έχω πράμα καλό και δεν παρακαλώ

Θα πηδηχτώ από το παράθυρο...

Παίδες μην εξάπτεσθε, ας δούμε και τα θετικά του πράγματος, όπως είπε και ο Αλίβε...

Λοιπόν, αυτοί οι πλανόδιοι μικροπωλητές συχνά είναι εξαιρετικά εφευρετικοί στα στιχάκια που πλάθουν για να προσελκύσουν την προσοχή του αγοραστικού κοινού. Με τη συνεχή επανάληψη ο μικροπωλητής ταυτίζεται με το πετυχημένο «σύνθημά» του, το οποίο και γίνεται ένα είδος σήματος κατατεθέντος του. Ένα πολύ καλό τέτοιο «σήμα κατατεθέν», το οποίο μου είχε κολλήσει για καιρό (και ήταν όντως λογοπαίγνιο), ανήκε σε πωλητή παρεό στην παραλία και ήταν το εξής: Παρεό έχω, παρέα δεν έχω! Όλοι διασκεδάζαμε με τον πωλητή και τις φωνές του, επινοώντας παραφράσεις του συνθήματός του, π.χ. παρεό έχω, γκόμενα δεν έχω κλπ. Δημιουργείτο μια εύθυμη ατμόσφαιρα, η οποία, φευ, είχε τη σκοτεινή της πλευρά: ένας μεροκαματιάρης βιοπαλαιστής να τριγυρνά πάνω κάτω στην παραλία, μες το λιοπύρι του καλοκαιριού, και να γκαρίζει διαλαλώντας την πραμάτειά του τη στιγμή που οι υπόλοιποι διακοπευόμασταν. Υπό αυτή την οπτική, το έξυπνο μότο του πωλητή άρχιζε να εκλαμβάνεται όχι πλέον ως λολοπαίγνιο αλλά ως στυγνή κυριολεξία. Ένας άνθρωπος του μόχθου, φτωχός και μόνος, έβαζε τα δυνατά του να τραβήξει την προσοχή μας και να κερδίσει τον επιούσιο. Το ευφυολόγημά του έπαιρνε μια σπαρακτική χροιά. Άνθρωποι μονάχοι, όπως έλεγε κι η Μοσχολιού...

Ενα μοτό που μου ΄χει μείνει από λαχειοπώλη:
«Είμαι κοντά σου... για να φροντίσω τα οικονομικά σου.» Σε κοίταγε ίσα στα μάτια και το 'λεγε λες κι αυτό ήταν εξατομικευμένο για σένα. Σε λίγα δευτερόλεπτα βεβαίως το άκουγες να απευθύνεται και σε άλλον... και σε αλλλον... και σε άλλον. Η... Λουποκατάσταση

Με συγκινjήσατε πρωινιάτικα. Βλ. και το Σακέτο σε πακέτο.