Σημαίνει είμαι εντελώς τελείως βλάκας ή/και χέστης. Χωρίς καν να μου ασκηθεί βία τέτοια που κάπως να το δικαιολογούσε, εγώ πάω και ομολογώ κάτι που επιβαρύνει τη θέση μου, επιβεβαιώνοντας τις κατηγορίες του αντιπάλου μου. Παναπεί, καρφώνομαι χωρίς καρφί.
Η σχέση με την αλήθεια της αποσπασμένης με τη βία (βάσανο) ομολογίας είναι ένα θέμα που από αρχαιοτάτων χρόνων έχει απασχολήσει, και φυσικά και σήμερα όταν τα πράγματα σοβαρεύουν η βία (και οι κάθε είδους εκ-βια-σμοί) είναι ο νάμπερ ουάν τρόπος απόδειξης της αλήθειας, αλλά απ' ό,τι φαίνεται η βλακεία, ή μάλλον η «βλακεία» έχει αρχίσει να γίνεται δυναμικός διεκδικητής της πρωτιάς. Γιατί; Μα γιατί σε έναν κόσμο που κυριαρχεί το ντάξ' να 'ούμε ξέρω 'γω και δηλαδής και που το κυρίαρχο πλαίσιο διαλόγου είναι τα μαρμαρένια αλώνια του πληκτρολογίου, δεν υπάρχει πια εξυπνάδα και βλακεία, παρά μόνο μαγκιά, κλανιά και κώλος φινιστρίνι και άρα δεν έχει και τόσο σημασία κι αν αμοναχός σου τα 'μολογάς γιατί έτσι κι αλλιώς, όταν μεγαλώσουμε, όλοι πουτάνες θα γίνουμε. Δηλαδή, κι όταν ο Πάγκαλος είπε «μαζί τα φάγαμε» και κάτι έγινε. Λες ξέρω 'γω: ναι, ρε είμαι ρουφιάνος / λαμόγιο / τεμπελχανάς / ουατέβα, τι θες τώρα, να σε γαμήσω;
Μαρτυράνε και χωρίς ξύλο λοιπόν... Παπανδρέου, Ψυχάρης, Μπεγλίτης, Ταμβακάκης (της ΕΤΕ), ΠΑΣΟΚ, ΔΟΛ, MEGA ξεκατινιάζονται! Και όταν ξεκατινιάζονται οι κατίνες, βγάζουν στη φόρα η μία τα άπλυτα της άλλης!
από εδώ, ένα από τα πολλά αποτελέσματα του γούγλη.
όλος ο κόσμος ξέρει ποιοι είναι αυτοί που τη φάση αγαπάνε
ποιοι είναι αυτοί που τζάμπα χρόνο σπαταλάνε
τζάμπα μάγκες στη ζωή μας βρέθηκαν πάλι μαζί μας
δίχως ξύλο μαρτυράνε
πείτε κι άλλα να γελάμε
γιατί ποτέ δε σταματάμε
όσο οι δίσκοι μας πουλάνε
δυσ-στίχοι των Going Through από εδώ
