Σε αντίθεση με τον Ελβετό ή τον Γερμανό ή τον Αυστριακό που δεν αφήνουν ίχνος φαγητού στο πιάτο τους επειδή δεν είναι σωστό να πετιούνται οι τροφές (σεβαστή άποψη αν και λίγο ψυχαναγκαστικό το όλο πράμα), αλλά σε πλήρη συμφωνία με το σαβούρα-βιβρ που επιτάσσει να αφήνουμε πάντα λίγο από το φαγητό μας στο πιάτο μας ώστε να μη μας πουν ψωμόλυσσες και λιμασμένους (άλλος ψυχαναγκασμός από κει), ο Έλλην έχει την εκδοχή της λεβεντιάς και του φιλότιμου στο θέμα αυτό: θα αφήσει πάντα μια μπουκιά απείραχτη, όχι ντε και καλά στο πιάτο του αλλά στην πιατέλα, από την οποία σερβίρονται όλοι. Είναι το περίφημο υπόλοιπο «της ντροπής», η μπουκιά δηλαδή την οποία αν φας, αυτομάτως θα χαρακτηριστείς ως ξεδιάντροπος, ότι δηλαδή την έφαγες για την πάρτη σου και δεν άφησες κανέναν άλλον να την φάει -που μπορεί, στην τελική, να την χρειαζόταν περισσότερο από σένα...
Αυτά τα αδιέξοδα ευγενείας του τύπου «περάστε...» «παρακαλώ!», «όχι εσείς περάστε...», «παρακαλώ, εσείς περάστε πρώτα», «μα παρακαλώ» κλπκλπκλπ, εγκλωβίζουν την συμπεριφορά μας χωρίς να σημαίνουν τίποτα γι' αυτήν και, επί πλέον, δημιουργούν μικροταμπού τα οποία δε σπάνε με τίποτα.
Η μόνη λύση: σηκώνεται ένας από τους συνδαιτημόνες και μοιράζει τα της ντροπής σε όλους τους υπόλοιπους. Ή τα παίρνει για την γάτα του. Ή τα παίρνει για τον σκύλο του. Αρκεί να μην είναι χορτοπιτάκια, ας πούμε.
Νονός λημμάτου: Κνάσος
Συζήτηση πάνω από ένα κεφτεδάκι:
- Έλα, φά' το κι αυτό, να μαζέψω τα πιάτα.
- Δικό σου είναι.
- Φά' το συ, εγώ δεν πεινάω.
- Ούτε γω.
- Ε μην το πετάξουμε, κρίμα είναι.
- Ε φά' το ντε τότε!
- Μπα; για να μου λες μετά ότι πάντα τρώω της ντροπής;
- Και αν το φάω εγώ, αυτό δεν θα λες και συ για μένα;
- Καλά, θα το κόψουμε στη μέση και θα φάει ο καθένας από μισό.
- ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΑΛΛΟ ΣΟΥ ΛΕΩ!
- ΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ! καλά, θα το ρίξω στον σκύλο.
(συμπέρασμα: τυχερός ο σκύλος)
