θολοκουλτουριάρης

σαν λέξη είναι άνοστη, μου θυμίζει τις σύνθετες λέξεις/βρισιές των παιδιών του δημοτικού, άρα είναι πολύ πιθανό να προήλθε από τον στόμα αυτού του ανδρός που αναφέρεις.

αλλά πολύ ενδιαφέρον αυτό περί αργκό των πολιτικών παρατάξεων. να το δούμε λίγο.

α και το «αυτοαναφορικά» εδώ καθώς και το «σιχαμερά» παραπάνω τα έβγαλα όχι γιατί δεν καταλαβαίνω το χιούμορ σου, αλλά θα γίνει τις πουτάνας με κάτι τέτοια, όταν με το καβλό έρθει η ώρα εμείς οι κλίκα να δουλέψουμε πάνω στην κατηγοριοποίηση, σόρια!

Οκ, το ξέρω, απλώς τσέκαρα τα μοντουλο-αντανακλαστικά σου.

ΥΓ. Και μην ξεχνάμε ότι το θολοκουλτουριάρης θυμίζει το φλου αρτιστίκ αν και με διαφορετική σημασία

Η διαχρονική ατάκα που τελικά δεν είπε ποτέ ο Γκέηρινγκ:
Wenn ich Kultur höre entsichere ich meinen Browning!

@ κχανκ, ά(ε)ι από δω, κωλοπαίδι!

Αγαπημένη λέξη του παπαριστού αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου που είχα την φοβερή τιμή να ακούσω και λάιβ!

Υπάρχει και ως θολοκουλτούρας.

Συγκγγνώμη αλλά εδώ κάτι παίζει εις βάρος της ποντοδοσίας μου!! Ενίσταμαι! Και εξηγούμαι:

-Πριν την ψηφοφορία μου τα δεδομένα έχουν ως εξής:
Ορισμός πέντε αστέρια, δύο ψήφοι, ποσοστό 100%. Λήμμα πέντε αστέρια, δύο ψήφοι, ποσοστό 100%.

-Μετά την ψηφοφορία μου τα δεδομένα αλλάζουν ως εξής:
Ορισμός πέντε αστέρια, τρεις ψήφοι, ποσοστό 100%. Λήμμα τεσσεράμισι αστέρια, τρεις ψήφοι, ποσοστό 93%;! Μα γιατί; αφού και στα δύο πέντε έβαλα! (αν και στο λήμμα θα έβαζα τέσσερα κανονικά). Διαμαρτύρομαι!

προσώπικλυ, είναι μια απορία την οποία έχω και γω (το 'χω πάθει πάμπολλες φορές) και μου το εξήγησαν κάποιοι μοντς πιο ούμπερ από μένα, αλλά μάλλον δεν κατάλαβα και πάντως δεν θυμάμαι.

ωραίο παραλήρημα φαιάς προπαγάνδας τι είσαι ΘΑΝΑΣΗ ;;;
ο άρχοντας της πίτσας
ΜΠΡΑΒΟ ΘΑΝΑΣΗ

Και μόνο για ψυχική οδύνη, για τα μπλόγκια που μπήκες για να συλλέξεις τα παραδείγματα, σου αξίζουν πεντάστερα.

Ευχαριστώ! Προσώπικαλλυ, γουστάρω πολύ τις εκφράσεις (ακρο)δεξιών, όταν είναι παιδιά λαϊκής καταγωγής- οικονομικής κατάστασης (όχι σαν τον μπουμπούκο) και βγάζουν ένα Ressentiment (όρος του Nietzsche, οι δυο πρώτες παράγραφοι της Βικούλας συνοψίζουν πολύ καλά τι θέλω να πω), ας πούμε έναν μνησίκακο καημό, προς θεωρούμενους αριστερούς προνομιούχους. Το Ressentiment είναι πολύ βαθύ αίσθημα, και θεωρώ ότι βγάζει σλανγκιάρικη διάθεση, εδώ ολόκληρες θρησκείες δημιουργεί, κατά Nietzsche πάντα...

καθαρός θολοκουλτουριαρης δεξιοακροδεξιούς δεν ΦΟΒΑΤΑΙ προς τι η ανησυχία το λοιπόν ;;; και κουδουνάς κουδουνιστάς κουδούνας
φιλανφιες τολμώ να πω χάνεμ τζάνεμ

Και θολοκουλτουραίος επίσης.

Μία εξήγηση που έχω διαβάσει αναφέρει πως η ενασχόληση με τα έργα της αριστερής διανόησης θολώνει το μυαλό, με αποτέλεσμα να παρασύρεται το υποκείμενο μακριά από τις παραδοσιακές αξίες της πατρίδας, της θρησκείας και της οικογένειας.

Μία άλλη εξήγηση λέει πως οι αρχές της αριστεράς (τώρα βέβαια μπορεί ν' ανοίξει πολύ μεγάλο θέμα ως προς το ποιές είναι αυτές οι αρχές...) είναι απλά πολύ μπερδεμένες και ακατανόητες έναντι του προαναφερθέντος ξεκάθαρου τρίπτυχου. Μέσα από αυτό το πρίσμα, η σχέση αριστεράς - δεξιάς (όλων των εκφάνσεων) μετατρέπεται σ' ένα μανιχαϊστικό δίπολο. Βέβαια, η ίδια η τωρινή τάξη πραγμάτων ακυρώνει τον συλλογισμό αυτό, καθώς οι μεταλλάξεις και στα δύο στρατόπεδα δίνουν και παίρνουν...

Αρκετά καλός ορισμός, ενώ το λήμμα έπρεπε να είχε καταχωρηθεί τουλάχιστον κανά δυό χρόνια πριν...

...και βέβαια σε σχέση με τους δεξιούς που έχουν τίμια μπιλντέρια στις τάξεις τους, οι αριστεροί διανοούμενοι είναι πιο θολοί (Laskos intended).

Γιατρέ μου εδώ δεν λασκολογείς και το ξέρεις. Θα ήθελα όμως τη γνώμη σου για το που οφείλεται η απέχθεια των αριστερών (βλ. και ημέτερον Τζίζα π.χ.) προς την άθληση. Οφείλεται στο ότι η άθληση, με την σημερινή περιχαρακωμένη μορφή της (fitness club κλπ) ταυτίζεται με τη λαϊφσταλιά, τον καταναλωτισμό και την κονφόρμα; Μήπως στο οτι τα εθνίκια γυμνάζονται μανιωδώς για να υπερασπίσουν και καλούα την πατρίδα όταν θα 'ρθει κείνη ώρα; Ή μήπως είναι κάτι πιο βαθύ που μας διαφεύγει; Μήπως έχει να κάνει με την προσκόλληση των αριστερών σε μια κακώς εννοούμενη «ουσία» που κρύβεται στο βάθος της ανθρώπινης ύπαρξης και δεν επηρεάζεται απο τα επιφαινόμενα (εξωτερική εμφάνιση); Δεν είναι πολύ χριστιανικούλικο αυτό; Τελικά πόσο πολύ μοιάζουν μτξ τους οι δύο μεγάλες εκκλησίες;;

εγώ αθλούμαι, θείο. υπάρχει πρόβλημα;
:Ρ

Έχει και εξαπάκετο...

ωχ ναι παράλειψις ξέχασα τα βραζιλιάνικα :Ρ
Για πείτε όμως ως αριστεροί τίποτα επ' αυτών που ρώτηξα.

@ Johnny: Για να απαντήσω χριστιανικούλικα, συ είπας.
Ή όπως λες κι εσύ: Εεεε... ναι;

Bιβλιογραφικώς, από τους καλύτερους συσχετισμούς που έχω διαβάσει (απ. Παύλος, Hegel, Marx, Lacan και τα ρέστα παγωτά) στο ZIZEK Slavoj, The Fragile Absolute , ευτυχώς και στο νέτι.

τι να σου πω, είναι κάτι που δεν καταλαβαίνω καθόλου. παλιότερα δε νομίζω να ήταν έτσι, βλ κ την ανάλυση στο μέγιστο λήμμα πούστης, πρεζάκι και δεξιός.

οποιοσδήποτε αριστερός κ όχι του καναπέ, ξέρει καλα ότι δε γίνεται να πηγαίνεις στις διαδηλώσεις κ να είσαι σαν τον σκυλλάκο, άλλωστε η παχυσαρκία ως «πανδημία» είναι αρρώστια της καπιταλιστικής υπεραφθονίας κ ευδεμονίας κ άλλα τέτοια.

αλλά απ' την άλλη το μπιλντεριλίκι δεν πάει με το αριστεριλίκι, νομίζω το νιώθεις χωρίς να σ' το πω εγώ.

paranà uêêêêê
:P

Εγώ θα συνεχίσω την σκέψη του Κχαν, και θα πω πως σε αντίθεση με τους δεξιούς σφίχτερμαν, που λιώνουν στους ναούς του καταναλωτικού αθλητισμού (βλ. γυμναστήρια κλπ.) με στάνταρ προγράμματα και χημικά παρασκευάσματα, οι αριστεροί προλετάριοι σφίχτερμεν χτίζουν τους μύες τους ίνα-ίνα στο γιαπί και στη φάμπρικα, με ελιά και ντομάτα για συμπληρώματα διατροφής, ενδυναμώνοντας τους εαυτούς τους για τη στιγμή που θα σπάσουν (κυριολεκτικά και μεταφορικά) τα δεσμά της πλουτοκρατίας.

Για τους αριστερούς φοιτητές σφίχτερμεν επιφυλάσσομαι :Ρ.

Όσο για το ζήτημα που θίγει ο τζόνι... κατ' εμέ, δεν ξέρω, αλλά ούτε και μπορώ να το φανταστώ να υφίσταται ως ζήτημα, τουλάχιστον όχι τέτοιο που να δημιουργεί κάποιου είδους πρότυπο. Εγώ δεν έχω πάει χαμπάρι αριστερούς (όλων των τάσεων) που να είναι περισσότερο ή λιγότερο αθλητικοί έναντι δεξιών (πάλι όλων των τάσεων), τουλάχιστον όχι με τον τρόπο που το θέτεις εσύ. Αν μη τι άλλο, ξέρω πολλούς αριστερούς που εκπαιδεύονται και εξασκούν διαφόρων μορφών πολεμικές τέχνες και συναφή με αυτές αθλήματα, π.χ. καποέιρα. Ίσως έχεις υπόψη σου κάποια συγκεκριμένα παραδείγματα ανθρώπων;

Κάδμε, ανήκει νομίζω στο παρελθόν το σχήμα που περιγράφεις (όσον αφορά τον δυτικό κόσμο, γιατί νομίζω γι' αυτόν μιλάμε κυρίως, εφόσον μιλάμε γα γυμναστήρια). Άσε που σήμερα η όποια εργατική τάξη πάει επίσης στα γυμναστήρια, για πολλούς λόγους (που μάλλον ο τζονμπλακ θα ανέλυε καλύτερα από μένα).

Αλλά ας κάνω μια πρόχειρη αναδρομή:

Οι εικόνες των καλογυμνασμένων χωρικών που περιέγραφε η Ζωρζ Σαντ τον 19ο αιώνα, τα μαυρισμένα από τον ήλιο κορμιά των οποίων γυαλίζαν από τον ιδρώτα ανάμεσα στα χρυσά στάχυα των χωραφιών κλπκλπ, ήταν η λιγούρα του αστικού κόσμου που τον είχε καταπιεί πια για τα καλά η πόλη, μπροστά στο θέαμα τού και καλά ελεύθερου χωρικού (δεμπα να ήταν δούλος!) -με άλλα λόγια ήταν ο Ρομαντισμός που εξωράιζε τον «φυσικό» άνθρωπο, θρηνώντας με αυτόν τον τρόπο την απώλεια της σχέσης του αστού με τη φύση. Φαινόμενο που έχει επανέλθει σήμερα, όχι τόσο έντονα, ούτε τόσο ξεκάθαρα, επίσης όχι μόνο μξ διανοούμενων αλλά πιο μαζικά, με μότο την φυσική και υγιεινή ζωή. (Δεν κοροϊδεύω, ανήκω σε αυτούς που στενάζουν με το ποταμάκι, αλλά ξέρω ότι ποτάμια μου είναι πια οι λεωφόροι και ότι δεν θα μπορέσω να επιστρέψω στα νερά ποτέ).

Αργότερα είδαμε στα προπαγανδιστικά φυλλάδια κομμουνιστικών νεολαιών (και χιτλερικών, βτς) γυμνασμένα κορμιά εργατών και χωρικών πάλι, για άλλους λόγους τους οποίους νομίζω ότι περιττεύει να αναλύσω. Πολύ χοντρικά, η υπόσχεση φυσικής ευρωστίας ήταν μάλλον ένας έξυπνος τρόπος να δημιουργηθεί μια νέα τάξη δούλων: αυτών που θα στήριζαν τα ολοκληρωτικά καθεστώτα.

Την ίδια στιγμή ο αθλητισμός εδραίωνε πια τον ρόλο του στον δυτικό κόσμο. Αρχικά, στην καλή κοινωνία. Κατά τον Τόμας Μαν, ήταν μια τομή του 20ού αιώνα που συνετέλεσε στην σταδιακή απελευθέρωση του Σώματος από το Ρούχο, εξαιρετικά σημαντική παρατήρηση πιστεύω.

Κατόπιν, η συμφιλίωση με τη μαύρη φυλή σε συνδυασμό με το ότι το λευκό χαρακτήριζε την μαλθακότητα της αριστοκρατίας ή την θανατίλα των φυματικών, και βεβαίως σε συνδυασμό ΚΑΙ με την απελευθέρωση με το ρούχο, έφερε την ηλιοθεραπεία και το μαύρισμα στο προσκήνιο.

Εκτιθέμενος όμως ο άνθρωπος στον ήλιο υπό τον οποίον ουδέν κρυπτόν, άρχισε να προσπαθεί να τελειοποιεί το σώμα του.

Τέλος, όσον αφορά τις γυναίκες, η γκέι κουλτούρα μετέδωσε τα γούστα της, αρρήτως πώς, σε όλον τον αντρικό και γυναικείο πληθυσμό και άρχισε ο άντρας να επιθυμεί γυμνασμένη γυναίκα με αντρικό σχεδόν κωλί -και η γυναίκα να μην μπορεί να ανεχθεί μια δίπλα πάνω της μέχρι που άλλαξε και όλη η στάση της απέναντι στον ίδιο της τον εαυτό: ξου ο θηλασμός, όχι παιδί νωρίς, μπορεί και ποτέ, γιαγιάδες μπουζουκομούνια, κλπ., με τρομερές επιπτώσεις στην κοινωνία, εξαιρετικά ενδιαφέρουσες.

Σήμερα, σχετικά με το γυμνασμένο σώμα, νομίζω ότι ισχύουν τα πάντα όλα και ότι πολλά πράγματα έχουν βρει τον δρόμο τους, παρόλες τις εμμονές που χαρακτηρίζουν το θέμα της εμφάνισης του ανθρώπου του 21ου. Η εμμονή αυτή, κατ' εμέ, δεν είναι πια σωματική, είναι υπαρξιακή, έχει να κάνει με την άρνηση του θανάτου. Γι' αυτό κι έχει απήχηση πλέον στους πάντες.

Γι' αυτό πιστεύω ότι και αυτό που λέει ο τζονμπλακ ανήκει στο παρελθόν, όχι στο τόσο μακρινό όσο του Κάδμου, αλλά ισχύει μέχρι και την γενιά των σημερινών 45άρηδων. Το ζητούμενο της εμφάνισης, για τους λόγους που ανέφερα μόλις, έχει καταπιεί κάθε ιδεολογία, θαρρώ. Δεν ξέρω αν είναι καλό ή κακό αυτό, πιθανόν είναι ως συνήθως και τα δύο, αλλά μακάρι να κατάπινε και τις θρησκείες.

Στη

Δεκτό, αν και δεν ξέρω αν και κατά πόσο εμμένουμε στο μπιλντεριλίκι, ειδικά, ή στον αθλητισμό γενικά, αναφορικά με την αριστερά πάντα.

Η πρώτη παράγραφος του σχολίου μου για τη σχέση αριστεράς και σφιξίματος δεν συντάχθηκε παρά μόνο ως απόπειρα αστεϊσμού, ορμώμενη από τον ειρμό του Κχαν.

Για τη δεύτερη περίπτωση, ξαναλέω πως θεωρώ ότι ο αθλητισμός -σε όλες τις μορφές και εκφάνσεις του - δεν κοιτάει, κι ούτε είναι δυνατόν να κοιτάει ιδεολογικά ή κομματικά στεγανά, ασχέτως της παραφιλολογίας που θέλει τη δεξιά -και τις λοιπές συντηρητικές δυνάμεις- να λιώνει στα γυμναστήρια, ή, για να ξεφύγουμε από τα γυμναστήρια, να ασχολείται με τις πιο καταναλωτικές εκφάνσεις του αθλητισμού (βλ. 5χ5 ή αθλήματα που απαιτούν ακριβό εξοπλισμό κλπ.) ή με τον συστηματικό αθλητισμό (αποβλέποντας στον πρωταθλητισμό και τα μετάλλια). Κατά τη γνώμη μου, και αυτό με τη σειρά του θα ήταν ένα σχήμα που παραπέμπει στο παρελθόν: Το προλεταριάτο στις αλάνες, και το κεφάλαιο στα άρτια εξοπλισμένα στάδια.

Ενδέχεται λοιπόν οι αυτοπροσδιοριζόμενοι ή ετεροπροσδιοριζόμενοι αριστεροί να μην πολυσυχνάζουν σε γυμναστήρια, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως απαρνούνται τον αθλητισμό, ή πως υπάρχει οποιαδήποτε απέχθεια προς αυτόν. Επειδή όμως βλέπω πως στην προκειμένη μιλάμε για αθλητισμό αλλά υπονοούμε το bodybuilding, εγώ θα ξαναναφέρω τις πολεμικές τέχνες, οι οποίες πάλι διδάσκονται και εκτελούνται σε ειδικά διαμορφωμένο χώρο (για να γίνει η αντιπαραβολή με τα fitness clubs), οι οποίες προσελκύουν αρκετούς αριστερούς και αριστερές, αλλά και δεξιούς βέβαια, όσο και γενικότερα άτομα μη καθορισμένων ή περιχαρακωμένων πολιτικών απόψεων και ιδεολογίας.

Πέραν όμως από την ταύτιση του γενικότερου αθλητισμού με μία συγκεκριμένη υποκατηγορία του, βλέπω πως ταυτίζουμε και τον αθλητισμό με έναν συγκεκριμένο χώρο διεξαγωγής του, βλ. γυμναστήρια, fitness clubs και αντίστοιχες ειδικά οργανωμένες αρχιτεκτονικές εγκαταστάσεις. Όμως, η αναγκαστική πλέον στροφή προς αυτούς τους χώρους δεν γίνεται αποκλειστικά για λόγους λάιφσταϊλ, αλλά λόγω της απουσίας ελεύθερων και ανοιχτών χώρων στα αστικά κέντρα, οι οποίοι θα ευνοούσαν την ενασχόληση με τις πιο παραδοσιακές μορφές αθλημάτων. Μ' άλλα λόγια, δεν νομίζω ότι έχει να κάνει με οποιαδήποτε προσπάθεια τελειοποίησης του σώματος, ή με οποιαδήποτε απόπειρα άρνησης του θανάτου, αλλά εξαιτίας μίας έλλειψης πρόνοιας που ευνοεί και τροφοδοτεί την στροφή αυτή. Αν ο άλλος δεν μπορεί να παίξει μπάλα στην πλατεία ή στην αλάνα και αναγκαστικά θα πρέπει να τα σκάσει στα 5χ5, θα πρέπει αυτόματα να χαρακτηριστεί ως δεξιός;

Για να μην πάμε μακριά, Τζόνι, εντός της ημετέρας σλανγκοκοινότητος έχουμε και τον Κάνινγκα, που από το λίγο που τον έχω δει φαίνεται για νους άπλυτος (πλην) εν σώματι άβρωμο ένα πράμα, διάψευση του διπόλου άρα γε;

Άλλωστε και ο Ιησούς αθλείται, κάνει καλλιτεχνικό πατινάζ πάνω στην Τιβεριάδα και τη Νεκρά Θάλασσα (δεν μπορώ να αντισταθώ στα jesus jokes γμτ).

Εξάλλου, μεταξύ των πιο επιθετικών μπαχαλάκηδων, πολλοί έχουν καθιερώσει την ρίξη μολότοφ ως ολυμπιακό αγώνισμα, πώς λέμε ρίξη σφαίρας, σφύρας, ακοντίου, συν το εξτρήμ σπορ μπάτσοι τζάμπινγκ.

ξεχνάτε, μου φαίνεται, ότι το πρώτο «μεγάλο» μετάλλιο της Σακοράφα, βρίσκεται σε κάποιο κάδρο στον Περισσό...

μετά που πήγε στο ΠΑΣΟΚ, μάλλον θα το πετάξανε, αλλά η Σακοράφα, γυρνώντας από τους αγώνες κατέθεσε το μετάλλιο στον υπέρ της πάλης των τάξεων αγώνα....

Ίσως, το φαινόμενο της εκγύμνασης του σώματος σήμερα να μην είναι τίποτα παραπάνω απ' αυτό που φαίνεται.

Εξ άλλου, η μαλακισμένη μας μεσαιωνική εποχή, ενδείκνυται για (ξανα-μανα) εμπειριοκρατικές - νεωτεριστικές αντιλήψεις, μπας και πάρουμε πρέφα το αυτονόητο πριν είναι πολύ αργά.

Ο κατ' εξοχήν ηπειρωτικός μεταμοντερνισμός, προσφέρεται μάλλον για συζητήσεις μ' ένα ποτήρι κρασί στο χέρι...

Ως εκ τούτου, η γυμναστική (δέον να διαφορίζεται και απο την άθληση και απο το σπόρτ και απο το βόδι-βίλδι) στα σύγχρονα άστεα, να είναι (σε λελογισμένα επίπεδα) αναγκαία, λόγω του καθιστικού τρόπου ζωής, που επιβάλλει η σύγχρονη οικονομία-παραγωγικές σχέσεις στους περισσοτέρους (;)

Ειδεμή απλούστατα, θα πάμε όλοι απο λουμπάγκο και αυχενικό μετά απο 10-12 ώρες καρέκλα και υπολογιστή, τσιγαρούμπα και ντελίβερυ.

Μας έφαγε το αρνί Μιχαλάκη μου!

(Βέβαια, το λουμπάγκο έχει και τις χάρες του όπως παρατήρησε ο Γάλλος κομίστας Reiser, αφού μια γυναίκα με λουμπάγκο γυρίζει δύσκολα να σου ρίξει φούσκο όταν της βάλεις χέρι στο λεωφορείο κι επίσης βογγά πολύ στο κρεββάτι, χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια)...

Ο,τι ξεπερνά το αναγκαίο και λογικό fitness για να μην ρουχλιάσεις απ' την αγυμνασία, περνά (μαζί με την εν γένει τελειοποίηση των σωματικών διακριτικών), στον ευγονισμό των ευπορότερων τάξεων, όπως έχει εύστοχα για άλλη μια φορά διακρίνει ο Χαλικούτης εδώ.

Ο έξτρα κόπος πέραν των ανωτέρω, μάλλον ανάγεται στην σφαίρα της ψυχοπαθολογίας, οπότε οποιαδήποτε ανάλυση απο τους ψυχολόγους-φιλοσόφους μας και τα ρέστα παγωτό, ευπρόσδεκτη.

Πάντως ο τίγρης, ο πλέον αποτελεσματικός κυνηγός του ζωικού βασιλείου, δεν διαθέτει γραμμώσεις-μούσκουλα και μπαρμπούτσαλα, αλλά ετοιμότητα-ταχύτητα-ακρίβεια-δύναμη, που εξικνούνται απ' την ανάγκη να ζήση.

Και (ναι!) οι προοδευτικοί (όχι κατ' ανάγκην τουπίκλην αριστεροί) άνθρωποι που αναμετρώνται με τις δυνάμεις καταστολής στις διαδηλώσεις, έχουν αυτές τις χρήσιμες αρετές και μάλιστα τσάμπα.

Ο δε πεινασμένος αλλοδαπός-τίγρης, έχει να πάρει πολλά κωλαράκια φαιοκουλτουριάρηδων και μη...

η (ολοκληρωτική) αλήθεια είναι πως μια καταναγκαστική εργασία όλων μας, από 15 -55 ετών, 1 ώρα τη μέρα στο γιαπί, στο χωράφι ή στο καθάρισμα των σπιτιών, θα μας μάθαινε πολλά για την εργατική τάξη, άσε που δεν θα χρειαζόμασταν γυμνηστήρια.

Ωραία συζητησούλα, ιρον πολύ καλή η γενεαλογική σου προσέγγιση, εννοείται πως ο δυτικός πολιτισμός είναι βασισμένος στην απώθηση του θανάτου, π.χ. κρύβουμε τους νεκρούς και στις κηδείες ίσα που φαίνεται λίγο το πρόσωπο κι αυτό μακιγιαρισμένο κλπ (btw έχεις διαβάσει Vovelle, ο Θάνατος και η Δύση; Να προσθέσω απο προσωπική πείρα πως είναι στιγμές στο gym όταν έχεις παίξει τα σετάκια σου και 'χεις τουμπανιάσει και βλέπεις τους άλλους γύρω να κοιτούν με ανάμεικτο θαυμασμό, ζήλια και (αμυντική) περιφρόνηση, ε τότε είναι λες κι έχεις φάει όλα τα ναρκωτικά του κόσμου, νομίζεις πως θα ζήσεις για πάντα.

Α, και ο Ιησούς μπορεί να πορπατάει στο νερό όμως ο Τσακ Νόρης μπορεί να κολυμπήσει στη γη.

Et si...

Επίσης μια φράση που ποτέ δεν είπε ο υποφαινό, «όταν ακούω Χάνκοντα, ετοιμάζω τα πεντάρια μου»...

;-)

τζων, ο Θάνατος και η Δύση είναι στα άμεσα υπόψη, και σίγουρα δεν θα μείνει στο ράφι των Αδιάβαστων της βιβλιοθήκης μου (νά 'ταν ένα ράφι μόνο...).

βτς με απώθηση ή μη του θανάτου δείτε κυρίως αυτό και τις όποιες φωτο στο γούγλε, αλλά και μερικούς φίλους εδώ.

νταξ χοτζ, σταματάω, το κόβω, ντααααααξ!

Η απώθηση του θανάτου είναι τόοοοοοοσο νεωτερικότητα.

Στην όψιμη μετανεωτερικότητα είναι πασέ ενώ φοριέται το πάρε τον θάνατο φόρα παρτίδα τρεντ. Ο Houellebecq θέτει ως συμβολικό ορόσημο την στιγμή που ο Damien Hirst (θάνατος, μακαβρίλα) ξεπέρασε τον Jeff Koons (έρως, κιτς) στο νο1 των ευπώλητων καλλιτεχνών. Το παρομοιάζει με το ότι στην Ζυρίχη η εταιρεία για ευθανασίες βγάζει πολύ περισσότερα λεφτά από το ούμπερ μπουρδέλο της περιοχής.

Από την άλλη πολλές ευρωπαϊκές πόλεις ήταν ανέκαθεν τίγκα στους τάφους, όπως λ.χ. το Παρίσι, που μερικά νεροταφεία είναι σελεμπριτάδικα και ανήκουν στο τζετ σετ.

σχετικά με το μαύρισμα κλπ (βλ. παραπάνω σχόλιο δικό μου), γράφει ο Κλάους Μαν στην αυτοβιογραφία του: «Οι πρόσφυγες [γερμανοί αντιναζί που κατέφυγαν στις ΗΠΑ, περιγραφή του Οκτ. 1940] είχαν πολύ καλή όψη, ξεκούραστοι και μαυρισμένοι από τον ήλιο μετά το μεγάλο τους ταξίδι με πλοίο». Άρα το μαύρισμα ήταν ήδη τότε ένδειξη κάλλους, υγείας κλπ. Δεν ξέρω για νωρίτερα, αλλά υποπτεύομαι ότι ακόμα και από την (σαφώς προπολεμική) μανία με τα ελβετικά σανατόρια όπου οι φθισικοί λιάζονταν όσο μπορούσαν, το μαύρισμα πρέπει να είχε γίνει της μοδός, αρχής γενομένης από το πρόσωπο.

Καθώς ο Κάδμος έχει βάλει στο Δ.Π. τα θολοφασίστας κ.ά. θα ήταν καλό να είχαμε έναν λιγότερο θολό ορισμό του θολοκουλτουριάρη. Οπότε θα ήθελα μετά την 4η παράγραφο, μετά τα Αντιφασίστας, Αντιρατσιστής, Μορφωμένος, κ.α.». να προστεθεί το εξής:

Από αυτούς που χρησιμοποιούν τον όρο, ο θολοκουλτουριάρης κατηγορείται κυρίως για τα εξής: Δεν κάνει σαφείς και «υγιείς» διακρίσεις, δεν λέει την σκάφη σκάφη και τα σύκα σύκα, αλλά θολώνει τα νερά με το να υπονομεύει το οξύτομον των διαχωρισμών. Αυτό φαίνεται κυρίως σε διακρίσεις όπως Έλληνας και μη Έλληνας, άντρας και μη άντρας κ.τ.ό. Οπότε τυπικοί θολοκουλτουριάρηδες είναι διανοούμενοι όπως αποδομητές, φεμινιστές, καθώς και προοδευτικοί που αμφισβητούν την σαφήνεια των διακρίσεων, (μεταξύ των φιλοσόφων και οι φαινομενολόγοι, που ξεκινούν από την δική τους πεπερασμένη εμπειρία). Αλλά όχι μόνο. Ένας από τους κύριους ψόγους που εκτοξεύεται εναντίον του θολοκουλτουριάρη είναι ότι θα σε εκθέσει στην δύσκολη στιγμή. Δηλαδή σε μια στιγμή κινδύνου, λ.χ. για τον Έλληνα, ή για τον άντρα κ.τ.ό., όπου καλούμαστε σε συσπείρωση και συστράτευση, ο θολοκουλτουριάρης θα σε προδώσει, και θα λάβει μια και καλά ευρύτερη οπτική, προκειμένου να πουλήσει κουλτούρα. Συναφώς, λέγεται για κάποιον ο οποίος θα αποπροσανατολίσει το λαό από πραγματικά προβλήματα.

Μου υπεδείχθη από φίλο μεγαλύτερης ηλικίας ότι ο όρος θολοκουλτουριάρης χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον από δεξιούς ενάντια στους κουλτουριάρηδες πασόκους των '80ς της εποχής που η Μελίνα Μερκούρη έκανε τα φεστιβάλια τ. κουλτούρα να φύγουμε. Οπότε ο όρος είναι αρκετά παλιός, τουλάχιστον από την ένδοξη ειτίλα, αν όχι παλιότερα.

Νομίζω ότι η λέξη, αν και ελαφρώς κακόηχη αφού περιέχει μέσα την ακουστικά άθλια λέξη κουλτούρα, είναι αρκετά εύστοχη απ'την άποψη όσων τη χρησιμοποιούν. Ο θολοκουλτουριάρης είναι εκείνος που δεν έχει στέρεη βάση στις επιθυμίες και τις σκέψεις του σχετικά με το κράτος και το όποιο έθνος. Προσεγγίζει τα ζητήματα αυτά με βάση μια γενική, σχεδόν απροσδιόριστη για τούτο και θολή, ιδέα με 2-3 πυλώνες που αποδέχεται δίκην δόγματος και χωρίς ιδιαίτερο νοητικό βασάνισμα. Πολλές φορές η άποψή του για το κεντρικό ζήτημα διαμορφώνεται από δευτερεύουσες απόψεις για πρόσωπα ή ιστορικά γεγονότα ή με βάση ιστορικά απωθημένα. Ο θολοκουλτουριάρης απαραιτήτως απορρίπτει τις αντίθετες απόψεις χωρίς αναφορά σε αυτές, αλλά με απαξιωτική αναφορά σε όποιον τις εκφέρει και ο οποίος είναι για το θολοκουλτουριάρη ένας νοητικός Μπίθουλας. Αυτό είναι κρίσιμο ελιτίστικο στοιχείο που συνδέεται εννοιολογικά με τη λέξη κουλτούρα. Με λίγα λόγια ο θολοκουλτουριάρης δεν είναι παρά εκείνος που ψάχνει από πού κλάνει το εθνικό και μεταναστευτικό μπαρμπούνι.
Συνήθως οι θολοκουλτουριάρηδες ανήκουν στο χώρο της Κεντροαριστεράς αν και υπάρχουν εξαιρέσεις βλ Θάνος Βερέμης.

Από το lexilogia forum:

Η θολοκουλτούρα πιο πολύ αναφέρεται στην υποστήριξη "αριστερών" για πράγματα που αφορούν καλλιτεχνικά δρώμενα, όπως το θεατρικό με τον Διάκο, το έργο της Εύας Στεφανή που λογοκρίθηκε στην Art Athina 2007, κτλ. Δεν είναι απαραίτητα πάνω σε εθνικούς μύθους αλλά αφορούν αποδόμηση ή σάτιρα ή παιχνίδι με τα εθνικά σύμβολα, ιδεώδη και πρότυπα. Θολοκουλτουραίους ονομάζουν κι όσους βλέπουν/βλέπαν κοινωνικό κινηματογράφο στα πρότυπα του Παζολίνι, του Κισλόφσκι, του Αγγελόπουλου, του Τρίερ, κτλ. Είναι μια επέκταση του "δήθεν", ίσως και υποσύνολό του.