μέρα που περνάει δεν ξαναπερνάει

Έκφραση του φανταρικού μικρόκοσμου παλαιότερων εποχών, όταν η θητεία ήταν μεγαλύτερη του ενός έτους. Σήμαινε πως περνάω εκείνο το χρονικό σημείο κατά το οποίο μου απομένει λιγότερο από ένας χρόνος θητείας, ούτως ώστε η κάθε μέρα που περνά να βιώνεται ως η τελευταία φορά που θα ζήσω την ίδια ημερομηνία όντας φαντάρος. Για παράδειγμα, σε μια δεκαοκτάμηνη θητεία, μετά τους έξι πρώτους μήνες άρχιζες να σκέφτεσαι: είναι η τελευταία φορά που θα ζήσω την ενάτη Αυγούστου, την εικοστή Μαρτίου, την Πρωτοχρονιά, το Πάσχα κ.ο.κ. μέσα.

Είναι κάπως ενδιαφέρον το ότι ο στρατιώτης προσπαθεί με χίλια ζόρια να «σμπρώξει» τον χρόνο ή να τον περάσει χωρίς να νιώσει (πρβλ. την έκφραση «κοιμήσου: υπηρετείς λιγότερο»). Κάθε μέρα που περνά είναι ένα βάρος που φεύγει από πάνω του, το δε σβήσιμό της στο ημερολόγιο είναι μια μικρή γιορτή. Η αναλυόμενη έκφραση επομένως λέγεται πανηγυρικά. Όταν όμως βγει έξω, στον χρωματιστό κόσμο, η έκφραση μπορεί να πάρει έναν σπαρακτικό χαρακτήρα, διότι ο χρόνος ενίοτε γλιστρά και φεύγει εκεί που δεν το θέλουμε, σαν το νερό στα χέρια ενός παιδιού.

Η έκφραση σήμερα έχει μια μικρή αξία για τους δόκιμους, οι οποίοι υπηρετούν πέντε μήνες παραπάνω από τους στρατιώτες, ήτοι δεκαεπτά συνολικά (και οσονούπω 9+5=14 μήνες συνολικά).

Μεταφορικά, λέγεται καμιά φορά όταν αρχίζουμε να βλέπουμε φως στο τούνελ της κατάστασης που βιώνουμε. Ξέρουμε δηλαδή πως το τέλος δεν αργεί και απλά κάνουμε υπομονή ή, αν πρόκειται για κάτι ευχάριστο, φροντίζουμε να το απολαύσουμε όσο διαρκεί.