Παρεμφερές με τα αγριοχρίστιανος και χριστιανοταλιμπάν, προκειμένου περί ορθοδόξων. Η έμφαση όμως εδώ είναι περισσότερο στο ότι ο ζητορθόδοξος κατασκευάζει μια φαντασιακή εικόνα της ορθόδοξης παράδοσης, ότι έχει τις λύσεις για όλα τα προβλήματα, και για τα αδιέξοδα του ρωμαιοκαθολικισμού, του προτεσταντισμού, της νεωτερικότητας και ταλιμπάν, και ζει σε έναν κόσμο δικό του αποκομμένο από τις εξελίξεις, χωρίς να διαλέγεται με άλλες ομολογίες, θρησκείες, φιλοσοφίες. Η έκφραση δηλαδή θίγει έναν Ελληναραδισμό που καλλιεργήθηκε ιδίως στις τελευταίες δεκαετίες του 20ου αιώνα και ψιλοεπιζεί μέχρι σήμερα (παρά το τραύμα της κρίσης), ο οποίος πανηγυρίζει υπερβολικά την ιδιαιτερότητα του Νεοέλληνα κυρίως ως προς το μέρος της ορθόδοξης παράδοσης.
Σύγκρινε με ζητωπατριώτης.
είναι απλά μια ευχή που-καλώς η κακώς- έχει επικρατήσει να λέγεται σε γιορτές γενικά γιατί είμαστε κουλ ζητορθόδοξοι ελληνάρες. (Εδώ).
Εἶμαι σίγουρος πώς ἄν ζοῦσε στήν ἐποχή μας ὁ Μακρυγιάννης σίγουρα κι αὐτόν «ζητορθόδοξο» θά τόν βάπτιζαν. (Εναντίον της κατηγορίας του ζητορθόδοξου ἐδῶ).
Οι ζητωρθόδοξοι. Δυστυχώς όμως κάποιοι (καμιά διακοσαριά άτομα κινούμενα με οργανωμένο σχέδιο), που θεωρούν τον διάλογο μέ τον οποιονδήποτε «άλλον» έγκλημα και που ούτε στιγμή δεν αποχωρίζονται το χάρτινο φωτοστέφανο που έβαλαν στο κεφάλι τους ως σημείο αισθητής αυτεπιβεβαίωσης της αγιότητάς τους, έκριναν το χώρο και τα πρόσωπα κατάλληλα για να εκτονώσουν βίαια, φωνασκούντες κι ασχημονούντες, τη συσσωρευμένη απο την απομόνωση και την αδιέξοδη αυτάρκεια, καταπιεσμένη κατά δικαίων και αδίκων οργή τους. (Εδώ).
