Το σκάω, την κοπανάω, τηγκανά, γίνομαι φιδίσιος επειδή με κυνηγάνε.
Τη νύχτα διαδραματίζονται όσα δεν πρέπει να δει ο ήλιος υπό τον οποίον, ως γνωστόν, ουδέν κρυπτόν. Όταν λοιπόν έχεις τάσεις φυγής και θες να εξαφανιστείς από προσώπου γης επειδή έχεις γνώση της μαλακίας σου και του ότι κάποιος βρίσκεται στο κατόπι σου, περιμένεις, σύμφωνα με την παλιά καλή συνταγή, να πέσει η νύχτα -και το σκας «από την πίσω πόρτα» με ελαφρά.
Σήμερα πια δεν χρειάζεται ντε και καλά να περιμένει κάποιος να πέσει το φως, βλέπετε ο ηλεκτρισμός και οι κάμερες έχουν αλλάξει τα πράγματα. Πού το καλό γνωστό βρωμερό μεσαιωνικό σοκάκι που γυαλίζει από την υγρασία ή την βροχή μέσα στο σκοτάδι. Παρόλ' αυτά όμως προτιμάται η νύχτα για τέτοιες (απο)δράσεις, είτε γιατί παρά το φως παραμένει σκοτεινή, ή επειδή η αρχέτυπη αυτή συνήθεια δεν πρόκειται να φύγει από το dna του ανθρώπου.
Εννοείται ότι η έκφραση είναι και τρόπος του λέγειν εκτός από κυριολεκτική. Επίσης χρησιμοποιείται και ως απειλή: «θα φύγεις νύχτα».
- Τι παίζει με το νέο αφεντικό;
- Καλά... Με τις λαμογιές που έχει κάνει, νύχτα θα φύγει...
