Φιλοσοφική θεωρία η οποία προτείνει την απαλλαγή από το άγχος που μας προκαλούν τα εντέλει ασήμαντα καθημερινά προβλήματα. Η θεωρία αυτή διατυπώθηκε στις 6/11/1998 από τον Χρήστο Τσατσούλη και έκτοτε έχει αποκτήσει χιλιάδες οπαδούς. Το μανιφέστο του σταρχιδισμού έχει ως εξής:
«...Πολλές φορές οι άνθρωποι και ειδικά οι πολέμιοι μας, συγχέουν τη θεωρία του σταρχιδισμού με μια σειρά από άλλα, άσχετα πράγματα:
- με τον ατομισμό
- με την παραίτηση
- με την αδιαφορία
ΜΕΓΑ ΛΑΘΟΣ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Ο Σταρχιδισμός δεν έχει καμία σχέση με όλα τα παραπάνω. Αντίθετα μάλιστα, πρόκειται για μια βαθιά ανθρωπιστική φιλοσοφία! Και θα το δικαιολογήσω αυτό παρακάτω.
Για να μη θεωρητικολογούμε, ας πάρουμε τα πράγματα από την πρακτική πλευρά. Είσαι αντιμέτωπος με κάτι που σε αγχώνει... Το πρώτο βήμα είναι να κάνεις στον εαυτό σου την εξής ερώτηση: «Τι πραγματικά θα γίνει χειρότερο στον κόσμο αν δεν τα καταφέρω στο συγκεκριμένο θέμα;»
Πρέπει να κάνεις την ερώτηση αυτή σε ένα γενικό, οικουμενικό πλαίσιο, έξω από τα στενά προσωπικά σου σχέδια (πρώτη νύξη για έναν καλυμμένο ουμανισμό του σταρχιδισμού...).
Συνήθως η απάντηση είναι: «Τίποτα!!»
Αμέσως, ήρθε η πρώτη ελάφρυνση!
«ΝΑΙ ΡΕ ΠΟΥΣΤΗ ΜΟΥ, ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΠΟΤΥΧΩ, ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΗΡΘΕ ΚΑΙ Η ΣΥΝΤΕΛΕΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ!»
Το δεύτερο βήμα είναι να κάνεις δύο άλλες ερωτήσεις στον εαυτό σου:
«Τι πραγματικά θα γίνει χειρότερο στη ζωή μου αν δεν τα καταφέρω στο συγκεκριμένο θέμα; Τι εναλλακτικές λύσεις υπάρχουν;» Είναι σημαντικός ο τονισμός της λέξης πραγματικά. Και αυτό γιατί, όπως ξέρεις, είμαστε γεμάτοι από πλασματικές ανάγκες που στην πραγματικότητα όχι μόνο δεν μας εξυπηρετούν, αλλά μας έχουν αποκόψει και από ένα σωρό άλλα πράγματα που πραγματικά μετράνε. Είναι γεγονός ότι η σωστή αντιμετώπιση της παραπάνω ερώτησης προϋποθέτει κάποιο βαθμό αυτογνωσίας (κανείς δεν ισχυρίστηκε ότι φτάνεις στον σταρχιδισμό έτσι εύκολα και απλά). Όμως σκέψου ότι η ίδια η ερώτηση μπορεί να γίνει μια αφορμή να αρχίσεις να αναρωτιέσαι για τέτοιου είδους θέματα, αρχίζοντας έτσι το, ενίοτε μακρύ και κοπιαστικό, ταξίδι σου προς την αυτογνωσία. Και φτάνουμε έτσι στην δεύτερη σαφή ουμανιστική προσφορά του σταρχιδισμού.
...Χωρίς υπερβολή μπορώ να ισχυριστώ ότι για ένα πολύ μεγάλο μέρος από τα προβλήματα που συνήθως μας απασχολούν, η απάντηση και σε αυτή την ερώτηση είναι το ίδιο απλή: «Τίποτα». Και συνήθως μπορείς να βρεις ικανό αριθμό εναλλακτικών λύσεων, οι οποίες ίσως συνεπάγονται λίγο περισσότερο κόπο και χρόνο, αλλά τι αξίζει περισσότερο από την προσωπική σου γαλήνη;
«ΕΝΤΑΞΕΙ ΡΕ ΠΟΥΣΤΗ ΜΟΥ, ΕΧΑΣΑ ΤΟ ΛΕΩΦΟΡΕΙΟ ΚΑΙ ΘΑ ΠΑΩ ΜΙΑ ΩΡΑ ΑΡΓΟΤΕΡΑ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ. ΚΑΙ ΤΙ ΕΓΙΝΕ; ΤΙ ΕΧΑΣΑ; ΜΙΑ ΩΡΑ ΧΑΖΟΛΟΓΗΜΑ ΣΤΗΝ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ; ΜΙΑ ΩΡΑ ΔΙΑΒΑΣΜΑ; ΣΙΓΑ ΜΗ ΚΡΕΜΕΤΑΙ Η ΥΠΟΘΕΣΗ ΑΠΟ ΜΙΑ ΩΡΑ ΔΙΑΒΑΣΜΑ. ΜΙΑ ΩΡΑ ΥΠΝΟ; ΚΑΛΑ ΤΙ ΔΙΑΟΛΟ, ΜΠΡΙΚΙΑ ΚΟΛΛΑΩ, ΦΥΣΙΚΑ ΚΑΙ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΩ ΤΗΝ ΕΛΛΕΙΨΗ ΜΙΑΣ ΩΡΑΣ ΥΠΝΟΥ. ΚΑΙ ΔΥΟ ΩΡΩΝ ΑΝΕΤΑ. ΑΡΑ ΚΑΙ ΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ΝΑ ΧΑΣΩ ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ ΚΑΙ ΤΙΠΟΤΑ... ΣΤ' ΑΡΧΙΔΙΑ ΜΟΥ...»
Σοβαρά, έχω διαπιστώσει ότι ενίοτε μας απασχολούν περισσότερο οι, τελικά γελοίες, συνέπειες του γεγονότος παρά το γεγονός καθαυτό, του να χάσεις π.χ. το λεωφορείο.
Ίσως να μην φαίνεται, αλλά έχουμε διανύσει μια πραγματικά μεγάλη απόσταση από όταν άρχισε το παρόν μήνυμα. Έχουμε πετύχει:
α) Να απαλλαγούμε από άγχος για προβλήματα των οποίων η μη-λύση δεν έχει και τόση σημασία.
β) Να απαλλαγούμε από άγχος για γεγονότα τα οποία, κάτω από νηφάλια σκέψη, είναι αναστρέψιμα και συνεπώς η μη επιτυχής έκβασή τους μπορεί να αντιμετωπιστεί.
Θα μου πεις: «Και τι γίνεται με τα υπόλοιπα προβλήματα ρε φίλε; Δε μπορείς να τα θεωρείς όλα ισοδύναμα με το να χάσεις ένα λεωφορείο... »
Πραγματικά δεν μπορείς. Η θεωρία του σταρχιδισμού εδώ σηκώνει τα χέρια. Όχι ότι αποτυγχάνει... όχι, όχι... απλώς... ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ!
Ναι, απλώς τελειώνει. Θυμάσαι τι διαβεβαίωσα στην αρχή, περί σχέσεων με θεωρίες ατομισμού, αδιαφορίας κλπ.; Οποιαδήποτε παραπέρα κίνηση «problem elimination» θα σε φέρει εκεί. Και δεν θέλουμε να πάμε εκεί... Η ιδέα πίσω από τη θεωρία δεν είναι του τύπου «και τι με νοιάζει εμένα», «αφού ζω και περνάω καλά δεν υπάρχει πρόβλημα» κλπ...
Η ιδέα είναι, μέσω ενός έξυπνου μετασχηματισμού όπως λένε οι μαθηματικοί και όχι με ταχυδακτυλουργίες, να «εξαφανίσεις» τα προβλήματα που ανήκουν στις δύο κατηγορίες που ανέπτυξα παραπάνω, να απελευθερώσεις τις δυνάμεις που μέχρι τώρα απασχολούσες σε αυτά...
...έτσι ώστε να μπορέσεις να αφιερώσεις όλες τις δυνάμεις σου στα πραγματικά σημαντικά θέματα, στη λύση των προβλημάτων που δεν ανήκουν στα παραπάνω υποσύνολα.
Και βέβαια υπάρχουν τέτοια προβλήματα. Απλά είναι διαφορετικά για τον καθένα.
Επισφραγίζεται έτσι ο αρχικός μου ισχυρισμός περί ουμανιστικού χαρακτήρα της θεωρίας...»
Μα καλά, αγχώθηκες γι' αυτό το ασήμαντο θέμα; Νομίζω ότι πρέπει να εντρυφήσεις στη θεωρία του σταρχιδισμού!
