Σχόλια από τον patsis (3005)
Εμφανίζονται 2821-2850 από 3005
Επίσης και σους δε μπε και τουμπεκί στο μαντρί. Ουφ! Βαρέθηκα να τα βλέπω στο πρόχειρό μου.
Ωραίο και το σχετικό-άσχετο επεισόδιο του South-Park Cat Orgy εδώ.
Χμμμ... Υπήρχε ήδη το λήμμα να με συμπαθάτε.
Έχω ακούσει μια εξήγηση την οποία και παραθέτω, αν και έχει ένα λογικό χάσμα και μια αναντιστοιχία. (Οι φιλόζωοι ας κάνουν την καρδιά τους πέτρα, είναι ελαφρώς σκληρό.)
Ως γνωστόν, τα κουνέλια είναι εξαιρετικά ευαίσθητα στα χτυπήματα στο κρανίο. Ένας εύκολος τρόπος να τα τεζάρεις είναι να τα χτυπήσεις στο κεφάλι. Πρακτική λοιπόν του μικροεκτροφέα είναι να τα πιάνει με το ένα χέρι από τα μεγάλα τους αυτιά και να τα τινάζει απότομα προς τα πάνω, ώστε η γροθιά του να χτυπήσει το πάνω μέρος του κεφαλιού τους. Αυτή η κίνηση θυμίζει την παλινδρομική κίνηση του χεριού που «παίζει» ένα πέος, εξ ου και η έκφραση. Το λογικό κενό είναι ότι έτσι τα κουνέλια δεν «πνίγονται» ενώ η αναντιστοιχία είναι ότι μάλλον στον αυνανισμό ή ετεροαυνανισμό παραπέμπει αυτή η κίνηση και όχι στο σεξ.
Όσον αφορά το λήμμα, έχω ακούσει κι ένα άλλο, σχετικό. Ακολουθεί φανταρική ιστορία (ακούς ironick;).
Είμαι στην σκοπιά, έχει πέσει η νύχτα αλλά ξέρω ότι θα βρίσκομαι κάτω από λάμπα κι έχω πάρει για παρέα ένα βιβλίο. Κάποτε έρχεται κι η έφοδος, ένας ταγματάρχης ήσυχος άνθρωπος, καλή του ώρα. Κάτι πήρε το μάτι του, ψάχνει μέσα στη σκοπιά και το βρίσκει. Διαβάζει τον τίτλο αργά, συλλαβιστά και με ελαφρά απέχθεια. «Άμος Οζ, Ιστορία αγάπης και σκότους». Με κοιτάει. «Ποποπό, δεν σας πάω εσάς τα κουλτουράκια...» και φεύγει. Στο βιβλίο ευτυχώς έγραψε «καλώς».
@Mes: Παρεξήγηση, εγώ εννοούσα μετά την πράξη.
να είστε δίπλα δίπλα ξαπλωμένοι με την γυναίκα που επιθυμείτε και απλά να μιλάτε και να χαϊδεύετε ο ένας τον άλλο... Μέχρι και τρίωρο μόνο αυτό δηλαδή, παίζει; Πώς το βλέπει ο αντρικός σας εγκέφαλος κάτι τέτοιο; mes Έχω χάσει ραντεβού με παρέες και μαθήματα και λεωφορεία έτσι... Θυμάμαι να σκέφτομαι: «Πώς είναι δυνατόν να μην έχω σηκωθεί ούτε καν για να βγάλω τσιγάρο από το πακέτο;» Ωραία πράματα...
Υ.Γ. Έχω αντρικό εγκέφαλο ή με ρίξανε στη μοιρασιά;
Σαχλό λυκειακό αστείο των παιδιών της θεωρητικής κατεύθυνσης προς αυτούς της θετικής:
«- Πώς ανοίγουν την πόρτα τα παιδιά της θετικής;
- Πώς;
- Έστω ότι η πόρτα είναι ανοιχτή...»
Ενδιαφέρον είναι και το «εδώ ήρθαμε». Έχει κάποια αυτονομημένη σημασία; Έχω ακούσει το «εδώ ήρθαμε πάμε να φύγουμε» ως παγιωμένη έκφραση αλλά δεν κατάλαβα τι ακριβώς σήμαινε. Σχετίζονται;
Να συμπληρώσω όσα είπα, γιατί μπορεί να μπλέξουμε.
Όπως προανέφερα, ενοχλεί η (εικαζόμενη έστω) προσβλητική διάθεση του ομιλούντος (Vrastaman δεν μιλώ για σένα). Αν κάποιος με αποκαλούσε την δεκαετία του '90 (ή ακόμα δυστυχώς και σήμερα) Αλβανό θα καταλάβαινα ότι θέλει να με προσβάλει. Θα έπρεπε να επιστρατεύσω μεγάλη ψυχραιμία και υπομονή για να μην το πάρω για βρισιά (που δεν είναι) και να δω το ευνόητο: ότι ο απέναντί μου έχει τέτοιο επίπεδο που τσουβαλιάζει έναν ολόκληρο λαό σαν μια βρισιά. Άλλωστε, θυμίζω πως για μια μεγάλη περίοδο στην Ευρώπη Έλληνας σήμαινε υβριστικά ληστής (ή πειρατής, δεν θυμάμαι), αγροίκος. Ανάλογο, αλλά όχι ίδιο, εφέ είναι να αποκαλέσει κάποιος έναν φαλακρό καραφλό. Είναι αλήθεια αλλά η επιθετικότητα πειράζει.
Ακολούθως με το παραπάνω, δεν είναι τελικά η ίδια η εθνότητα. Ναι, έχουμε συνδέσει τον εαυτό μας με μια πατρίδα, είναι τεράστιο μέρος και της δικής μας προσωπικότητας, αλλά σκεφτείτε: τι θα έπρεπε να κάνουμε αν κάποιος αύριο μας αποδείκνυε (εμάς προσωπικά) ότι γενετικά είμαστε κάτι άλλο από Έλληνες; Να αυτοκτονήσουμε; Να θρηνήσουμε; Να αλλάξουμε γλώσσα, ήθη και έθιμα; Πρόκειται συνεπώς για την άρνηση του άλλου να μας αντιμετωπίσει με τον τρόπο που έχουμε επιλέξει να υπάρχουμε, να μας συγχωρέσει με τη θεολογική έννοια της λέξης.
Τεσπα, μικρότερες αμαρτίες τέτοιου είδους τις κάνουμε όλοι συχνά, χωρίς να το καταλάβουμε. Αν πεις σε έναν Ινδό «Ινδός, Πακιστανός, το ίδιο είναι» ενδέχεται να τον προσβάλεις ανεπανόρθωτα, νομίζω.
Αατά.
Λοιπόν, ως βόρειος (αλλά όχι σαλονικιός) ψιλοχέστηκα όταν «μαλώνει» ή μαλώνει κάποιος για τις λεμονίτες, τα κασέρια και τα σουβλάκια. Αυτά τα βλέπω σα να μαλώνουν δυο πρώην φαντάροι για το ποιος έκανε καλύτερο ή χειρότερο φανταρικό, τον πούτσο κλαίγανε δηλαδή.
Αυτό που με πειράζει όμως καλέ μου Vrastaman είναι τα εθνολογικά πειράγματα. Το връх απ' ότι έψαξα είναι το βουλγαρικό αντίστοιχο του up. Ε, όχι, εδώ χαλιέμαι. Κυρίως γιατί το παίρνω σαν έλλειψη ευαισθησίας από αυτόν που το λέει (εσύ που σ' έχω σταμπάρει για καλό παιδί δεν μπορεί να το σκέφτηκες έτσι).
Εγώ βέβαια δεν είμαι μακεδόνας, και από τους δυο γονείς πρόσφυγας είμαι. Σκέψου τώρα εμένα, απόγονο (και άρα φορέα της ιστορίας) ελλήνων που κρατούσαν γλώσσα και λοιπό ελληνικό πολιτισμό μες στα βάθη μιας εχθρικής (ως κράτους) τουρκιάς πώς νιώθουμε όταν ακούμε μαλακίες για τουρκόσπορους και τέτοια. Μεγάλη αμαρτία.
δεύτερη πόλη σε δυο αυτοκρατορίες poniroskylo Αυτό μπορεί να ακουστεί και αρνητικά ξέρεις...
Επί της ουσίας οι Σέρρες μάλλον παραμένουν η υπερδύναμη στο χώρο της μπουγάτσας - ακόμα και στην πόλη μου ένα απ' τα μπουγατσάδικα λέγεται «Σερραϊκόν» ή «Σερραϊκή παράδοση» δεν θυμάμαι [κάτι που αναφέρει το σάιτ στο οποίο παραπέμπεις]. Σκέτη μπουγάτσα όμως δεν έχω φάει ποτέ, ούτε στην Θεσσαλονίκη, ούτε καν έχω δει ή ακούσει τέτοιο πράγμα. Πάντα είναι με τυρί, με κρέμα, με κιμά. Το σπανάκι επίσης δεν το είχα ακουστά.
Εγώ την έχω ακούσει στην Αθήνα, αυτό όμως δεν σημαίνει πως οι εδώ είναι κακεντρεχείς, οι σαλονικιές τα βάφουν θεσσαλονικί!
Θα κάνω ένα σχόλιο και κυνηγήστε με όλοι ομοθυμαδόν: απ' τη στιγμή που κατέβηκα στην Αθήνα διαπίστωσα ότι στο στυλ οι σαλονικιές έχουν χάσει την πρωτοπορία από τις Αθηναίες. Σε ρούχα κυρίως αλλά και μαλλί και ίσως στο μακιγιάζ (μάλλον στο μακιγιάζ δεν με τρελαίνουν ούτε οι μεν ούτε οι δε). Αυτά το χειμώνα, γιατί τώρα που ζέστανε ο καιρός και ξανανέβηκα πάνω διαπίστωσα ότι το καλοκαίρι τους ανήκει. (Θεέ μου τι βλέπουν τα ματάκια μας πάνω...)
Στο πρώτο που τρως σταματάς χωρίς τύψεις: άντρας είναι αυτός που τον έφαγε και δεν του άρεσε!
Χεχε, μη μασάς vikar, είμαστε εδώ μαζεμένοι δυο χιλιάδες άτομα σε ένα νετκαφέ, κρεμασμένοι από τις οθόνες και παρακαλουθούμε τις ανακαλύψεις σου βήμα-βήμα!
Χαχαχαχα! Στη συνάντα, έστρωσα στον Cunning την παγίδα του ακρίβυνε το ψάρι αλλά δεν τσίμπησε!
Να κάνω και λίγο αυτοποντοπρομόσιον και να παραθέσω τη συναφή έκφραση σαν μπουρδέλο σε μετακόμιση.
Ε, όχι βέβαια ρε συ mes! Ακόμα κι αν δεν ξαλαφρώνει μόνος του κανείς, αναλαμβάνει η φύση με τις ονειρώξεις. Αυτό δεν σημαίνει ότι η έκφραση είναι λάθος: και τρεις-τέσσερις μέρες να μείνεις χωρίς «εκπυρσοκρότηση», το σπέρμα τελικά θα εκσφενδονιστεί με μεγαλύτερη ορμή, περισσότερο και ναι, πιο πυκνό. Διότι (μπορεί όμως και να κάνω λάθος, διορθώστε με) θα έχει μεγαλύτερη περιεκτικότητα σε σπερματοζωάρια σε βάρος των άλλων, βοηθητικών, λεπτόρευστων υγρών.
Υ.Γ. Να στείλω βιογραφικό στο Cosmopolitan;
«Μας πέθανες στο...» ; Ρε Sasa μην μας αφήνεις με την αγωνία!
Ιιιιιοουουουουου, που λέει κι η Mes!
Χαχα Hank, βλ. και κυνήγι δεν πάω, ψαροτούφεκο πάω!
Αυτοδιόρθωση: πολιτικές μου πηγές με ενημέρωσαν ότι ο όρος που χρησιμοποιούσε ο Πασχαλίδης ήταν «πράσινη ταχύτητα». Μοιάζει πάντως, μικρό το κακό.
Κάποιος να φωνάξει τον Hank: υλικό για την λίστα του πούστη...
Ναι ρε, μην τρελαίνεσαι, δεν το πήρα προσωπικά. Οκ, είναι μεγάλη κουβέντα, που τραβά μάλιστα πολλά πλήθη και πάθη, τα οποία αν πλακώσουν εδώ την κάτσαμε τη βάρκα.
Α χαχαχαχα! Παράδειγμα κοίτα!...
Α, για το «πάτσης-γουρούνι-δολοφόνος».
Μια δυσάρεστη έκπληξη όταν ήρθα στην Αθήνα ήταν η εξής: Σταδιακά συνειδητοποιήσα πως ο κόσμος έχει πολωθεί με την αστυνομία και τα αντικρατικά αισθήματα και απόψεις. Έχουν ασυνείδητα ή ενσυνείδητα διαλέξει στρατόπεδο, «έξω οι ξένοι, κάτω οι ταραξίες» ή «μπάτσοι-γουρούνια-δολοφόνοι». Ακόμα δεν μπορώ να το χωνέψω. Στην μικρή μου πόλη οι αστυνομικοί δεν είναι μόνο στολές, είναι ο τάδε που είναι ασφαλίτης και είναι παντρεμένος με την δείνα δασκάλα, ο τάδε που μπήκε με μέσο τον τάδε και κάνει τον καφετζή στο τμήμα, ο τάδε που είναι τροχονόμος και είναι ο φόβος και ο τρόμος των πιτσιρικάδων με τα φτιαγμένα παπάκια, ο τάδε που κάνει δουλειά με επαγγελματισμό και κίνδυνο ζωής, ο τάδε που λουφάρει κλπ κλπ.
Οι πιέσεις βέβαια εκατέρωθεν είναι πολύ μεγαλύτερες στην Αθήνα και οι ρωγμές στο σύστημα πρώτα εδώ θα σπάσουν, όχι στην μικρή πόλη. Το σύνθημα, ωστόσο, αυτό συνεχίζει να μου ακούγεται άδικο.
Αατα.
Ωραίος jesus.
Παρατήρηση: τουλάχιστον εγώ προσωπικά αλλά και νομίζω όλοι οι βορειοελλαδίτες δεν διακρίνουμε σημασιολογικά το τζάμπα από το τσάμπα. Χρησιμοποιώ το τζάμπα, ίσως όπως το μπούτσα (αντί πούτσα) κλπ, ως πιο έντονο ηχητικά. Σε άλλες λέξεις υπάρχει μια λεπτή διάκριση, π.χ. θα πω στον προφορικό λόγο «βρε τον μπούστη!» αλλά «βρε τον πουσταρίκο!». Ο πουσταρίκος είναι κατώτερος ιεραρχικά του πούστη βλέπεις - το βαρύ «μπ» λειτουργεί ως λοχιόσημο...
Update: Η συζήτηση περί σλανγκ μεταφέρεται στο λήμμα «σλανγκ» της ironick. Σας περιμένουμε όλους!
Αν εγώ έδωσα το εναρκτήριο λάκτισμα, εσύ ironick παίζει να έβαλες κιόλας γκολ (από τα αποδυτήρια). Πολλή δουλειά για σκέψη και μελέτη. Θα επανέλθω δημήτριος.
Υ.Γ. Αν και το θέμα είναι larger than vote σου βάζω τα δέοντα αστέρια στον ορισμό γιατί έκανες φοβερή δουλειά. Όσο για το λήμμα, αν δεν φουλάρουμε τη λέξη σλανγκ τι στο καλό κάνουμε εδώ πέρα.
Κλασικότατο ποιηματάκι της τσατσάς: Τσιμπουκάκι, πισοκολλητό, ελεύθερα πιασίματα τρία χιλιάρικα [δραχμές].
Μου έχουν πει δηλαδή, εγώ δεν ξέρω.
Το ότι «περιποίηση» σημαίνει τσιμπούκι δεν το ήξερα. Να μην μας πάρουν τα σπεκ, τα αντισπέκ και τα καρασπέκ τώρα, αλλά, εάν υπάρχει έτσι στην πιάτσα, είναι πεντακάθαρο δείγμα σλανγκ, έστω τζάργκον (η επαγγελματική ιδιόλεκτος που λέγαμε).
Πόσο πάει ρε παιδιά η περιποίηση τώρα; (ερώτηση παγίδα).