Βλαχοκυριλέ (ουδέτερο) και βλαχοκυριλές (αρσενικό) είναι ένα από τα πολλά οξύμωρα σχήματα της saga του βλάχου, όπως και τα αρχοντόβλαχος, βλαχοντίσκο, βλαχορόκ, βλαχοτρέντι (λιγότερο και τα βλαχόμαγκας και βλαχομπαρόκ).

Το χαρακτηριστικό του βλαχοκυριλέ έναντι του βλαχοτρέντι, είναι ότι ο πρώτος δεν είναι μόνο τρέντουλας, αλλά επιδεικνύει και ισχύ, εξουσία, νεοπλουτισμό, κοινωνικό στάτους και πρεστίζ. Για τον λόγο αυτό και το βλαχοκυριλέ αποτελεί συχνά όχι μόνο περιγραφή προσώπων, αλλά και καταστάσεων επίδειξης κοινωνικής πυγμής, όπως κάποιοι ιδιαίτεροι τύποι αυτοκινήτων, συμπεριφορών και διασκέδασης. (Αντίπαλον πέος ο γυφτοκυριλές).

Επειδή, τα παραδείγματα που συνέλεξα στα διαδίχτυα είναι πιο εύγλωττα από όποιον ορισμό θα μπορούσα να κάνω, δεν θα επεκταθώ σε λεπτομερή περιπτωσιολογία, αλλά σε γενικές παρατηρήσεις:

Έχει εν προκειμένω εξασθενήσει αρκετά η αναφορά στο συγκεκριμένο φύλο των
Bλάχων, και μιλάμε γενικότερα για οποιονδήποτε επαρχιώτη έτυχε να αποκτήσει εξουσία και να το επιδεικνύει με το στυλ του. Μάλιστα, ενίοτε δεν είναι ούτε καν ανάγκη ο τοιούτος να είναι κιτς, αρκεί και μόνο η επαρχιώτικη καταγωγή του για να τον κράξουν οι Αθηνέζοι.

Σημαντική περίοδος επέλασης βλαχοκυριλέδων θεωρείται η Θασοκική εϊτίλα του γέρου με το τσιμπούκι. Το άρθρο λ.χ. εδώ αναλύει το «ελληνικό όνειρο», που σε αντίθεση με το αμερικλάνικο τοιούτο, στηρίχθηκε στην διόγκωση του δημόσιου τομέα, εκτρέφοντας στρατιές πειθήνιων βλαχοκυριλέδων. Δικαιολογημένα, ο βλαχοκυριλές πήρε την ρεβάνς του από το κράτος- χωροφύλακα της Δεξιάς, αλλά μετά ίσχυσε το «είπαν στον χωριάτη να χέσει κι αυτός ξεκωλώθηκε».

Έκτοτε, ο βλαχοκυριλές κυκλοφορεί και σε μπλε και σε πράσινους κόκκους. Στο πρώτο παράδειγμα φαίνεται ένας βλαχοκυριλές με νεοφιλελεύθερη ιδεολογία, που μοιάζει σαν ήρωας από λήμμα του Vrastaman. Γενικά, ο βλαχοκυριλές είναι a motherfucker plein de contradictions (βραστόλεκτος) που τραβάει το κυριλέ τε και μεθοδέ στυλ στο ne plus ultra της υπερβολής. Μπορεί να είναι είτε δαπίτης είτε πασπίτης με κυριλογκόμενες ή πασοκομούνες, πάντως οπωσδήποτε θα επικαλεστεί κάποιον ιδεολογικό λόγο που να δικαιολογεί την γκλαμουριά του.

Επειδή, όμως το πολύ το κυριλέησοντο βαριέται κι ο παπάς, ο βλαχοκυριλές θα είναι (;) ένας από τους πρώτους που θα φάει τον δονητή. Με την σαμπάνια της Τζούλιας έκλεισε ο κύκλος της μεταπολίτευσης, και τώρα το ίδιο το κράτος (ενωμένο ΔΝΤ) παροτρύνει τους πολίτες τους να ρουφιανέψουν, ενώ κάθε ευγενής ένδειξη βλαχοκυριλοσύνης θα θεωρείται στο εφεξής τεκμήριο, το οποίο θα καλείται να αγρεύσει ο ρουφιάνος της γειτονιάς σας. Αυτός ο αγώνας, ωστόσο, του βλαχοκυριλέ ενάντια στις δυνάμεις της Δεξιάς και της Προόδου έχει αβέβαιο τέλος, καθώς η Ρωμηοσύνη έχει αποδείξει τις δυνάμεις αδρανείας και αλληλεγγύης προς τους κυριλέδες.

Τέλος, να σημειώσω ότι, όπως μου υπέδειξε και ο Χότζας, ο φθόνος προς τον Βλάχο (με στενή και ευρεία έννοια) χρονολογείται ήδη από την σύσταση του ψευδώνυμου ελληνικού κρατιδίου, με τον δυισμό μεταξύ της βαυαροκρατούμενης τρε κομιλφό (λέμε τώρα) πρωτεύουσας απ' την μια, και της μαύρης υστέρησης απ' την άλλη. Έχει στοιχειώσει το συλλογικό μας υποσυνείδητο και εκπορεύεται συχνά από κολωνακιώτικες παρεούλες μέχρι αυτές να εκθρονισθούν από βλαχοκυριλέδες, οι οποίοι δεν αποκλείεται και να αναπαραγάγουν αυτομισούμενα κλισέ.

  1. Βλαχοκυριλές είναι ένας ενεργότατος μπλόγκερ. Ιδού το αποκαλυπτικό προφίλ του (σ.ς.: νά 'ναι καλά ο άνθρωπος, θά 'χει διαδικτυακό φτάρνισμα):

Είμαι ιδεολόγος Νεοφιλελεύθερος, γουστάρω Καπιταλισμό και Ιδιώτευση. Το όνειρό μου ήταν να γίνω Δημόσιος Υπάλληλος για να αράξω και να χαζεύω το Νεοφιλελευθερισμό με την άνεση μου. Ή να ανοίξω καφετέρια για να πιάσω την καλή και να είμαι ένας μικρός θεούλης (κυρίως στις γκαρσόνες). Εσχάτως κυκλοφοράω με Ζ4 και πουλάω μούρη, να 'ναι καλά το καταναλωτικό της Γιούρομπανκ. Πιτσιρικάς ψήφιζα ΔΑΠ για να κάνω κονέ με γκόμενες στη Μύκονο και πορτιέρηδες στα κλαμπ. Τώρα ΝουΔού δαγκωτό, οι άλλοι είναι για τα ταγάρια...

  1. Από Ελευθεροτυπία:

Ξεδίνεις, ψευτοκουλτουριάρη-βλαχοκυριλέ! Τα κορίτσια που δεν πάνε μέγαρο αλλά φτιάχνονται όταν χορεύουν πάνω στα τραπέζια προκαλώντας τον παίδαρο κάτι ξέρουν περισσότερο για τη ζωή, απ' ό,τι οι συνταξιούχες φιλόλογοι. Τα μπαλέτα, οι χορογραφίες, το σκηνικό είναι πράγματι εντυπωσιακό. Η Βανδή κατεβαίνει κρεμασμένη μ' ένα σχοινί σαν τον Ταρζάν στη σκηνή, ενώ για να εμφανιστεί η Βίσση επιστρατεύεται η... αντιτρομοκρατική. Εμφανίζονται επί σκηνής κουκουλοφόροι κομάντο με προβολείς, τη συλλαμβάνουν, τη δένουν σε μια καρέκλα, τη δέρνουν κι εκείνη ηρωική τραγουδάει με ξεσκισμένο πουκάμισο (νέα μόδα - άλλη εποχή). Επηρεασμένες προφανώς από τις λατινοαμερικάνικες σαπουνόπερες της TV βγαίνουν με γκάμπριο αμάξια και καουμπόικη στολή η Βίσση και η Γαρμπή.

  1. Διένεξη ατονιστη και συνομιλητή του σε φοράδα:

- το αντίθετο του βλαχοκυριλέ εστιατορίου ποιο είναι; Και τι μουσική παίζει;
- ουφ, λοιπον αμερικανια με την καλη εννοια ειναι το Illinois του Sufjan Stevens. αντιθετο του βλαχοκυριλε εστιατοριου ειναι ενα κυριλε εστιατοριο στο οποιο θα ακουγονταν πχ το «Night and the city» των Haden και Barron.
- [...] Ευχαριστώ ειλικρινά για την απάντηση, οπου μαθαίνω οτι το κυριλέ παίζει Haden με Barron , ενώ το βλαχοκυριλέ Haden με Metheny. Άρα τη διαφοροποίηση την κάνει ο δεύτερος οπου χαρακτηρίζεται βλάχος. Ναι; Ερωτάσαι λοιπόν απο ποιό άλλο δίσκο του ξέρεις το Metheny και λές απο κανένα! Έχεις όμως άποψη....
Πώς γίνεται αυτό;

  1. το πανάκριβο Jeep Hammer είναι παραγγελιά ενός « βλαχοκυριλέ » ...
    (Δες).

  2. Όχι, δεν θα γούσταρα ένα βλαχοκυριλέ κάμπριο της Mercedes.
    Πηδ@ω και χωρίς αυτό... :p
    (Δες).

  3. Από το vapsomalliades.blogspot.com.

Πέτρος Κωστόπουλος: Το βλαχοκυριλέ βάψιμο και η αντίστοιχη εμφύτευση.

Ο μικρός Πέτρος ήταν ένα τυπικό παιδί της ελληνικής επαρχίας. Γεννημένος σε μια ταπεινή οικογένεια του μόχθου στην περιοχή του Βόλου, η οποία δύσκολα τα έφερνε βόλτα. Ο πατέρας επαγγελματίας του βολάν (σε γκρι χρώμα τότε), η μητέρα κατά βάσιν οικιακά. Δύσκολα έβγαινε το μεροκάματο και αυτό στοίχιζε στον μικρό Πέτρο, του οποίου η ψυχή εφλέγετο για τα μεγάλα, τα πολυτελή και τα υψηλά…[...] Εντελώς άξεστος και ακαλλιέργητος, τριγύριζε με μακριά μαλλιά (είχε τότε τρίχα μπόλικη και θυσανωτή) στενό τζιν και μαύρο σκαρπίνι με λευκή αθλητική κάλτσα δώθε–κείθε, βαρώντας μυίγες της θεσσαλικής πόλεως. [...].
Ο βαθύτερος στόχος είχε επιτευχθεί. Το βλαχαδερό από το Βόλο, με τον λόγο που μοιάζει με λόξιγκα και με τη βαριά, εκνευριστική θεσσαλική προφορά (που τα «ο» τα μετατρέπει σε «ου» τρώγοντας ταυτοχρόνως τα φωνήεντα και την οποία, χρόνια τώρα, δεν κατόρθωσε να αποβάλει - μια προφορά που μόνο γραφικότητα και θυμηδία αποπνέει), πέτυχε. Τα είχε καταφέρει (α λα ελληνικά…). Από τις άσπρες συνθετικές κάλτσες με τα φτηνά σκαρπίνια πέρασε στα Rossetti, από τα μηχανόβια Perfecto στα Cavalli, από τα «μάλμπουρο» που τα στερέωνε στο διπλωμένο μανίκι του (φτηνού) μακό, στα πούρα, από τα clubs στα μπουζουξίδικα… Οι εκδρομές πια δεν αφορούσαν τα γραφικά χωριά του Πηλίου, αλλά τα Aspen στα Colorado (και, φυσικά, την αναπόφευκτη Μύκονο...).

  1. Το ελληνικό όνειρο δεν απείχε πολύ από το αμερικάνικο, αλλά του έλειπαν δύο βασικά συστατικά: Η πραγματική λάμψη και η ακριβή παραγωγή. Στηρίχθηκε σε δύο άλλα στοιχεία πρωτόγνωρα για τα ελληνικά δεδομένα: Το «βλαχοκυριλέ» στυλ και η κατάκτηση του εύκολου χρήματος.
    (Δες).

Έχεις καλύτερο ορισμό; Πρόσθεσέ τον!

Δημοσιεύτηκε
Τελευταία επεξεργασία

#1
Khan

Αφιερούται τω Ζανουάρ, για νά 'χει να διαβάζει άλλο ένα σεντόνι ως τον άλλο μήνα (και με ελπίδα ενός έμπειρου σχολίου).

#2
johnblack

Επικίλα. Δυο-τρεις σκόρπιες παρατήρησεις (και υπόσχομαι να επανέλθω).

Το story του Πέτρου, όσο κι αν μας πονάει, ειναι bigger than life. Δεν μπορώ να σκεφτώ άλλον άνθρωπα που να έχει επιδράσει τόσο καταλυτικά στις συνήθειες, τις νοοτροπίες, τις αντιλήψεις μας για το ωραίο, τις αξίες, την ιδεολογία μας, την καθημερινότητά μας. Πλήθος «επιθυμιών» μας είναι διαμεσολαβημένες από το δεσπόζον εξουσιαστικό πολιτισμικό μοντέλο που εκείνος επέβαλε. Η περίπτωσή του θα έπρεπε να διδάσκεται υπο μορφήν σεμιναρίου στα πανεπιστήμια (ίσως σε κανα Πάντειο να 'χει γίνει τίποτα σχετικό, δν το ξέρω).

Ο Πέτρος είναι απλά ο άνθρωπος που αγαπούμε να μισούμε (love to hate). Η στάση μας απέναντί του θα μπορούσε να εξεταστεί κ με τη βοήθεια των εργαλείων της Μεταποικιακής Κριτικής (post-colonial Criticism). Είμαστε όλοι ιθαγενείς στη χώρα που αποίκισε πολιτισμικά ο Πέτρος. Ο θεωρητικός μεταστρουκτουράλας Homi K. Bhabha έχει γράψει εκτεταμένα για το ολίσθημα, σε συνθήκες αποικιοκρατικές, από το mimicry (μιμητισμός) στο mockery (κοροϊδία). Στο υβριδικό αποικιοκρατούμενο υποκείμενο οι επιθυμίες να ταυτιστεί με την αποικιακή κουλτούρα συνυπάρχουν με την επιθυμία να την υποτιμήσει μέσα από την κοροϊδία. Μια ευαίσθητη ισορροπία ταύτισης και αποξένωσης. Εμείς που κράζουμε ακούραστα τον Πέτρο (αλλά και άλλους παρόμοιους μικρούς Πέτρους, όπως π.χ. ο υπερφίαλος Κανάκης) έχουμε καταπιεί εδώ και καιρό τα διδάγματά του...

Και ένας αστικός μύθος for the end. Όλοι ξέρουμε πως ο Πέτρος έκανε ο,τι έκανε με τις πλάτες της πασοκοκρατίας και προσωπικα του Αντρέ Παπαντρέ. Πώς όμως ακριβώς έλαβε χώρα αυτή η συνεννόηση μεταξύ των δύο μεγάλων και τι ακριβώς χαρακτήρα είχε; Το λαϊκό φαντασιακό θέλει τον Αντρέ να καλεί μια βροχερή και κρύα νύχτα (λέμε τώρα) τον Πέτρο στον πύργο του και να του λέει μέσες άκρες: «Πέτρο, θέλω να καταστρέψεις, να διαβρώσεις μέχρι το μεδούλι την ελληνική κοινωνία και ιδίως τη νεολαία της. Από μένα θα έχεις ο,τι χρειαστείς». Μια τέτοια συνάντηση και μια τέτοια ρητή εντολή ανήκουν πιθανότατα στη σφαίρα του μύθου (διότι ο λαουτζίκος τη βρίσκει με τα ορόσημα), κανείς όμως δεν αμφιβάλλει για την εν ευρεία εννοία συμπαιγνία. Είναι κάτι σαν το Ολοκαύτωμα των Εβραίων: κανείς δεν ξέρει στα σίγουρα μέχρι σήμερα αν ο Φύρερ είχε δώσει τη σχετική ρητή εντολή για την Τελική Λύση. Αυτό όμως δεν σημαίνει ο,τι δεν φέρει την ευθύνη (ή μήπως όχι; αλλά οκ αυτό είναι άλλη κουβέντα κι εγώ είμαι της σχολής του Hayden White, τεσπα).

#3
johnblack

Eπανέρχομαι για τα περαιτέρω.

  1. Στα ογδόνταζ, ο πασοκισμός αποφάσισε να στηρίξει (και να στηριχτεί) στα λεγόμενα νέα τζάκια: νεόκοποι αυτοδημιούργητοι επιχειρηματίες, τους οποίους θα είχε του χεριού του και οι οποίοι θα κλόνιζαν την κοινωνικοοικονομική ηγεμονία της Δεξιάς. Το φαινόμενο Κοσκωτά εμπίπτει εδώ. Ο Κοσκώ δεν θα μπορούσε βέβαια ποτέ να γίνει Πέτρος (αν κι αυτός χώθηκε με τα εκδοτικά), δεν έχει και το φυζίκ, είναι και λόου προφάιλ όσον να πεις ο άνθρωπος. Έκανε 15 χρόνια και βάλε φυλάκα και τώρα που βγήκε ζει και βασιλεύει (χωρίς βέβαια να γιορτάζει τα γενέθλια του 4 φορές το χρόνο στο Ντηλς όπως ο Κεχαγιόγλου και άλλες τέτοιες κοσμικούρες). Ο Κοσκωτάς είχε κελί-σουίτα στον Κορυδαλλό, είχε το προνόμιο να δέχεται επισκέψεις από γυναίκα (ναι, ο χοντρός είχε γκόμενα) και είχε εγκαταστήσει τα γραφεία του σε διαμέρισμα απέναντι απ' τις φυλακές.

  2. Ο Πέτρος, πιστεύω, θα μπορούσε να είχε αποβάλλει, αν ήθελε, όπως τόσοι και τόσοι άλλοι, το βαρύ θεσσαλικό του αξάν. Το διατηρεί εξεπίτηδες - όπως ο Λαζόπουλας - για να μας το τρίβει στα μούτρα. Για να μας γαμάει την ψυχολογία, υπενθυμίζοντάς μας την ταπεινή του καταγωγή, το «πού ήτανε και πού ανέβηκε».

  3. Ο βλαχοκυριλές δεν είναι σημερινό φαινόμενο. Ο τύπος του κενόδοξου και μωροφιλόδοξου πληβείου που μεγαλοπιάνεται, έχει τροφοδοτήσει σε όλας τας εποχάς τη σάτιρα: Αρχονδοχωριάτης του Μολιέρου, Μανδάμ Σουσού του Δ. Ψαθά, ακόμη κι ο Ηγεμών εκ Δυτικής Λιβύης του Καντάφη (συγγνώμη Καβάφη ήθελα να πω). Απλά ο τύπος παραλλάσσει ανάλογα το περιβάλλον και τις επικρατούσες περί ανωτερότητας αντιλήψεις.

  4. Τον βλόγερ του πρώτου παραδείγματος ομολογώ τον γουστάρω. Φίλος ιδιοκτήτης μπαρακίου δεν προσλαμβάνει γκαρσόνα αν δεν την περάσει ένα χεράκι πρώτα. Μάλιστα της το λέει στεγνά ευθύς εξαρχής: θα σε γαμήσω και ΑΝ μου αρέσει θα σε πάρω στη δουλειά. Καθαρά πράγματα.

  5. Τα κάμπριο της Μερσέντες δεν είναι βλαχοκυριλέ. Οι τζιπούρες ίσως.

#4
Abas

2-3 επισήμες στις παρατήρες του Μαύρου και ως προς το όλον εν γένει:

παντα απο τον δικό μου πόντο θέας,
περα απο θεωρίες λιακό και φάλμεραϊερ ο νεοέλλην, παρόλο που ραγιαδεψε, γυφτεψε και τουρκεψε παραμενει ψωνάρα όπως οι αρχαιοι ημών πρόγονοι. Στην εποχή της λάσπης όμως και του αρτιου και οικοδομισιμου οικοπέδου της ακροπόλεως, η μετα θανατον ζωη δεν υπηρχε. Αυτο που λέμε τσιπα δε τοτε το λεγανε σε πιο ελευθερη μεταφρα υστεροφημία. Και με αυτο το κινητρο και μονο το ψωνισμα του σωστου και επιφανους ανδρος ηταν υγιες, και τι εννοαω;; μεσα απο την αποκαθηλωση της ανυπερβλήτου αξίας της υστεροφημίας και την αντικατάσταση της με χρυσαφια μελια και τις γυναικες του μωχαμεντ του πορδητή, αιωνιες ζωες στον υπερπληθησμενο παράδεισο και αναλογες βουδιστικες και ταοικες αρχιδιές, το αμερικαν ντρημ ήρθε και κούμπωσε στις αναγκες της ψυχης του νεοελλήνα. Οπως πολυ σωστα τεθηκε και στο τελευταιο φιλμακι του κατα τα άλλα Ομπαμιστή και εξίσου εξαρτωμενου Μάικλ Μουρ, κανεις δεν λυντσαρισε τους εν μια νυκτι και με ελαχιστο κοπο πλουτισαντες, διότι δεν χαλιότανε κανεις από την υπολοιπη αμερικανικη πλέμπα να ητανε στην θεση τους το άλλο πρωι!

το βλαχοκυριλε, το αμερικαν ντρημ, η ανατροπη του δυναστη και η δυναστεια του επαναστατη, το να τρως εκει που πριν έχεζες ειναι χαρακτηριστικα της ματαιοδοξιας που ναι μεν ειναι φυσικη ροπη του ανθρωπου αλλα οι υπο σοφους διοικουμενες κοινωνιες οφειλουν να μετριαζουν. Τοτε παραγεται πολιτισμος, σε ολες τις υπολοιπες περιπτωσεις παρατηρειται ουσιαστικα μια σχιζοφρενεια οπου το ατομο ουσιαστικα μισει τον προηγουμενο του εαυτο πριν την ανελιξη (πετροκωστό, λαζό) «κοιταχτε μουνακια που ημουνα και που εφτασα»

το αμερικαν ντρημ σε ολο του το μεγαλειο

Δυο ηγετες που διατυπωσαν ολοκληρωμενη τεκμηριωμενη και εφαρμοσιμη αποψη για το πως η κοινωνια θα μπορεσει να απαλλαχθει απο τις παιδικες (ψυχ)ασθενειες της ανθρωπινης φυσης βασιζομενη οχι σε εννοιες ακαντανοητες για τις κατωτερες ταξεις, πχ. ανιδιοτελους αλληλεγγυης κλπ. αλλα με πραγματικη απομυθοποιηση του περασματος του ανθρωπου απο την παρενθεση που λεγεται ζωη και ειναι χρονικα ενα τιποτα. Και οι δυο τους περασαν εζησαν στον 20ο αι. και οι δυο τους προδωθηκαν απο την ανθρωπινη τους φυση, απο την υγεια τους, Λενιν και Χιτλερ.

ΥΓ το καμπριο της μερσεντες ειναι «δηθεν» γιατι η μερσεντες περαν των status-προεκτασεων εβγαλε roadster στα εννενηνταζζ μονο και μονο για να παιξει μπαλα και σε αυτο το μεριδιο της αγορας. γερμανικο αμαξι σημαινει απλοικοτητα, χαμηλο κοστος, και για τις μαζες οπως το οραματιστηκε ο αδολφος. τα αυτοκινητα εφευρεθηκαν και εξελιχθηκαν στην ιταλια και στη γαλλια, οι φραγκοι θελησαν να μην ποναει ο κωλος τους διασχισοντας τους κακοτραχαλους κατσικοδρομους στις πεδιαδες τους οι δε ιταλοι θελησαν να βρουν νεα ντοπα αδρεναλινης επιβεβαιωνοντας την μεσογειακη τους φυση.

#5
Khan

Διασκέδασα πολύ με τα σχόλιά σας.

Όχι επί της ουσίας αλλά τουκανιστικώς να παρατηρήσω ότι:
Το βλαχοκυριλέ χρησιμοποιείται με φθόνο, οπότε όπως παρατήρησα «δεν είναι ούτε καν ανάγκη ο βλαχοκυριλέ να είναι κιτς, αρκεί και μόνο η επαρχιωτική καταγωγή του για να τον κράξουν οι Αθηνέζοι». Παρομοίως, ίσως, και με το κάμπριο. Δεν είναι ανάγκη να είναι βλάχο-, αρκεί να είναι κυριλέ για να το θάψουμε ως βλαχοκυριλέ. Σας αφήνω τους ειδικούς του Άουτο, να ξεδιαλύνετε το ζήτημα.

Στον Μολιέρο, νομίζω, έχουμε Bourgeois Gentilhomme, δηλαδή αρχοντοαστό και όχι αρχοντοχωριάτη, όπως κακώς μεταφράστηκε. Όσον αφορά στα καθημερινά το σκώμμα για τον βλαχοκυριλέ μας στοιχειώνει από τα μπετά του κράτους μας, όπως παρατήρησα.

#6
Khan

όσον αφορά στα καθ΄ ημάς, ήθελα να πω.

#7
Khan

Έχω την εντύπωση ότι με το νεοπλουτισμό των τελευταίων ετών έχει ταυτιστεί το Porsche Cayenne και αυτό έχουμε κατά νου όταν μιλάμε για τεκμήρια, όταν φθονούμε αυτούς που φταίνε για την κρίση και πρέπει τώρα να τους ρουφιανέψουμε, να τους κάνουμε να πλερώσουν κ.τ.λ. Ισχύει;

#8
HODJAS

Finalmente!

Σπεκ σε λήμμα – ορισμό – σχόλια!

Επί των σχολίων του Τζόνι & Χαν έχω να παρατηρήσω τα εξής:

Ο Κωστόπουλος στην πραγματικότητα δεν είναι αντιπαθής σε ορισμένους απλώς και μόνον λόγω καταγωγής. Άλλοι τον φθονούν γιατί είναι μέσα σ’ όλα, κονομάει τρελλά και γαμεί αβέρτα, άλλοι πάλι διότι κατέστρεψε εν μια νυκτί – τρόπος του λέγειν – κοινωνικά δεδομένα (που δεν γνώριζε) αιώνων, βιδώνοντας ξένα πρότυπα στην ελληνική πραγματικότητα με στρεβλό (για άλλη μια φορά) τρόπο. Δεν μας ήρθε όμως ουρανοκατέβατος. Στο κάτω-κάτω, οι παλιότεροι ελληνικοί οίκοι (sic) ελάχιστα υπήρξαν θεματοφύλακες της ελληνικής παράδοσης (την είχαν χεσμένη).
Η δε παραδοχή οτι (όντως) είναι μια σημαντική προσωπικότητα της Ελλάδας, με οποιοδήποτε πρόσημο, δεν αποδεικνύει τίποτε άλλο απο το οτι ο ουρανός είναι μπλέ...

Η εμμονή στην ευκολία της καραμέλας «βλαχοκυριλέ», καθόλου δεν συνεισφέρει στην επιχειρηματολογία που άγει σε κάποια τυποποίηση του τί σημαίνει το prefix βλαχο- και τί το suffix –κυριλέ, εν τέλει.

Είναι σαν ένας μαύρος να σου τρακάρει το αμάξι και να τον αποκαλέσεις «σκυλάραπα», ενώ μπορούσες ευχερέστατα να τον πείς «μαλάκα», όπως οποιονδήποτε άλλον.

Επίσης, η εντοπιότητα και οι ποικίλλες προφορές της νεοελληνικής (όπως έχουν εξελιχθεί μετά την Μικρασιατική αποτύπωση των διπλών υγρών & ρινικών συμφώνων δίκην ευφωνίας στην αθηναϊκή) είναι ένα επιπόλαιο κριτήριο.
Ας ακούσει κάποιος τον βέρο Πειραιώτη Γενίτσαρη, τον κατ’ εξοχήν Σαλονικιό (αν και Καβαλογεννημένο) Μίσσιο και τον Αθηναίο Χόρν πώς πρόφεραν το gli και gni (υπάρχουν αρχεία).
Ομοίως, η απλοϊκή επαγωγή: Ο μη γεννηθείς & ανατραφείς εν Αττική = επαρχιώτης = βλάχος = κάθετί που κάνει όζει τυρού, είναι μακράν εσφαλμένη. Εξ άλλου, ούτε η Αττική είναι ενιαία, ούτε η Επαρχία (ένας Καθηγητής Πανεπιστημίου εκ Σύρου ορμώμενος στέκει μειονεκτικά έναντι ενός συμπαθούς μανάβη Μενιδιάτη;)

Οι Έλληνες αρέσκονται στους μύθους: Η λευκή (sic) αρχαία Ελλάδα, ο ψηλότερος δείκτης στην Ευρώπη – το χαμηλότερο ποσοστό κλπ, γκρήκ λόβερ, οι Τούρκοι τους επιβουλεύονται (λες και δεν έχουν ένα σωρό μέτωπα ν’ ασχοληθούν) κ.α. Μαζί μ’ αυτά, πιστεύουν οτι οι χωριάτες ζούν μια χαρά κλέβοντας τις ευρωπαϊκές επιχορηγήσεις, βάζουν τους αλλοδαπούς να δουλεύουν κι αυτοί τα σπάνε στα μπουζούκια. Ουδέν αναληθέστερον τούτου.

Επειδή μερικοί κομματοδίαιτοι μεγαλο-τσιφλικάδες έκοβαν προ ετών την Ελλάδα στα δυο (με ποιό δικαίωμα;) όταν είχαν τελειώσει λόγω σεζόν με τις αγροτικές τους εργασίες, δεν σημαίνει οτι η ύπαιθρος ευημερεί.

Το κεντρικό Ελληνικό Κράτος (κοτζαπάχηδες των Αθηνών), φρόντισε απο ίδρυσής του να κλάσει τόσο την ύπαιθρο (ούτε περίθαλψη, ούτε εκπαίδευση, ούτε υποστήριξη της γεωργίας, ατταβιστική πείνα και των γονέων – μόνο παπά & χωροφύλακα διέθετε το κατάστημα) όσο και τις περιφερειακές πόλεις (τους έκοψε τα πόδια μετά το κάζο της διπλής πρωτεύουσας το 1916).

Συνεπώς, ακόμα και αλήθεια να ήταν πως οι επαρχιώτες – χωριάτες κλπ δημοκρατικές δυνάμεις, επιδεικνύουν πολιτική ανωριμότητα (βρε τί μας λές;) ξοδεύοντας χρήματα που δεν τους ανήκουν και δή παραπάνω απ’ όσα παράγουν, πέραν του γεγονότος οτι τούτο είναι κοινός τόπος τόσο στα χωριά όσο και στις πόλεις (Έλληνες είμαστε όλοι αφού), είναι και ανέντιμο δεδομένου οτι το ληστρικό Ελληνικό Κράτος (και η τάξη που το εκπροσωπεί), έβγαλε το μάτι στους χωριάτες (αφήνοντάς τους στο Μεσαίωνα της αμάθειας) και κατόπιν τους κοροϊδεύει που είναι τυφλοί...

Η βλαχοκυριλοσύνη, είτε εξ αντικειμένου (π.χ. Καγιέν στη Σκουφά κλπ), είτε εξ υποκειμένου (π.χ. τα σπάω σε σκυλάδικο κλπ) κρίνεται με μέτρο την χρησιμότητα του αξεσουάρ στον κάτοχο (το Κολωνάκι διαθέτει άσφαλτο προ πολλού – τί το θες το ρημάδι;) και με τον λόγο της πραγματικής οικονομικής ευμάρειάς του προς την διάθεση των χρημάτων του, (έχεις για το νοίκι σου και τα σκορπάς έτσι ρε φίλε;) αντιστοίχως.

Το κριτήριο όμως δεν είναι αντικειμενικό (δηλ. ποικίλλει αναλόγως της υποκειμενικής οπτικής του παρατηρητή) και ευφυώς κάνει λόγο ο Τζόνι για τα ολοκληρωτικά καθεστώτα, που κατέρρευσαν απο την αγνόηση της ίδιας της κυμαινόμενης ανθρώπινης φύσης «αντικειμενικοποιώντας» τις όποιες ανθρώπινες ανάγκες (;) με το στανιό.

Όταν μελετά κανείς ανθρώπινες συμπεριφορές, δεν δύναται να υποθέτει διάφορα (πόσω μάλλον να κρίνει και αποφασίζει) σε συνθήκες εργαστηρίου με το μικροσκόπιο, ούτε να τραβάει μια γραμμή προκειμένου να εξαγάγει πηλίκο και υπόλοιπο. Ψυχές είναι, όχι νούμερα!

Η διάδραση αυτής της κοινωνικής αντιπαλότητας έχει λίγο-πολύ ως εξής (οι όροι έστω σχηματικοί χάριν επιχειρήματος):

  1. Ο βλαχοκυριλές αντιπαθεί τους ομοίους του, διότι αφ’ ενός ενθυμείται «οικεία κακά» και δη πρόσφατα, που πασχίζει να ξεχάσει, αφ’ ετέρου προδίδουν το φώ της συμπεριφοράς του και τους αποφεύγει. Μα, αυτό δεν κάνουν και οι Έλληνες αστοί που δυτικίζουν; Απλώς το κάνουν απο παλιότερα (τούτο έχει περαιτέρω επέκταση στην υποτίμηση καθετί ντόπιου, διότι θυμίζει Ελλάδα = τυρίλα. Αυτή είναι η Ελλάδα όμως και οφείλουμε να ορίσουμε σημείο αφετηρίας το 1830 για να την δούμε καθαρά. Οποιαδήποτε άλλη οπτική, είναι κληροδότημα της Βαυαρο-φαναριωτοκρατίας).
  2. Ο βλαχοκυριλές αντιπαθεί το πρότυπό του (mimicry – mockery) ακόμα και όταν το ενστερνίζεται (ίσως ιδίως τότε), όχι μόνο διότι έχει όσο να’ ναι συναίσθηση του ψεύδους το οποίο τον στενοχωρεί, αλλά και διότι το σημείο εκκίνησής του είναι αυτή καθαυτή η αυτο-υποτίμηση, οπότε αντιπαθεί και το πρότυπο που «τον αναγκάζει» να μπεί στον εξευτελιστικό κόπο να μιμηθεί.
  3. Οι μη βλαχοκυριλέδες – πρότυπα (εσωτερικά): Αντιπαθούν το διαφορετικό, τον νεήλυδα, αλλά κυρίως (τα’ χουμε ξαναπεί) την εξουσία ή την απειλή επερχομένης τοιαύτης, που τον διαπνέει. Είναι εύκολο για έναν Έλληνα μεσοαστό να συμπάσχει με τους αλλοδαπούς του Αγίου Παντελεήμονα (ιδίως όταν δεν ζεί εκεί και ιδίως όταν δεν έχουν ακόμα περάσει το τεχνητό φράγμα της κοινωνικο-οικονομικής κατάστασης των δουλειών του ποδαριού). Είναι όμως δύσκολο να γίνει αποδεκτός ο αλλοδαπός που θα τα κονομήσει, θα εγκατασταθεί στη γειτονιά των μεσοαστών και θα σκορπάει το παραδάκι μιλώντας σπαστά Ελληνικά. Αμέσως όλοι θα «θυμηθούν» την προέλευσή του. Η Ελλάδα αυταπατάται οτι οι αλλοδαποί θα μείνουν μια ζωή φτωχομπινέδες και τούτο γιατί η πουτάννα η Ορθόδοξη ηθική μας, θέλει να κατατάσσει τον άλλον πάντα σε υποδεέστερη κατάσταση αδυναμίας, προκειμένου να τον ελεήσουμε. Τα χειρότερα έπονται...
  4. Οι μη βλαχοκυριλέδες (εξωτερικά): Μιμούνται τους Δυτικούς – πρότυπα, ακριβώς όπως κάνει ο βλαχοκυριλές (απλώς αυτός έχει μικρότερο ορίζοντα) και εν συνεχεία κλάνονται ως βλαχο-κυριλέδες σε διεθνές επίπεδο. Κατά τα λοιπά, mutatis mutandis.
  5. Οι μη βλαχοκυριλέδες κατέχουν (ή νομίζουν οτι κατέχουν) εξουσία και ως εκ τούτου έχουν διαμορφώσει κάποια ντόπια ψωρο-εθιμοτυπία, την οποίαν δεν δέχονται ούτε να μοιραστούν ούτε να νερώσουν με τις άτσαλες μιμήσεις των νεοφερμένων. Όμως η συντήρηση αυτή, φέρει και το σπέρμα της αυτοκαταστροφής της αφού δεν αντιμετωπίζει κατάματα την πραγματικότητα. Ο Διογένης πάτησε κάποτε με φιλοπαίγμονα διάθεση το πολυτελές χαλί του Πλάτωνα λέγοντας «πατώ την ματαιοδοξία σου» και ο τελευταίος παρατήρησε «με μιαν άλλη ματαιοδοξία όμως»...

Έτσι, δεν μπορείς να κατηγορήσεις τον άλλον ως «κλέφτη», όταν ποθείς το ίδιο με αυτόν την θεμελίωση κατοχής αντικειμένων (μόνον για πάρτη σου). Απλώς αλλάζουν τα μέσα κτήσεως.

Η «πεφωτισμένη» αριστοκρατία μας τελείωσε όμως, και ο καλός βασιλιάς του παραμυθιού δεν προσφέρει πλέον την βεζυροπούλα ως αντάλλαγμα στις ανδραγαθίες, (ώστε να ονειρεύονται οι φτωχοί ένα καλύτερο αύριο και να το βουλώνουν προς το παρόν), αφού τα παιδάκια δε νανουρίζονται απο τις γιαγιάδες τους αλλά παίζουν play station. Για τους μεγάλους υπάρχουν και τα λαχεία.

Στην τελική, οι εσωτερικές & εξωτερικές αναταραχές της Ελλάδας των τελευταίων αιώνων, οδήγησαν σε φορσέ κοινωνικές αναμοχλεύσεις, ερήμην των θελήσεων της εκάστοτε μπουρζουαζίας. Κάθε μια ανερχόμενη ομάδα, είχε και πιο μπρούτες συμπεριφορές στην πρωτότυπη κτήση εξουσίας απο την προηγούμενη καθεστηκυία (όπως έκαναν οι προ-παππούδες της τελευταίας). Πώς να το κάνουμε δηλαδή;

Ιδίως στην Ελλάδα, είναι όχι μόνον εξαιρετικά γελοίο να διεκδικούν τάξη και πρωτόκολλο συμπεριφοράς δίκην κονκλαβίου οικογένειες με ελάχιστο χρονικό βάθος (οτι «ο παλιός είν’ αλλιώς» λες και είμαστε σε στρατώνα), αλλά είναι και εξόχως Μεσογειορθόδοξη (αλα-Γκρέκ) η αντίληψη του εσαεί περιορισμού κοινωνικής ανόδου των ατόμων, αφού αντιστρατεύεται την ίδια τη φύση, που υπαγορεύει την τάση για ανέλιξη. Η άνοδος αυτή, συνεπάγεται την τοποθέτηση της κλίμακας προ της ανάβασης αυτής καθαυτής, η δε ενδιάμεση κατάσταση παραμένει αναπόδραστα παρδαλjή...

#9
jesus

παναγία μου χότζα...πάω να βάλω τη βότκα να κρυώνει κ το διαβάζω σε κάνα μισάωρο.

#10
HODJAS

Αυτό θα πεί να ξέρεις να ζείς ρε γαμώτο ;-)

Ά! Ξέχασα μια παρατήρηση (δεν θα μακρηγορήσω κύριε Πρόεδρε): Δε νομίζω οτι ανάγεται στο Θασοκοντούλαπο της ιστορίας το μασίφ βλαχοκυριλίκι, αλλά στη Χούντα που ξήλωσε όλες τις κοινωνικές δομές της Ελλάδας. Ο Αντρίκος απλώς συνέχισε το εργάκι.

Τέλος, ως προς την τελευταία Χάνκεια παράγραφο «... οι οποίοι δεν αποκλείεται και να αναπαραγάγουν αυτομισούμενα κλισέ ...» .
Αντίθετα, όπως διεκτραγουδάει ο Β. Νικολαΐδης «... είναι Νόμος όσοι λύσσαξαν στις φάπες, γίνονται ύστερα οι πιο σκληροί σατράπες...»

#11
Khan

Στο λήμμα βλαχομπαρόκ, όποιος το πάρει πρέπει να κάνει αναφορά στους χουντάλες.

#12
MXΣ

...αλλά και στο γυφτομπαρόκ και το τουρκομπαρόκ (δες παράδειγμα)

#13
HODJAS

Ιδού ένα εξαιρετικά επίκαιρο κείμενο του εστέτ Περικλή Γιαννόπουλου, με τίτλο «Ἡ ξενομανία» («Ὁ Νουμᾶς», ἀρ. 5, 16-1-1903), το οποίο - αν παραβλέψει κανείς τις αθώες ελληνικούρες του συγγραφέως - εύστοχα συνδέει τη βλαχοκυριλοσύνη με το έλλειμμα στο ισοζύγιο εισαγωγών - εξαγωγών:

[I]«Εἶνε ἀδύνατον νὰ ἀρχίσῃ δημιουργία Ἑλληνικῆς ζωῆς ἐνόσῳ ὅλα τὰ πράγματα τῆς ζωῆς ἀπὸ τὸ πρῶτον κουρέλι τοῦ λίκνου -καὶ ὅλων τῶν ἰδεῶν- μέχρι τοῦ τελευταίου κουρελίου τοῦ τάφου, εἶναι ξένα.

Τὸ κτύπημα τῆς ξενομανίας εἶνε τὸ πρῶτον κίνημα, ὁ πρῶτος ἀγὼν τῶν ποθούντων νὰ ἀγωνισθοῦν διὰ μίαν ἀρχὴν Ἑλλάδος.

Ἡ ξενομανία εἶνε χωριατιά. Εἶνε προστυχιά. Εἶνε κουταμάρα. Εἶνε ἀφιλοτιμία. Εἶνε ἀφιλοπατρία. Καὶ εἶνε ξυππασιά. Καὶ εἶνε ἀμάθεια.

Αὐτὸς ὁ ἀνώτερος, ὁ πλούσιος, ὁ ἀνεπτυγμένος, ὁ ταξειδευμένος, ὁ παντογνώστης, ὁ παντοκρίτης, ὁ ἰατρός, ὁ δικηγόρος, ὁ πολιτικός, ὁ παππᾶς, ὁ δάσκαλος, ὁ καθηγητής, ὁ τραπεζίτης, ὁ ἔμπορος, ὁ ἄνθρωπος τοῦ πνεύματος, ποὺ ἐπῆγε εἰς τὴν Εὐρώπην καὶ ἐγύρισε ξενομανής, εἶνε ἀμαθής. Ἐπῆγε καὶ ἐγύρισε κούτσουρον. Δι᾿ αὐτὸ εἶνε ξενομανής. Ἐπῆγε καὶ ἐγύρισε χωριάτης, δι᾿ αὐτὸ εἶνε ξενομανής. Ὅ,τι εἶδε, ὅ,τι ἔμαθε δὲν τοῦ ἐχρησίμευσεν εἰς τίποτε. Δὲν ἐδιόρθωσε τὸ κεφάλι, τὸ ἐχάλασε. Δὲν ἐφωτίσθη, ἀλλὰ ἐτυφλώθη διὰ πάντα. Δι᾿ αὐτὸ εἶναι ξενομανής.

Κάνει τὸν Εὐρωπαῖον, ἀλλὰ δὲν ἔχει καμμίαν σχέσιν μὲ τὸν Εὐρωπαῖον, τὸ κεφάλι του κάθε ἄλλο παρὰ νὰ ἔχῃ σχέσιν μὲ τό τωρινὸν Εὐρωπαϊκόν κεφάλι. Ὁ ἰδικός μας Ἐσπεριοειδὴς εἶνε σὰν τὸν ἀράπη ποὺ πηγαίνει εἰς τὸ Παρίσι καὶ φορεῖ Παρισινὰ ροῦχα. Εἶνε ξενομανής, διότι ἅμα τοῦ ἀφαιρέσῃς αὐτό, δὲν μένει τίποτε ἄλλο ἀπὸ αὐτόν. Ἀφαίρεσέ του τὰ ροῦχα, τὰ τέσσαρα ξένα λόγια, τὸ τσάι, τὰ δέκα ὀνόματα ποὺ ἐπαναλαμβάνει, τὰς δέκα ἰδέας ποὺ ἔμαθε καὶ βάλε τον νὰ ἐρασθῇ. Δὲν εἶνε ἰκανὸς νὰ σκεφθῇ νὰ κάμῃ τὸ παραμικρόν. Εἶνε ἕνα μυαλὸ τιποτένιον, ἕνα κεφάλι ἐντελῶς ἄχρηστον διὰ τὸ κάθε τι. Ὅλη του ἡ ζωή, ὅλη του ἡ δύναμις, ὅλη του ἡ σοφία εἶνε νὰ λέγῃ, καὶ ξαναλέγῃ τὰ τέσσαρα πράγματα που ἔμαθε. Θέλετε νὰ τὸ εἰδῆτε καθαρὰ ὅτι δὲν ἔχει καμμίαν σχέσιν μὲ τὸν Εὐρωπαῖον τὸ ροῦχον; Πάρετε τὸν Τρικούπην, τὸν Δηλιγιάννην, τὸν Θεοτόκην, τὸν Ζαΐμην, ὅλους τοὺς Στρατηγοὺς καὶ ὅλους τοὺς ἐν τέλει τῶν γραμμάτων καὶ τῶν πραγμάτων. Εἰπέτε τους νὰ ἐνδύσουν τὸν στρατὸν μὲ τὰ θαυμάσια Ἑλληνικὰ ὑφάσματα καὶ ἐνδύματα διὰ νὰ μένουν εἰς τὸν τόπον ἑκατομμύρια ἑκατομμυρίων ποὺ φτερουγίζουν τόσα ἔτη τώρα πρὸς τὴν τσέπην τῶν ξένων, διὰ νὰ ἔχουν τὸν ὡραιότερον ζωγραφικώτερον καὶ φθηνότερον στρατὸν τοῦ κόσμου [...]

[...] Χθὲς ἐφώναζεν ἡ «Ἀκρόπολις» ὅτι διὰ νὰ στρώσουν τοὺς δρόμους μὲ γρανίτην, ἐσκέφθησαν ἀμέσως νὰ τὸν φέρουν ἀπὸ τὸ ἐξωτερικόν, ἐνῷ ἔχομεν εἰς τὸ Λαύριον. Ὡς καὶ οἱ δασονόμοι ἀκόμη παρεφρόνησαν καὶ διέγραψαν ἀπὸ τὴν φύτευσιν τῶν γυμνῶν τόπων, ἀπὸ τὴν διακόσμησιιν τῶν δρόμων καὶ τῶν δημοσίων κήπων πλατειῶν, τὴν ἐληὰ καὶ τὴν συκιά, κάθε φυτὸν ἰδικόν μας καὶ φέρουν, φέρουν σπόρους φυτὰ ἀπὸ τὰ βάθη τῶν δασῶν τῆς Εὐρώπης, καὶ δὲν πηγαίνουν νὰ πάρουν τὰ θαυμασιώτερα καὶ διακοσμητικώτερα φυτὰ τῶν δασῶν τῆς Ἑλλάδος! Τὸ κυριώτατον χαρακτηριστικὸν τοῦ ξενομανοῦς εἶνε ὅτι ἐνόσῳ δὲν βλέπει ἕνα πρᾶγμα Εὐρωπαϊκόν, μὲ μάρκα Εὐρωπαϊκήν, μὲ ὑπογραφὴν Εὐρωπαϊκήν, δὲν τολμᾷ οὔτε νὰ τὸ ἰδῇ, οὔτε νὰ τὸ πιάσῃ, οὔτε νὰ τὸ ἐξετάσῃ. Διότι τὸ κεφάλι του εἶνε ἄχρηστον. Τὸ περιφρονεῖ διότι δὲν εἶνε ἰκανὸς νὰ τὸ ἐννοήσῃ. Διότι τὸ κεφάλι του δὲν τοῦ χρησιμεύει εἰς τίποτε. Δὲν σκέπτεται, δὲν γεννᾷ τίποτε. Εἶνε σταματισμένον. Ἐπαναλαμβάνει μόνον. Ἀντιγράφει μόνον.


Κτυπήσατε τὴν ξενομανίαν, ἄνθρωποι τῆς ἰδέας. Κρατήσατε ὅ,τι ἔχετε ἑλληνικόν, ἄνθρωποι τῆς λαϊκῆς καὶ τῆς μεσαίας καὶ τῆς ἀνωτέρας τάξεως.

Κουβαληθῆτε ὅλοι εἰς τὴν ὁδὸν Πανεπιστημίου, ἀπέναντι τοῦ ζαχαροπλαστείου Γιανάκη, πλησίον τῆς πολυφήμου Lizie ἡ ὁποία σᾶς ἄδειασε τὴν τσέπην. Εἶνε τὸ μαγαζὶ τῆς λαίδης Ἔτζερτων τῆς ἀγγλίδος ἀριστοκράτιδος καὶ κυρίας τοῦ πρέσβεως τῆς Ἀγγλίας. Ἀνοίξατε τὰ μάτια σας καὶ κυττάξετε ἄνθρωποι θεόκουτοι καὶ ἀκαλαίσθητοι. Ἐκεῖ τὰ ὑφάσματα εἶνε τὰ κεντήματα τὰ ὁποῖα κάθε κόρη τοῦ λαοῦ γνωρίζει νὰ κεντᾷ ἄδουσα. Κυττάξετε τὰς τιμάς. Εἶνε ἀκριβώτερα ἀπὸ κάθε εὐρωπαϊκά. Διότι εἶνε ὡραιότερα ἀπο κάθε εὐρωπαϊκά. Αὐτὰ τὰ ὁποῖα σεῖς εἴχατε, ἡ κόρη δύναται νὰ τὰ κάμῃ, σεῖς ἔχετε αὐτὰ τὰ ὁποῖα κρύβετε πετᾶτε ἀπὸ τό φόρεμά σας ἀπὸ τήν σάλα σας διότι τὰ θεωρεῖτε πρόστυχα, αὐτὰ πωλοῦνται εἰς τὸ Λονδῖνον ὡς εὐγενέστατα καὶ ὡραιότατα. Ἐντροπή, ἄνθρωποι ἕλληνες νὰ ἐπιδεικνύετε τοιαύτην ἀκαλαισθησίαν. Ὅλα αὐτὰ τὰ ἰταλογαλλλικά καὶ γερμανοεβραϊκὰ πράγματα μὲ τὰ ὁποῖα ἐγεμίσατε τὰ σπήτια σας καταξοδευόμενοι, κλέπτοντες, ἀτιμαζόμενοι διὰ νὰ εὔρετε τὰ χρήματα, νομίζοντες ὅτι κάτι κάνετε, ὅτι θὰ φανεῖτε πολιτισμένοι, ὅλα αὐτὰ ἀκριβῶς εἶνε προστυχότατα, βαναυσότατα καὶ σᾶς ἀποδεικνύουν φρικαλέαν ἀκαλαισθησίαν καὶ βαθὺ χωριατισμόν [...]

[...] Μὲ τίποτε ὡραιότερα καὶ πλουσιότερα δὲν εἶνε δυνατὸν νὰ στρώσῃ κανεὶς μίαν αἴθουσαν παρὰ μὲ τὰ ὁλόλευκα μαλλιαρὰ χαλιὰ ποὺ ἔχουν μόνον ἕνα μαῦρον περιθώριον. Εἰκοσιπέντε καὶ τριανταπέντε καὶ σαρανταπέντε δραχμὰς στοιχίζει μόνον ἡ μία εἰς τὰ μαγαζειὰ τοῦ Δημοπρατηρίου. Βάλετε τοὺς σοφάδες σας μὲ τὰ ὡραῖα ἐγχώρια ὑφάσματα εἰς τὴν θέσιν των. Καλλιτεχνήσατε μὲ τὰ χέρια σας τὰ ὡραῖα σκεπάσματα. Εἶνε πρόστυχοι καὶ γελοῖοι οἱ καναπέδες σας μὲ τὰ εὐρωπαϊκὰ παληόπανα τὰ ὁποῖα κάμνει ἡ Εὐρώπη διὰ τοὺς κουτοὺς καὶ βαρβάρους λαοὺς ποὺ φέρουν ὅλα τὰ μάρκα «διὰ τὴν Ἀνατολήν». Καὶ παρουσιάζετε κωμικώτατον θέαμα μὲ τοὺς καναπέδες σας ποὺ δὲν ξεύρετε νὰ καθήσετε ἐπάνω, καὶ εἶνε θεόκουτον καὶ ἀξιολύπητον πρᾶγμα νὰ μὴν ἔχετε ἕναν καναπὲ νὰ ἀναπαύσετε τὸ κόκκαλόν σας. Πετάξετε τὰ βάζα καὶ τὰ χρυσόχορτα καὶ ὅλα αὐτὰ τὰ παληοπράγματα τὰ μαζευμένα ἀπὸ τὰ εὐρωπαϊκὰ χωριά. Ἕνα κανάτι ξύλινον τῆς Κορίνθου ἀπὸ τὸ ἀρωματῶδες κυππαρίσι μὲ τὰ ὡραῖα του στεφάνια καὶ μὲ ὁλίγα ἄνθη τοῦ ἀγροῦ μέσα, εἶνε κομψοτέχνημα ποὺ θὰ τὸ ἐζήλευεν ὁ κάθε Εὐρωπαῖος καλλιτέχνης. Κάνετε τὰ ἔπιπλά σας ἀπὸ ξύλα τοῦ τόπου σας, ἀπὸ τὴν ἐληά σας, ἁπλᾶ, ἥσυχα, ἥμερα, ἀναπαυτικά. Μὴν τὰ μαυρίζετε σὰν νὰ σᾶς ἀπέθαναν δώδεκα παιδιὰ εἰς τὸν τόπον ποὺ δὲν μαυρίζει οὔτε τὸ μάρμαρον εἰς χιλιάδες χρόνια. Μία εἰκὼν συγχρόνου ζωγράφου ἰδικοῦ σας καὶ ἡ ἀτελεστάτη ὅλων ὡς χιλιάκις προτιμοτέρα καὶ εὐγενεστέρα, στολίζει ἑκατομμυριάκις περισσότερον τὴν σάλα σας, καὶ σᾶς ἀποδεικνύει ἑκατομμυριάκις πλέον πολιτισμένους παρὰ οἱ πεντακοσιόδραχμοι χρυσοκαθρέπται οἱ βαναυσότατοι ποὺ σᾶς ἀποδεικνύουν ἀκαλαισθήτους καὶ χρησιμεύουν μόνον διὰ νὰ κατακλίνωνται ἡ μῦγες εἰς χρυσὰ κρεβάτια.

Ἕνας ἁπλοῦς σοφᾶς, μὲ ἕνα ὕφασμα χειροτεχνημένον, μὲ ἕνα ράφι ἀπὸ ἁπλοῦν ξῦλο, μὲ ὁλίγα ἁπλούστατα πράγματα ἑλληνικὰ καὶ γίνεσθε καὶ φαίνεσθε περισσότερον πολιτισμένος παρὰ ἐὰν ἐξοδεύσετε ὅλην σας τὴν περιουσίαν διὰ νὰ πάρετε πολυτελῆ Εὐρωπαϊκά πράγματα. Καὶ ἐπὶ τέλους διατί αὐτὴ ἡ κουταμάρα; Τί τοῦ χρεωστᾶτε τοῦ Ἰταλοῦ, τοῦ Γάλλου, τοῦ Γερμανοῦ διὰ νὰ δουλεύετε δι᾿ αὐτὸν καὶ νὰ τοῦ δίδετε ὅλον σας τὸ χρῆμα ποὺ κερδίζετε μὲ ἀγῶνας; Διατί νὰ σᾶς διευθύνῃ καὶ σᾶς ἐπιβάλλῃ τὸ γοῦστό του ὁ κάθε ἐργοστασιάρχης καὶ ἔμπορος τοῦ Μονάχου καὶ τῆς Μασσαλίας; Σεῖς δὲν εἶσθε ἄνθρωπος; δὲν ἔχετε γοῦστο; δὲν ἔχετε καὶ σεῖς δικαίωμα νὰ κάμετε μόδα οὔτε εἰς τὸν τόπον σας, οὔτε μέσα εἰς τὸ σπῆτι σας; Διατί νὰ εἶσθε Σκλάβοι;[/I]» [...]

(Σόρρυ για την οθονιά, αλλά δεν ξέρω να βάζω εξωτερικά λινκια)...

#14
Khan

!

#15
Khan

Μία φράση του Μπωντριγιάρ, που με άγγιξε:

«Ο ρατσισμός δεν υπάρχει όσο ο άλλος είναι Άλλος, όσο ο Ξένος μένει ξένος. Αρχίζει να υπάρχει όταν ο άλλος είναι διαφορετικός, δηλαδή επικίνδυνα κοντινός. Στο σημείο αυτό αρχίζει η εγρήγορση να τον κρατήσουμε σε απόσταση».

BAUDRILLARD Jean, Η διαφάνεια του κακού, εκδ. Έξαντας, 1996.

#16
HODJAS

Γειά σου ορέ Χάνκοντα με τα ωραία σου!

#17
johnblack

Έτσι ακριβώς γιατρέ μου. Kαι φυσικά να συμπληρώσω με αυτό που είχε πει ο βέλτσουλας: «γι' αυτό λοιπόν όλα αυτά τα περί πολυπολιτισμικότητας και ισότητας εν τη διαφορά είναι κουραφέξαλα, κάνουν μόνο για τα πάνελ με τη Διαμαντοπούλου και τον Παπαγιαννάκη...». Για πείτε σε πολλούς απ' αυτούς που κόπτονται για τα δικαιώματα των μαύρων και των πακιστανών, να έρθουν να μείνουν εδώ μαζί μου στην Κυψέλη μες τα ΣΚΑΤΑ που οι δρόμοι ζέχνουν απ' το κάτουρο και η κόκα αλλάζει χέρια σε κάθε γωνία και κάθε τρεις και λίγο σκάνε οι μπατσινίλες επειδή άλλος ένας μαύρος μαχαίρωσε την πουτάνα του (έχει γίνει μπροστά μου)...

#18
HODJAS

Μην τα ξαναλέμε. Ο Τζόνι έχει δικαίωμα ...

Χώρια που είναι απο αυτούς που δεν εγκαταλείπουν τη γειτονιά τους για κανά προάστιο κι έτσι λειτουργούν ως αντίβαρο στην υποβάθμα, με προσωπικό κόστος.

Ρησπέκτ