Ορισμοί με ετικέτες (35)
Εμφανίζονται 1-10 από 35

Άγνωστα τηλέφωνα που ανακαλύπτουμε στην ατζέντα μας ή στο οργκανάιζερ και που αδυνατούμε να θυμηθούμε ποιανού είναι.

Αυτός ο οποίος είναι ένα στάδιο μετά από τον τραγόμορφο. Η κατάστασή του είναι επικίνδυνη. Συνήθως απευθύνεται σε άτομα τα οποια δεν κάνουν τίποτα άλλο στη ζωή τους εκτός του να μπεκροπίνουν και να λένε σοφίες ενώ αναδεύεται το μυαλό τους.

Μοναδική τους έννοια είναι η «ρούφα» την οποια σκέφτονται όλη μέρα. Επίσης μπορεί να αναφέρεται και σε άτομα τα οποία είναι τελείως άσχετα με κάτι ή αχρηστοι γενικά.

Αυτός που νομίζει ότι γνωρίζει κάτι, αλλά στην ουσία είναι άσχετος. Κυρίως για αθλητικές δραστηριότητες.

Κακός τεχνίτης.

Ο ανεκπαίδευτος και αστοιχείωτος επαγγελματίας, ο αλμπάνης.

Λέγεται και: ξυλοσκίστης.

Παρεμφερής, παραπλήσιος, που άπτεται μεν του θέματος αλλά σε δευτερεύοντα βαθμό, σχετικός μεν αλλά μάλλον επιφανειακά ή συνειρμικά ή και από διαφορετική οπτική γωνία.

Σε κουβέντα, χρησιμοποιείται συνήθως στο ουδέτερο, για να εισαγάγει σχετικοάσχετη πληροφορία (παρ. 2).

Ψιλοσχετικό, ψιλοάσχετο. Ακόμη: ασχετοσχετικός.

Αυτός που δεν έχει πάρει «μυρωδιά», όσον αφορά στο αντικείμενο με το οποίο ασχολείται. Ανάλογα με την ασχετοσύνη, κλιμακώνεται ως εξής: μύρος, μυρώδης, αρχιμύρος, εκατομύριος, μύραρχος.

Ο προπονητής που είναι μυρωδιάς, ταβερνιάρης, δηλαδή, ως μη ώφειλε, δεν έχει τις γνώσεις και την κατάρτιση που χρειάζεται, οπότε δεν ξεπερνάει έναν ιδιώτη, έναν αγροίκο, έναν αδαή, άσχετο και μη καταρτισμένο περί τα ποδοσφαιρικά (ή περί την εξειδίκευση άλλου αθλήματος). Ο χαρακτηρισμός αναφέρεται πιθανόν και στη συνήθεια ορισμένων προπονητών να επικοινωνούν με παίκτες τους μέσα από κλέφτικα σφυρίγματα που προσδίδουν ένα βουκολικό ζενεσεκουά στη γενική αδαημοσύνη τους.

Και γενικότερα, πέρα από την αθλητική σλανγκ, ο όρος τσοπάνης μπορεί να χαρακτηρίσει έναν άσχετο και αδαή ιδιώτη, που δεν έχει τις εξειδικευμένες γνώσεις ή τη σχέση με ένα αντικείμενο που θα έπρεπε. Και βέβαια μπορεί να χαρακτηρίσει έναν οποιοδήποτε αγροίκο με αδρούς τρόπους, που φέρνει με τη συμπεριφορά του σε Μπάρμπα-Jørgen.

Να πούμε, τέλος, ότι ακολουθώντας τον γούγλη διαπιστώνουμε ότι ένας προπονητής που δέχεται συχνά τον χαρακτηρισμό του τσοπάνη είναι ο Άγγελος Αναστασιάδης.

Αυτός που δεν έχει τον θεό του όσον αφορά την αδιαφορία και την άγνοια. Το άτομο που ζει τη ζωή του χαμένος μέσα σε μια σφαίρα αποκλεισμού των τεκταινομένων, είτε επειδή δεν έχει το κουράγιο είτε επειδή δεν έχει τις σχετικές εμπειρίες.

Συγκεκριμένα, ανιώθεος είναι ο νέος απλός πολίτης που δεν μπορεί να συλλάβει ο νους του τι γίνεται στη χώρα και γιατί σφάζονται πολωμένοι οι γύρω του, χωρίς να έχει τη δύναμη να συμμετέχει επειδή παλεύει να βγάλει τα γνωστά χαπάκια προστοζήν. Από την άλλη, ανιώθεος είναι και ο πολιτικός/δημοσιογράφος που, για να εξυπηρετήσει τους φιλιππικούς του, επικαλείται καταστροφές όπως ανεργία, φτώχεια κτλ αν δεν γίνει αυτό που τάσσει ο ίδιος, ενώ στην πραγματικότητα δεν έχει πάρει χαμπάρι πως αυτά που χρησιμοποιεί ως απειλές είναι υπαρκτές καταστάσεις για μεγάλο μέρος του πληθυσμού, και σε πολλές περιπτώσεις έχει ήδη συμβάλει ο ίδιος στο παρελθόν.

Τα αίτια είναι διαφορετικά, αλλά το αποτέλεσμα είναι κοινό. Κανείς από τους δύο επί παραδείγματι αναφερθέντες δεν έχει τον θεό του. Κανείς τους δεν έχει ιδέα. Κανείς τους δεν νιώθει.

Σκωπτικά το ίντερνετ, το διαδίκτυο, όταν αναφερόμαστε σε ανθρώπους που χρησιμοποιούν κάποια υπηρεσία ή έκφανσή του χωρίς να την κατέχουν πλήρως, συχνά με τραγελαφικά αποτελέσματα.

Από το αγγλικό internets, που είναι ένας σπάνιος, στα όρια του "λάθους", πληθυντικός του internet. Ο πληθυντικός κανονικά δεν χρησιμοποιείται, πιθανολογώ γιατί το ίντερνετ είναι ένα και διασυνδέει όλα τα επιμέρους διαφορετικά δίκτυα υπολογιστών.

Το λήμμα το καθιέρωσε ο Τζωρτζ Μπους ο νεότερος σε ένα προεκλογικό debate το 2004, δείχνοντας, όπως γλαφυρά λέει η Wikipedia, την άγνοια και τον επαρχιωτισμό του για το διαδίκτυο και την τεχνολογία γενικότερα.

Στα ελληνικά χρησιμοποιείται τόσο ως πληθυντικός όσο και ως ενικός τύπος. Επίσης, χρησιμοποιείται και μόνο χιουμοριστικά, χωρίς σαρκαστική διάθεση για κάποιον.