Σχόλια από τον Ο ΑΛΛΟΣ (723)
Εμφανίζονται 571-600 από 723
«Ξενικά» σημαίνει λέξεις της σλανγκ που είναι ξενικές, όχι κάθε δάνειο.
«Λεξιπλασίες» σημαίνει σλάνγκικες λεξιπλασίες.
Νομίζω ότι «σλανγκ-τζι-αρ» σημαίνει με αρκετά σαφή τρόπο ότι βασικά βάζουμε σλανγκ.
Απολιτίκ δεν είναι σλανγκ με καμία, οσοδήποτε διευρυμένη, έννοια.
Μάλλον πρόκειται για έμφαση.
Αδειούμπα = γουστάρω, άδεια!
Φραπεδούμπα = αραχτοί κι έτσι, φραπεδιά και κάτσ' καλά.
Προσοχούμπα (λίγο δε μ' αρέσει σα λέξη, αλλά το έχω ακούσει) = φαντάσου τι ψαρωτικός, προσοχές του βαράγαμε!
Φτυαρούμπα = πω ρε πήξιμο, να σκάβουμε λάκκους με το φτυάρι γαμώ τον έψιλον σίγμα γαμώ!
Και ούτω καθεξής.
Εξαιρετικό. Γαμεί η ανάλυση!
Γιατί να μη βάλεις κι άλλα κυπριακά; Γι' αυτό υπάρχει η κατηγορία «τοπικοί ιδιωματισμοί». Αρκεί να είναι όντως σλανγκ, για τα δεδομένα του ιδιώματος. Όπως αυτό.
Καριοφίλι είναι αυτό το ντουφέκι. Καρυοφύλλι όμως είναι το φύλλο της καρυδιάς. Και καθώς η λαϊκή προφορά της λ. «καρυδιά» σε πολλά μέρη της Ελλάδας είναι «καρ'διά», έχουν δημιουργηθεί συνειρμοί ανάμεσα στο καρυόφυλλο και τα φυλλοκάρδια. Σ' αυτό το παιχνίδι των λέξεων στηρίζεται ένα παιδικό ποιηματάκι, που ανασύρω από τη μνήμη μου και που το είχαμε στο πράσινο Ανθολόγιο του Δημοτικού:
[I]Φύλι φύλι καρυοφύλλι
σαν οι άνθρωποι είναι φίλοι
έχουν γλύκα από σταφύλι
στην καρδιά τους και στα χείλη[/I].
[...τόσο μόνο θυμάμαι.]
Πιθανώς να συνδέεται με το λήμμα, γιατί εγώ τη φράση την έχω ακούσει και ως «φίλοι, φίλοι, καριοφίλι, σου γαμώ και το καντήλι».
Ο παθητικός χασικλής λοιπόν!
[I]Γεια σου ρε Μήτσο στραβοκάνη
που 'σαι μαστούρι απ' το ντουμάνι.[/I]
(Από την «Υπόγα», ρεμπέτικο των αρχών του 20ού αιώνα)
Εσύ φταις μωρέ! Βρίζαν το μικρό καντηλανάφτη, κι όλοι τον φωνάζαν χάφτη!
σβΕσθείσης
@ΕιρωΝίκη: Βλέπω έχεις όλη τη συλλογή! Ως φαίνεται, είμαστε σε μεγάλο βαθμό κοινής παιδείας! Ξέρεις και να τα τραγουδάς; Αν τυχόν κάποιο δε θυμάσαι πώς πάει, τα 'χω σε κασέτα!
Επ' ευκαιρία, ας αναφέρουμε και τα καραμανλήδικα: τούρκικα με ελληνικά γράμματα, που χρησιμοποιούνταν ενίοτε πριν τον Κεμάλ που εισήγαγε το λατινικό αλφάβητο στην Τουρκία. (Προ Κεμάλ χρησιμοποιούσαν το αραβικό, αλλά ήταν τόσο δύσκολο που στην πράξη οι περισσότεροι έμεναν αναλφάβητοι).
@Χάρης Πάτσης: Αχ, ευχαριστώ! Τώρα σύχασα! Νόμιζα ότι... δεν ξέρω ακριβώς. Ωραία, τσίμπα τώρα τα αστράκια σου!
Εκ του ιταλικού male di Francia, ξέχασα να το προσθέσω.
Μ' αρέσει πολύ η ιδέα του Χανκ. Σε συνδυασμό μάλιστα με το να σημαίνονται αυστηρά και οι λεξιπλασίες των Πανούσηδων - Λαζόπουλων κλπ., που βρίσκονται σε ένα ενδιάμεσο στάδιο μεταξύ μη ύπαρξης και ύπαρξης.
Σε περίπτωση που δεν το κατέστησα ήδη σαφές, διευκρινίζω άλλη μια πως όσα έγραψα δεν αναιρούν σε καμία περίπτωση το σεβασμό μου προς τον Γκάτζμαν και την ιδιαίτερη εκτίμηση προς το έργο του. Απλώς έτυχε να είναι δικό του το λήμμα που πυροδότησε τη συζήτηση.
Μα με την ίδια λογική, αν κάποιος μου πει «είσαι μαλάκας / σκατίπουστα / σεξοπορνοδιαστροφικό τσιμπουκομαλακομπούκωμα / χλεχλές» ή οποιοδήποτε άλλο προσβλητικό λήμμα, κι εγώ έχω τη στέρεη πεποίθηση ότι δεν είμαι, δε θα 'πρεπε να με ενοχλεί. Και ορισμένους πραγματικά φιλοσοφημένους ανθρώπους, όντως δεν τους ενοχλεί. Αυτό τι σημαίνει, ότι δεν μπορείς να προσβάλεις κανέναν ποτέ, εκτός από τους αυθεντικούς μαλάκες / σκατίπουστες / σεξοπορνοδιαστροφικά τσιμπουκομαλακομπουκώματα / χλεχλέδες;
Εντάξει, ο δέκτης οφείλει να είναι ψύχραιμος και να μη θίγεται άνευ λόγου. Αλλά και ο πομπός δεν απαλλάσσεται της ευθύνης να εκφράζεται με τον εκάστοτε δέοντα τρόπο.
@ICXC: Γενικά συμφωνώ (έξι μήνες άφτερ!). Εκτός από ένα σημείο: «...δεν είναι λόγος για να θάψεις τα 10 λεπτά που αφιέρωσε για να γράψει την πίπα του». Δεν πρέπει να το αντιμετωπίζουμε έτσι. Άλλο χιούμορ, άλλο ανεύθυνος χαβαλές. Αν όντως κάποιος έχει αφιερώσει 10 λεπτά για να γράψει μια πίπα, τότε του αξίζει η χαμηλή βαθμολογία. Άλλοι εδώ μέσα έχουν κάνει σοβαρή, φιλότιμη και χρήσιμη δουλειά. ...Αν και καταλαβαίνω ότι μάλλον εννοείς «την προσπάθειά του, την ταπεινή του συνεισφορά». Έτσι μάλιστα. Αλλα δε συμφωνώ, εν ονόματι του χιούμορ, να ρίχνουμε το επίπεδο.
Τι μπούρδες κάθεστε και λέτε; Άειντε, όποιος έχει αντιρρήσεις με το Χριστιανισμό, ξεσπαθώνει με κάθε αφορμή ή και άνευ τοιαύτης.
Τον ορισμό τον διαβάσατε; «[...] αυτός που (σχεδόν) πρεσβεύει την βίαιη επιβολή του Χριστιανισμού». Δεν αναφέρεται σε όποιον ευθέως και απροκάλυπτα πρεσβεύει και εφαρμόζει την βίαιη επιβολή του Χριστιανισμού. Αυτό δε σημαίνει ότι οι Χριστιανοί δεν έκαναν βίαιους διωγμούς, σημαίνει όμως ότι η λέξη δεν αφορά εκείνους.
Η λέξη δεν ορίζει με ακρίβεια κανένα φαινόμενο αιώνων. Αναφέρεται σε ένα πολύ πρόσφατο φαινόμενο, που δεν νομίζω ότι υπήρχε πριν το Χριστόδουλο (ή πάντως ήταν πιο περιθωριακό). Και είναι ξεκάθαρα ρατσιστική: στιγματίζει όλες αυτές τις θείτσες (κάθε γένους και ηλικίας) που χρησιμοποιούν τη Βίβλο σαν ρόπαλο.
Μην τα κάνουμε όλα ίσωμα: άλλο να είσαι θείτσα κι άλλο να σφάζεις αλλοθρήσκους. Οι χριστιανοί, τουλάχιστον οι ορθόδοξοι, ακόμη και στις πιο ακραίες εκδοχές τους, είναι πολύ πιο κουλ και μετριοπαθείς απ' ό,τι έχουν υπάρξει στο παρελθόν.
Εδώ δεν κάνουμε θεολογία, ούτε πολιτική. Κάνουμε λεξικογραφία. Μερικοί κυκλοφορούν με λυμένο το ζωνάρι για καβγά, και παίρνουν φωτιά και μόνο με τη μνεία κάποιων λέξεων που τις θεωρούν κόκκινο πανί. Χαλαρώστε λίγο.
@Papageno: Στην προσπάθειά σου να είσαι ανεκτικός και να μη θίγεις τα πιστεύα κανενός, μπορείς και καλύτερα!
Σήμερασ η έκφραση σημαίνει «δεν είναι και πολύ στα καλά του, είναι λειψός / χαζός / τρελός».
@40: Μα αυτό που λες δεν αντιφάσκει σ' αυτό που λέει ο Κρυψίνους. Μόνο στις ημερομηνίες δεν τα βρίσκετε. Αν υπήρχε η ταβέρνα της Μιχαλούς, πόση σημασία έχει αν ήταν στο Ανάπλι ή αλλού, το 1812 ή το 1830;
[I]Ο ήλιος βασιλεύει καρσί στο Λάκκωμα
κι εσύ, παλιά μου αγάπη, να 'χεις το ψάκωμα.[/I]
Δημοτικό δίστιχο (municipal unhappy) από τη Σαμοθράκη. Κι εδώ σημαίνει πίκρα, φαρμάκι, δηλητήριο.
Ναι, όντως. Αλλά να διαβάσετε και τους επόμενους ορισμούς. Όσο πάει γίνεται και καλύτερο!
Για άλλη μια φορά άπαιχτες οι φωτογραφίες του Χαλικούτη!
Πολύ κατατοπιστικά όλα αυτά. Ευχαριστούμε για το λήμμα, Παυλέα.
Απορία: Sativa δεν είναι η κλωστική κάνναβη; Αυτή όμως δεν είναι για να την ακούς, αλλιώς θα καπνίζαμε τα μπλουζάκια του Cannabishop.
Not quite.
1. Είναι σκάντζα, με -ν-.
2. Σημαίνει αλλαγή, αντικατάσταση. Π.χ. σκάντζα-βάρδια είναι η αλλαγή βάρδιας. Σε σκαντζάρω σημαίνει έρχομαι να σε αντικαταστήσω (π.χ. στη σκοπιά, αν και ειδικά στο στρατό δεν πολυδουλεύεται αυτή η λέξη). Σκαντζάρω δύο πράγματα σημαίνει τους αλλάζω αμοιβαία θέση, π.χ. σκαντζάρω τα λάστιχα του αυτοκινήτου (βάζω τα πίσω μπρος και τα μπρος πίσω).
3. Το παράδειγμα είναι σωστό, αλλά δε σημαίνει αυτό που λέει το ερμήνευμα. Μπορεί μεν η ιστορία να είναι χώσιμο, αλλά με τα συγκεκριμένα λόγια ο φαντάρος δεν αναφέρθηκε στη χωσιματική της πτυχή.
4. Δεν είναι αργκό, είναι μία λέξη που προέρχεται από τη ζαργκόν των ναυτικών και η χρήση της έχει γενικευτεί. Μπορεί να μην την ακούσουμε στις ειδήσεις, αλλά τη λένε οι πάντες.
Τούτ' αυτό καγώ. Αλλά δεν αποκλείεται να υπάρχει κι έτσι (όπως το μύριο, η ράφλα [=καράφλα], το γάρο κλπ.).
«Μολυντήρι» γράφεται. Κανονικά σημαίνει «σαμιαμίδι», εκείνο το σαυράκι που ζει μέσα στους τοίχους των σπιτιών, που μία λαϊκή δοξασία το θεωρεί ως μόλυσμα, εξ ού και το όνομα (παρόλο που άλλη λαϊκή δοξασία το θεωρεί γούρι για το σπίτι).
Λοιπόν. Δε θα πάρω θέση στο ζήτημα της ανεβασιμότητας, για να μη λέω όλη την ώρα τα ίδια και τα ίδια. Θα πω όμως κάτι άλλο:
Λέει ο Πονηρόσκυλος, «Αλλά, αυτή η μεταφορική χρήση είναι απολύτως δόκιμη και όχι αδόκιμη - ή, με άλλα λόγια, η χρήση μιας φράσης με μεταφορικό τρόπο δεν την καθιστά σλανγκ.»
Δε συμφωνώ ότι είναι δόκιμη. Μπορεί να μην είναι σλανγκ: σλανγκ είναι μία γλώσσα που δεν είναι αποδεκτή από (...ας πούμε για συντομία «από τους γραμματικούς και τους λεξικογράφους», καταλαβαίνετε τι εννοώ), αλλά είναι αποδεκτότατη από ορισμένους άλλους κύκλους. Εδώ έχουμε μία άλλη περίπτωση: μία έκφραση που δεν προκαλεί, δεν αμφισβητεί, δε σοκάρει, γραμμένη σε ένα συμφραζόμενο και ένα έντυπο που είναι απολύτως ευπρεπή και αποδεκτά, αλλά δόκιμη δεν είναι. Σκατά ελληνικά είναι. 'Αλλος ένας ανέμπνευστος δημοσιογραφικός λογοτεχνισμός του κώλου.
(Φυσικά η απαξίωσή μου απευθύνεται όλη στη Ναυτεμπορική, όχι στο λήμμα ή πόσο μάλλον στον λημματίσαντα.)