Ορισμοί από τον johnblack (195)
Εμφανίζονται 171-180 από 195

Τριτοπρόσωπη έκφραση, ένας πιο μαγκιόρικος τρόπος για να πεις: κολλάει με την όλη φάση, ταιριάζει, κουμπώνει, το σηκώνει η κατάσταση, είναι ότι πρέπει, έρχεται και δένει.

Να μη συγχέεται με το πολυχρηστικό τραβιέμαι.

Απαντάται μόνο στο γ' ενικό πρόσωπο (τραβιέται) και σπανιότερα στο γ' πληθυντικό (τραβιούνται). Επίσης κατά κανόνα μόνο στον ενεστώτα, άντε και λίγο στον παρατατικό (τραβιόταν). Μπορείς να το πεις και στο μέλλοντα (θα τραβιέται), αλλά μετά μάλλον το παρατραβάς, διότι η έκφραση δέον να εκφέρεται ως έμπνευση της στιγμής, πάνω στις καύλες. Άμα κάθεσαι και προβληματίζεσαι από τώρα για το τι ΘΑ τραβιέται στο μέλλον, είσαι μάλλον φλωράς και δεν αξίζεις να ανήκεις σ' αυτούς που χρησιμοποιούν την έμπειρη έκφραση.

Δεν αναφέρεται σχεδόν ποτέ σε πρόσωπα, αλλά σε πράγματα/καταστάσεις. Παραδείγματα:

1. Ποτά:

α) Φίλε όταν πιάσει και νυχτώνει και την αράζω στην τηλεόραση, ένα ουισκάκι τραβιέται εύκολα. β) Έτσι όπως έχουμε αράξει εδώ στον ήλιο και γουστέρνουμε, δυο μπιρίτσες ακόμη τραβιούνται άνετα.

1. Φαγώσιμα.

α) Τώρα που καλοκαίριασε, μια σαλατούλα ντοματούλα αγγουράκι τραβιέται πολύ.
β) Αφού το ξηροκάρπιο τραβιέται πολύ με το ποτό, γι' αυτό στο κοτσάρουν μαζί.
γ) Μετά το ξίδιασμα ένας πατσάς τραβιέται αβλεπί.

1. Ντραγκς.

- Να 'χαμε ρε αγόρι ένα μπάφο τώρα και τι στον κόσμο.
- Αυτό ξαναπέστο. Μετά το φαί ένα γάρο τραβιέται για πλάκα.

1. Μπουρδελότσαρκα.

- Όπως έχουμε γίνει έτσι ζάντα, μια Φυλής τραβιέται τώρα, νομίζω;

1. Βραδινή έξοδος σε συγκεκριμένο μαγαζί.

- Εφόσον ρε φίλε θα 'μαστε με γυναίκες αύριο, μια πιστούλα τραβιέται πιστεύω... Ένας Βέρτης, ας πούμε... Να κάνουμε και το εφέ μας οι άνθρωποι.

1. Βραδινή έξοδος γενικότερα.

- Μετά το ποτάκι στο Γκάζι, μια παραλία τη χτυπάω πάντα. Τραβιέται άσχημα σου λέω.
- Επιβάλλεται να λες καλύτερα.

1. Προκειμένου για πρόσωπα, όταν όμως αυτά έχουν αντικειμενικοποιηθεί, αντιμετωπίζονται δλδ ως πράγματα, απλό κρέας με το κιλό.

- Μετά απ' αυτή τη βολτούλα στο Γκάζι και τα τόσα μουνιά που είδαμε, έχουμε φτιάξει ένα παπάρι ναα... Πιστεύω πως μια βιζιτούλα τραβιέται τώρα, έτσι για να φύγουν τα χοντρά.

Αριστεράντζα (θηλ. - επιτ.) και αριστεράντζας (αρσ.).

Μειωτικά - υποτιμητικά ο αριστερός πάσης φύσεως. Αν θέλουμε να το κάνουμε πιο συγκεκριμένο, ο αριστερός που δεν κρατάει χαμηλούς τόνους, που διατυμπανίζει την ιδεολογία του με λόγους ή πράξεις, επιδεικτικά αντιπαρατιθέμενος σε φασίστες (πραγματικούς ή, συνήθως, κατά φαντασίαν) και λοιπούς πολιτικούς του αντιπάλους.

Η κατάληξη -άντζας είναι κατά βάση δηλωτική μεγέθους (βλ. ιταλ. -accio, π.χ. Μasaccio = ο μεγάλος Θωμάς). Δευτερευόντως δηλώνει και το τραχύ, το φοβεριστικό, το άσχημο, το αλλόκοτο (π.χ. Masaccio = ο μεγάλος το δέμας, βάναυσος και μουντρούκος Θωμάς).

Τελικώς απεδείχθη οτι δεν υπάρχουν μόνο ναζιάρηδες αλλά και αριστεριάρηδες.

Ο αριστερός του γλυκού ύδατος, ο αριστερός με χαμηλά λιπαρά, ο φλωρο-αριστερός, ο αριστερός από μόδα / τρεντοαριστερός.

«Γαμάω» για τους σλανγκιάρηδες κύπριους. Επειδή όμως στην εν λόγω διάλεκτο η προφορά είναι το παν, αν κανείς πετάξει κυπριακούρα χωρίς το κατάλληλο αξάν, πολύ απλά το γάμησε και ψόφησε. Μορφή και περιεχόμενο πρέπει να συμβαδίζουν, και το να γνωρίζεις την ορθογραφία και το νόημα μιας κυπριακής λέξης χωρίς να κατέχεις και το προφορικό, δεν λέει απολύτως τίποτα. Κι είναι μανίκι το ρημάδι το κυπριακό αξάν για κάποιον που δε μεγάλωσε στη Μαρτυριάρικη Μεγαλόνησο. Θέλει τάλαντο στας ξένας γλώσσας (σοβαρολογώ, ή μάλλον, «σοβαρομιλώ» όπως λένε κάτω). Εδώ να φανταστείς, αναγνωρισμένοι και καλά μίμοι του στιλ μητσικώστας και δε το πετυχαίνουν. Τι να κάνουμε τώρα;

Και αφικνούμαι εις το προκείμενον: Αν πεις γαμώνω με ένα ν, είσαι φάουλ κι αν το πεις σε κύπριους θα φας το κράξιμο της αλεπούς. Όλη η μαγεία είναι στο διπλό ν: Προφέρουμε απαραιτήτως γαμώννω (και γεμίζει ο στόμας μας).

Οι αρχικοί χρόνοι έχουν ως εξής: ενεστ.γαμώνω , παρατ. μη δόκιμος (χρησιμοποιείται το επικρατούν γαμούσα), μελλ. γαμώσω, αόρ. εγάμωσα, παρακ. έχω γαμώσει (σπάνιο, συνηθέστερο το έχω γαμήσει).

Στα συν του γαμώννω η ομοιοκαταληξία του με άλλα συνώνυμα της τρισευλογημένης λέξης: κουμπώνω, φυστικώνω, ξεπατώνω, χώνω.

Πολύ βασική έκφραση, που έχει ατελώς καταγραφεί στα καθ' ημάς ως δώσε πόνο!, δηλ. ως φιξαρισμένη προστακτική.

Δίνω πόνο σημαίνει ξεδίνω, ανακουφίζομαι, πετάω απο πάνω μου αυτά που με βαραίνουν / τα ντέρτια μου / τους καημούς μου, ξεχαρμανιάζω, ξενταλκαδιάζω.

Ο πόνος δίνεται, δηλ. διοχετεύεται σε ένα εξωτερικό αντικείμενο / χώρο / κατάσταση: τσιγάρο, ποτό, γήπεδο (για φανατίλες οπαδιστές), πίστα ή δρόμο (για καυλόγκαζους μηχανόβιους ή αυτοκινητάκηδες) και έτσι φεύγει από πάνω μου και αποφορτίζομαι. Και κάπως έτσι, μέσω της αποφόρτισης, το δίνω πόνο κατέληξε μέσες άκρες να σημαίνει γουστάρω, φχαριστιέμαι, ηδονίjομαι, περνάω καλά.

Για να δώσεις όμως πόνο, πρέπει και να έχεις. Εδώ πολλά θα μπορούσε κανείς να πει για την τάση του Έλληνα να κλαίγεται και να εμφανίζει τον εαυτό του ως θύμα της άδικης κενωνίας / των κυκλωμάτων που τον έφαγαν / της χ καριόλας που τον παράτησε. Η γνωστή αυτολύπηση με ναρκισσιστικά στοιχεία.

Όπως ήδη όλοι γνωρίζουμε, κερατάς είναι ο μπάτσος, διότι λόγω της κωλοδουλειάς που κάνει έχει αφήσει τη γυναίκα του ελεύθερη να ξεσαλώνει.

Ο μπάτσος γενικώς και αορίστως; Εδώ οφείλουμε να προβούμε στις αναγκαίες λεπτές εννοιολογικές διακρίσεις, να εισάγουμε τις απαραίτητες διαφοροποιήσεις. Διότι εδώ ούτε μπρίκια κολλάμε, ούτε τζιτζίκια πεταλώνουμε, ούτε τσάμπα χτενιζόμαστε.

Κερατάδες είναι κατεξοχήν οι μπάτσοι της ασφάλειας, οι ασφαλίτες, που συχνά τους αναφέρουν και ως λίτες, χάριν ανετίλας και ξεκαρφώματος. Πέραν της απέχθειας και της περιφρόνησης που εμπεριέχει, ο συγκεκριμένος χαρακτηρισμός παραπέμπει επίσης και στις κεραίες-κέρατα που διαθέτουν οι ασφαλίτες, μέσω των οποίων γνωρίζουν τα πάντα. Αυτά τα κέρατα-κεραίες αφορούν είτε εξελιγμένο τεχνολογικό εξοπλισμό και λοιπά μπατσικά ψιψιψόνια, είτε και τις φυσικές ικανότητες των ασφαλιτών, που βέβαια δεν είναι οι τσάκαλοι που θέλουν να μας τους παρουσιάζουν, αλλά όσο και να το κάνεις δεν είναι και τα γίδια που θα συναντήσεις στο τμήμα της γειτονιάς σου.

Κερατάδικο, λοιπόν, είναι το μπατσικό της ασφάλειας, το ασφαλίτικο αυτοκίνητο, σε αντίθεση με το καρούμπαλο, που είναι το απλό περιπολικό. Καμιά φορά βέβαια, όταν οι ασφαλίτες έχουν όρεξη για ταρζανιές, κοτσάρουν το removable καρούμπαλο (λέγε με και σειρήνα) στην οροφή και τη βλέπουν αμερικάνικη ταινία κι έτσι.

Κατά τον ίδιο τρόπο, κερατιά δεν είναι τόσο το σύνολο της τιμημένης μπατσοσύνης, όσο η επίφοβη Ασφάλεια, και ακόμη πιο συγκεκριμένα η Δίωξη Ναρκωτικών, η νάρκα.

Το πλαστικό κουτί, πυργοειδούς σχήματος, που στεγάζει βασικά εξαρτήματα ενός PC: CPU, κάρτα ήχου, κάρτα γραφικών κλπ. Οθόνη, πληκτρολόγιο και ποντίκι βρίσκονται φυσικά εκτός πύργου. Πύργος νοείται μόνο για desktop, στο δε laptop πάνε όλα πακέτο.

Όσο πιο πωρωμένος κομπιουτεράκιας είναι κανείς, τόσο μεγαλύτερο πύργο διαθέτει, τον οποίο και παραγεμίζει με διάφορα χάιτεκ καλούδια, π.χ. πολλαπλά drives, σκληροί, κάρτες κλπ. Αυτοί οι πύργοι είναι συνήθως home made.

Τεράστιους πύργους έχουν κατά κανόνα οι servers.

Ορισμένοι μοντερνουά πύργοι είναι από διαφανές πλαστικό ώστε να είναι τα σωθικά τους σε κοινή θέα. Άλλοι κομπιουτεράκηδες θεωρούν μπανάλ τον πύργο και απλά αραδιάζουν πάνω στο γραφείο τους τα διάφορα ψιψιψόνια, π.χ. CPU, που κανονικά θα κρύβονταν εντός του πύργου.

Έτσι κράζαμε παλιά στο σχολείο μου όσους είχαν την ατυχία να φορούν σιδεράκια. Ατυχείς, διότι προφανώς δεν το επέλεξαν οι ίδιοι, αλλά οι ορθοδοντικώς ευαίσθητοι γονέοι τους. Χρησιμοποιείτο εναλλακτικώς με το εξίσου σκληρό ''ατσάλι στα δόντια''. Ας μη μιλήσω τώρα για το τι τράβαγαν όσοι ήταν τόσο φτυσμένοι απ' το θεό ώστε να φοράνε εξωστοματικό...

Συνήθως αυτοί που φόραγαν σιδεράκια ή/και γυαλιά μυωπίας, ήταν κατά τύχη (;) και οι καλύτεροι μαθητές, οπότε η ζηλοφθονία και η απέχθεια εναντίον τους μεγάλωνε. Και το δούλεμα έπεφτε σύννεφο...

Ένα όφωνο αλλιώτικο απ' τ' άλλα. Με αυτό, ορισμένες αξιέπαινες κυρίες που ζουν ανάμεσά μας, δίνουν κανονικά ρεσιτάλ. Ο λυτρωτικός και καθαρτικός χαρακτήρας μιας υψηλής τέχνης απαιτήσεων.

Το πέτσινο μικρόφωνο θέλει να το πονάς, θέλει να το ματώνεις. Η επιτυχία στο άθλημα επ' ουδενί πρέπει να θεωρείται δεδομένη. Απαιτείται μακροχρόνια τριβή με το αντικείμενο, στοχοπροσήλωση, συνέπεια και συνέχεια. Πάνω απ' όλα πρέπει να το αγαπάς το άθλημα. Όχι «πιάσαμε όλοι από 'να μαρκούτσι και την είδαμε τραγουδιστές». Όχι αγάπη μου, δεν είναι τόσο απλό.

Όροι επομένως όπως πέτσινο μικρόφωνο, κλαρίνο ή βουκολική φλογέρα, υπογραμμίζουν τον εξόχως συναγωνιστικό χαρακτήρα της εν λόγω αγαθοεργού και θεαρέστου πρακτικής. Δεν είμαστε όλες ίσα κι όμοια, πώς να το κάνουμε. Άλλες το 'χουν, άλλες δεν το 'χουν. Όπως σημειώνω και στα παραδείγματα εδώ, η πεολειχία ελάχιστα απέχει από την αναγόρευσή της ως επισήμου ολυμπιακού αθλήματος. Τα όργια (διαγωνισμοί τσιμπουκιού) που έκαναν οι αγγλίδες σε θέρετρα όπως Φαληράκι Ρόδου, Λαγανάς Ζακύνθου, Κάβος Κερκύρας κ.ο.κ., δεν σοκάρουν όπως παλιά την ελληνική καθημερινότητα.

Και μια τελευταία βελτσιά, έτσι να μην ξεχνιόμαστε: οι πεολειχιάστρες αποτελούν τους σύγχρονους συνεχιστές μιας μακράς και αγλαούς προφορικής παράδοσης, εκπρόσωποι μιας αειθαλούς κουλτούρας προφορικότητας. Παράδοση που ξεκινά απ' τον Όμηρα, τους ραπ-σωδούς και τους αοιδούς, την αρχαϊκή ποίησις της Σαπφούς και του Αλκμάνα, συνεχίζεται εν τη Ρωμανία με τον Διγενή Ακρίτα και τα λοιπά άσματα του ακριτικού κύκλου, περνάει κι απ' τα Δημοτικά Τραγούδια. Με τις υγείες σας.

Οι ψυχεδελικές φανέλες έχουν αναπόσπαστα συνδεθεί με τη χίπικη υποκουλτούρα, εξακολουθούν όμως να επιβιώνουν και σήμερα ως ενδυματολογική επιλογή σε διάφορα αλτέρνατιβ περιβάλλοντα. Και μεταλλάδες μπορεί να δεις με ψυχεδελική, και τρανσάδες, και χιπστεράδες, και ανένταχτους αναρχοαριστεροκουλτουριάρηδες παροικούντες το Γκάζι και εσχάτως την πλατεία Καρύτση. Εντούτοις η χρυσή εποχή της ψυχεδελικής έχει περάσει και η ίδια κατατάσσεται στην κατηγορία νοσταλγικό ρετρό - χωρίς ποτέ να αποκλείεται κάποιο αναπάντεχο revival. Η πηγή της ψυχεδελικής φανέλας είναι φυσικά το Μοναστηράκι, όπου κανείς μπορεί να βρει, εκτός από φανέλες, και ψυχεδελικά φούτερ, ψυχεδελικά καμπανιζέ παντελόνια κλπ.

Δεν είναι δύσκολο να φτιάξεις μια ψυχεδελική, ο καθένας μπορεί να το κάνει στη μπανιέρα του με λίγη χλωρίνη. Παίρνεις μια κατά προτίμηση μονοχρωματική φανέλα ή φούτερ και του χύνεις χλωρίνη εκεί όπου θες να ξεβάψει. Το αποτέλεσμα θυμίζει τα λεγόμενα «νερά» του ξύλου ή του μαρμάρου. Βέβαια στις περισσότερες home made ψυχεδελικές το αποτέλεσμα είναι επιεικώς απαράδεκτο και ό,τι να 'ναι, αλλά αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Για σπέσιαλ σχεδιάκια τύπου «ιστός αράχνης» κλπ, πρέπει να τό 'χεις με το άθλημα, αλλιώς πήγαινε αγόρασε μια έτοιμη απ' το Μοναστήρι να ξεμπερδεύεις.