Γαμεί και δέρνει, φυσάει, γαμοσπέρνει, και όλα τα σχετικά.
Για τους σχολαστικούς, θα μπορούσε να θεωρηθεί ως υπερθετικός βαθμός του απλού τα σπάει. Αν υποτεθεί πως υπάρχει υπερθετικός μιας ήδη υπερθετικής έκφρασης.
Για τους ακόμη πιο σχολαστικούς, ιδού και η ανάλυση: όταν κάποιος (ή συνηθέστερα κάποια γκόμενα) τα σπάει, αυτό σημαίνει πως περνά και μας κάνει χοντρή ζημιά στον εγκέφαλο, πως τη βλέπουμε και μένουμε κούκλα, πως φεύγει κι αφήνει πίσω της συντρίμμια-αρρωστημένους-και-αγρίμια, πως περνά και τα κάνει όλα σμπαράλια / σκόνη και θρύψαλα (γεια σου ρε Κορκολή) και μετά μας γράφει στο μουνί της. Η ντίβα.
Όταν όμως μια μεναγκό τα σπάει ΚΑΙ τα ξανακολλάει, αυτό σημαίνει πως έχει την εξωπραγματική, θεϊκή ικανότητα να συλλέξει όλα αυτά τα μικροσκοπικά θράψαλα (sic) που δημιούργησε και να τα επανασυναρμολογήσει στην εντέλεια, αποκαθιστώντας το διαλελυμένο αντικείμενο στην ενική ολότητά του. Τα παραπάνω εννοείται με την απαραίτητη δόση τιραμισουρεαλισμού.
Αυτά. Και μην ακούσω οτι «δεν υπάρχει αυτό το πράγμα». Υπάρχει κανονικότατα κι ας μη δίνει χιτς στο γούγλε. Αν δεν σας αρέσει αυτό είναι άλλο καπέλο.
Αφιερωμένο εξαιρετίκαλλυ στο φίλο μου τον Κηάν, που μου ζήτησε ένα έμπειρο λήμμα.
— Μαλέα μου πήρες γραμμή την καινούρια δασκάλα του αερόμπικ; Τα σπάει! Μόνο τα κοιλιακά της δες, τίποτα άλλο.
— Αγόρι μου, αυτή δεν τα σπάει απλά, τα σπάει και τα ξανακολλάει. Να ξέρουμε και τι λέμε.
