Είναι στιγμές που σε πνίγει το δίκιο. Σε τσεκάρεις μήπως χειραγωγείς την κατάστα, μήπως ο θυμός σου είναι παράλογος, μήπως κάτι δεν έχεις πιάσει και τελικά καταλαβαίνεις ότι και δίκιο έχεις και σωστά θυμώνεις και πέρα από εγωισμούς είσαι. Οπότε μιλάς κι έχει τον ατελείωτο η κουβέντα, επιμένεις να λύσεις το θέμα ον δα σποτ και προσπαθείς εντατικά να εξασφαλίσεις ότι τα κίνητρα είναι τα ίδια εκατέρωθεν.
Ο άλλος όμως; Ε, ο άλλος έχει τα δικά του δαιμόνια και βλέπει τα κίνητρά σου για τούγκουντ τουμπιτρού, προσπάθειες χειραγώγησης κτλ.
Οπότε μύλος.
Πας λοιπόν στον κολλητό/ή, ξαναπαίζεις τον δίσκο και κλείνεις το παρολί δηλώνοντας «ό,τι είπα, ένα μπούτσο κατάλαβε». Σύνδεση με Κάιρο δηλαδή.
— «Ρε παιδάκι μου» της λέω, «το κακό σου θέλω γω; Τι κουβαλήθηκα εδώ πέρα από την άλλη άκρη της γης; Για να ελέγχω που πας και τι κάνεις; Τι σόι σχέση εξ αποστάσεως είναι αυτή άμα θέλεις χώρο κι όταν είμαστε μαζί;»
— Και τι σου είπε;
— Φωνές, κακό, φασαρία... Ότι τάχα την πνίγω, ότι έχει ξαναπεράσει από σχέση που δεν της επέτρεπαν να βλέπει τους φίλους της. Λες και της απαγόρευσα να τους βλέπει. Έξι μέρες έκανε ό,τι πλάνα ήθελε. «Πάμε στον έτσι, πάμε στου αλλιώς», μέσα έγω. Το Σάββατο όμως ήθελα πριβέ χαλαρές καταστάσεις, όχι να κοιτάμε το ρολόι και να τρέχουμε από το ένα νησί στο άλλο.
— Καλά και δε συμφώνησε; Δεν είναι και καμιά φοβερή παραχώρηση...
— Ό,τι είπα ένα μπούτσο κατάλαβε. Πήγε με τις φίλες της για ντίνερ, είναι καθιερωμένο βλέπεις γαμώ τα σεξεντδασίτυ μου γαμώ.
