Από τα αναφερόμενα στον ορισμό της Ιρονίκ και στο παπάρειο ντιζάινερ, καλλιτέχνης, μπορούμε να συνάγουμε ότι το καλλιτέχνης χρησιμοποιείται ως μία generic κλητική προσφώνηση, όπως τα γιατρέ μου, πρόεδρε/α, ψηλέ.
Ειδικά στο στρατό, αποκαλείται έτσι ο έφεδρος στρατιώτης (σμηνίτης / ναύτης), το κωλοφάνταρο. Υποτίθεται ότι οι καραβανάδες / μονιμάδες και ταλιμπάν είναι οι σοβαροί του έργου, ενώ οι κομπάρσοι είναι μέχρι αποδείξεως του εναντίου ύποπτοι για εκκεντρικότητα και ασοβαρότητα, οπότε καλούνται να αφήσουν τα καλλιτεχνικά, τα κομμουνιστικά και τα φιλοσοφικά, και ο,τιδήποτε τους ξεχωρίζει από την ζητούμενη ισοπεδωτική ομοιομορφία. Λέγεται λοιπόν η προσφώνηση προς τους φαντάρους με ψιλοϋποτίμηση, ψιλοζήλεια, και κυρίως επίγνωση των ορίων που χωρίζουν τους μεν από τους δεν. Από την άλλη, και οι ΕΠ.ΟΠ. είναι καλλιτέχνες.
- Ωπ, καλλιτέχνη! Τι βλέπω; Αξούριστος κι αγυάλιστος σήμερα;
3 σχόλια
patsis
Τι μου θύμισες! Με είχε αποκαλέσει έτσι ένας ψιλοκαραγκιόζης ψιλομαλάκας και ψιλοψι αξιωματικός και, βρίσκοντας αφορμή στο ότι με απεκάλεσε υποτιμητικά και όχι με το όνομα ή τον βαθμό μου του έβαλα τις φωνές. Τολμώ να πω ότι όταν ψαρώνεις έναν από τους παπάρες που σε διατάζουν σε καθημερινή βάση και δεν ξέρουν και την δουλειά τους στην τελική είναι ιδιαίτερη μιλιταίρ ηδονή. Ευχαριστώ, ήσασταν υπέροχο κοινό.
HODJAS
Κλάπ-κλαπ-κλάπ! (standing ovation)
:-Ρ
iron
το λήμμα της παρηγοριάς για τον κάνινγκα...