλα τα συμπαρομαρτούντα. Εγώ σε λέω απλά, απόλαυσε τη στιγμή κι ότι βρέξει ας κατεβάσει. Δημιούργησε μια ωραία εικόνα, μια ωραία ανάμνηση, μια ωραία ατμόσφαιρα (εδώ πήγα να βάλω λινκ στο γνωτό ηλιοπουλικό αλλά είδα οτι δεν υπάρχει).

έχει ξεμείνει στο Δ.Π. άσχετο.

Σχόλια Τζόνι και Μες έγραψαν!

Βρε Μες, στο σχόλιό μου δεν εννοούσα να χάνεις χρόνο από το τσάμπιονς λιγκ αλλά τεσπά. (Ματάκια, γλωσσίτσα, φιλικούς χαιρετισμούς).

Τζόνι, μ΄αρέσουν και μένα οι έξοδοι σε ωραία μέρη, ανεξαρτήτως αποτελέσματος. Απλώς δεν μπορούσα να καταλάβω πως είναι μειονέκτημα για κάποιο σερνικό να αποδειχτεί ότι δεν έχει ξαναπάει στο μαγαζί. Ίσα ίσα, το να πηγαίνεις σε καινούργια μέρη αποδεικνύει ότι είσαι ανοιχτός, δεν φοβάσαι το άγνωστο, στάση που σε γενικές γραμμές αρέσει στα θηλυκά. Ο Χότζας έχει ολόκληρη θεωρία για τη μιζέρια των καθημερινών στεκιών, που πηγαίναμε άλλοτε ψυχαναγκαστικά σαν να χτυπούσαμε κάρτα. Ακούει ;;;

Χότζας ακούει στο R/F δυνατά-καθαρά!
Είναι που λέει «κάποτε το παίζαμε λούζερ-μετά όμως χάσαμε στ' αλήθεια»...

@ bttz. Κι εμένα παλιότερα με εξόργιζαν κάτι τέτοια κολλήματα που είχαν οι γκόμενες. Επειδή όμως μεγαλώνω σιγά σιγά και καταλαβαίνω πως δεν γίνεται μια ζωή να κολυμπας ενάντια στο ρεύμα, έχω αναθεωρήσει κάπως. Και εξηγούμαι.

Η δύναμη ενός ανθρώπου είναι οι εμπειρίες του και οι γνωριμίες του, οι δικτυώσεις του. Η φαντασία που λες εσύ είναι κι αυτή πολύτιμη δεξιότητα, έχει όμως αμφίβολα αποτελέσματα. Μια γκόμενα θέλει βασικά να περνάει καλά, όχι να πειραματίζεται όλη την ώρα. Θέλει να την πας στο μαγαζί που έχεις πάει στο παρελθόν και έχεις περάσει καλά, για να είναι σίγουρη οτι κι αυτή θα περάσει καλά. Οι γυναίκες είναι ανασφαλή όντα, γουστάρουν την πεπατημένη, να πηγαίνουν στα σίγουρα. Επίσης, ένας συχνός θαμώνας έχει κάποιου είδους «εξουσία» στο μαγαζί που συχνάζει: τον χαιρετούν οι πορτιέρηδες, ενδεχομένως δεν πληρώνει είσοδο, έχει πολλά κεραστικά ποτά, παίζει σφαλιάρες με τον τραπεζοκράτορα μετρ, μιλά στους σερβιτόρους σαν παιδιά του κλπ. Όλα αυτά καυλώνουν άσχημα τις γυναίκες. Η γυναίκα καυλώνει να σε βλέπει άνετο, να κινείσαι στο χώρο που την έχεις πάει με άνεση και οικειότητα. Όχι να πηγαίνεις ψαχουλεύοντας και ψαρωμένος και να πετάς ατάκες του στυλ «συγγνώμη, προς τα που είναι η τουαλέτα;» και άλλα τέτοια τραγικά. Η γυναίκα γουστάρει να αφήνεται, να μην έχει να νοιαστεί για τίποτα, να κάνεις εσύ το κουμάντο κι εκείνη απλά να αράζει με το τσιγαράκι της. Αν εσύ είσαι σφιγμένος επειδή βρίσκεσαι για πρώτη φορά σ' ένα χώρο, κλάφτα Χαράλαμπε, δύσκολα θα χαλαρώσει κι η ίδια. Οι γυναίκες (οι σωστές και μπάνικες τουλάχιστον, όχι οι κομπλεξικές) γουστάρουν να γνωρίζουν τους φίλους, τις παρέες, τους γνωστούς σου. Θέλουν να σε θαυμάζουν στην κοινωνική σου υπόσταση. Έχω διαπράξει αρκετές φορές το μοιραίο λάθος να γνωρίσω μια γκόμενα και να βγαίνω συνεχεια μαζί της κλάνοντας τους φίλους μου. Τότε συνήθως κάποια στιγμή έρχεται η θανατηφόρα ατάκα: «μα καλά εσύ φίλους δεν έχεις, μόνος σου είσαι συνέχεια;».

Ωραία κουβέντα, να τη συνεχίσουμε κάποια στιγμή!

Εξαρτάται τί γυναίκες κουβαλάει κανείς και πού, ώστε να γουστάρουν με κάτι τέτοια.
Συ είπας, δεν υφίσταται μόνον ένα είδος γυναικών νές πά;

Άλλωστε, δεν είναι απαραίτητο να «ψαρώνεις» σε ένα νέο χώρο, αλλ' ούτε και υποτιμητικό είναι να μην ξέρεις πού είναι ο χαλές...

Προσωπικά αποφεύγω τα μόνιμα στέκια και τα πολλά κολλητηλίκια με το μαγαζί. Δεν μπερδεύομαι, είμαι customer και απαιτώ αναλόγως.

Πάλι εγώ, από τότε που μεγάλωσα αυτά τα θέματα τα αναθέτω.

Ναί, αλλα είσαι γκόμενος ή γκόμενα;... :-Ρ

Όταν μεγάλώσεις δεν έχει σημασία. ;-)

Τείπες τώρα;;;;!!!!

Είναι μεγάλο πονηρόχελο τελικά...

Ρε αφήστε το κορίτσι ήσυχο! (Μουάχαχα!...)