Όταν βλέπεις ένα έργο στο σινεμά ή στην τηλεόραση και από κάποιο σημείο και μετά σε παίρνει ο ύπνος, τότε λες ότι από εκείνο το σημείο «σε είδε» το έργο, αντί να το δεις εσύ. Ήτοι το φως που εκπέμπει η οθόνη και το οποίο πίπτει επί των κλειστών βλεφάρων σου θεωρείται ως ένα είδος όρασης στην οποία παραδίδεσαι κοιμώμενος.
(Σε όλους μας έχει συμβεί κάτι ανάλογο, ειδικά όταν θελήσαμε να χαλαρώσουμε βλέποντας κάτι ο,τινανιστικό στην τηλεόραση ενώ εμείς ξαπλώσαμε στο κρεβάτι / καναπέ, ή όταν υπερεκτιμήσαμε τις δυνάμεις μας ότι μπορούσαμε να δούμε μέχρι τέλους, χωρίς να κοιμηθούμε, ταινίες υπερκουλτουρίασης από τους διάφορους Τζουζέπε Λουγκρατόρε που το τσουλάνε το τράβελινγκ «οδηγώντας μια γενιά στα πιο βαθιά χασμουρητά»).
Πάσα: Γκάτζμαν.
- Βρε βρε, γιατί είσαι στο κρεβάτι με το τζιν;
- Ουπς, έβαλα να δω ένα επεισόδιο με τα Φιλαράκια, αλλά τελικά με είδε αυτό...- Ρε συ πρέπει να δούμε την νέα ταινία του Μπέλα Ταρ!
- Να την δούμε καλά θα ήταν... Το θέμα είναι να μην μας δει αυτή...- Δε μου λες, η σκηνή που ο Κλιντ βλέπει από ψηλά τις δυο συμμορίες να αλληλοσκοτώνονται σου άρεσε;
- Φίλε μου, είδα το καουμπόικο μέχρι το πιστολίδι στο σαλούν. Από εκεί και πέρα με είδε αυτό.
