Ορισμοί με ετικέτες (170)
Εμφανίζονται 31-40 από 170

Αναφορά για επιθετικό που είναι πολύ καλός στο σκοράρισμα. Το 'χει με το γκολ ρε παιδί μου.

Το πρωτοάκουσα να χρησιμοποιείται για να χαρακτηρίσει τον Θωμά Μαύρο, της ΑΕΚ των 70s και 80s.

Ιδρώνω τη φανέλα αλλά στον υπερθετικό βαθμό. Όρος δανειζόμενος από την ποδοσφαιρική αργκό των γηπέδων, κατά την οποία ο ποδοσφαιριστής ο οποίος θα παλέψει με δυνατά τάκλιν, σπρωξίματα, διεκδικήσεις για κεφαλιά κι όλα τα συναφή, είναι αυτός που τελικά θα ματώσει κυριολεκτικά, άρα θα έχει ματώσει και τη φανέλα του. Αντίθετα, αυτός που θα είναι «ατσαλάκωτος» θεωρείται ότι έχει συνήθως παθητικό ρόλο στην ομάδα του.

Στην καθομιλουμένη, το να ματώσει κάποιος τη φανέλα χρησιμοποιείται τόσο όταν αναφερόμαστε σε ποδοσφαιριστές που θα τα δώσουν όλα στο γήπεδο, όσο και σε εκείνους που θα προσπαθήσουν με το 100% των δυνατοτήτων τους στη δουλειά, στις γκόμενες και γενικά στους στόχους που θέτουν.

Παράφραση της σούπερ-λίγκα, του Ελληνικού ποδοσφαιρικού πρωταθλήματος (πρώην Α΄Εθνική).

Με τις σκοτεινές διαδρομές, τις αδιαφανείς διαδικασίες, τα μαγειρέματα, την παράγκα και τον υπόκοσμο να διαφεντεύουν τη διοργάνωση, αυτή θυμίζει περισσότερο γκανγκστερική οργάνωση παρά αθλητική διοργάνωση.

Άλλωστε, ως γνωστό, κάθε λαός έχει τους ηγέτες που του επιβάλλουν και το ποδόσφαιρο που του αξίζει.

Μια αρκετά εξειδικευμένη συνομοταξία ψωλιάς από τον μαγικό κόσμο της μπάλας: όταν ο παίχτης την τρώει στα arcidia του.

Για την ευρύτερη έννοια, βλ. εδώ.

Ποδοσφαιρική έκφραση που δηλώνει την ανεπάρκεια ενός τερματοφύλακα.

Ειδική μνεία πρέπει να γίνει στο γράφει το οποίο σημαίνει μπαίνει γκολ (προφ γράφει ο πίνακας του σκορ στο γήπεδο).

Οπότε συνολικά η έκφραση σημαίνει ό,τι σουτ πηγαίνει προς το τέρμα, γίνεται γκολ.

Λέγεται όταν κάποιος έκανε μια πετυχημένη αλλά απίστευτη πρόβλεψη, ή είχε αναπάντεχη και συνάμα φανταστική έμπνευση.

Χρησιμοποιείται ως παραίνεση/κριτική σε κάποιον που δείχνει αναιτιολόγητο αρνητισμό, εμπάθεια ή εμμονή επειδή κατά τη γνώμη του απευθύνοντος την έκφραση κάτι (το «αυτό») τον τρώει μέσα του.

Το μυστικό στην, παράδοξη γραμματικώς, σύνθεση βρίσκεται στην πολυδύναμη και πολυσήμαντη λέξη αυτό, που εδώ χρησιμοποιείται με τέσσερις διαφορετικούς τρόπους ταυτόχρονα:

• Ως δεικτική αντωνυμία, χωρίς όμως να υπάρχει κάτι το σαφές ή ορισμένο από τα συμφραζόμενα που να μπορεί να επισημανθεί έτσι απλά.
• Ως υποκατάστατο του κύριου νοήματος το οποίο για κάποιο λόγο δεν θέλει να κατονομάσει εκείνος που χρησιμοποιεί την έκφραση είτε γιατί το θεωρεί προφανές είτε γιατί θέλει να καταδείξει στο συνομιλητή του, εν είδει υπόγειας κριτικής, ότι δεν είναι ειλικρινής για ό,τι πραγματικά τον απασχολεί.
• Με σαφή σεξουαλική χροιά. Συχνή η χρήση έτσι κι αλλιώς του αυτού και των παραγώγων του (απαυτώνω κτλ) για ερωτικά νοήματα. Εδώ μεγενθύνεται έτι περισσότερο από το «μέσα σου» που ακολουθεί.
• Ως ασθένεια με το δεύτερο ενικό «έχεις».

Η έκφραση είναι μετάλλαξη της αρχικής εσύ έχεις αυτό μέσα σου που ακούστηκε από το γνωστό οπαδό/σελέμπριτι Τάκη Τσουκαλά στην εκπομπή της Θύρας 7, καθιερωτή και του πιο γνωστού «άντε γεια» στη νέα ελληνική. Το μην έχεις αυτό μέσα σου έχει επικρατήσει έναντι του αρχικού «εσύ έχεις αυτό μέσα σου» αφού όχι μόνο δηλώνει την κατάφαση του αρχικού αλλά δείχνει και διάθεση συνδιαλλαγής και κατανόησης, συνθήκες απευκταίες μεν στον κόσμο των οργανωμένων οπαδών αλλά πάντως απαραίτητες για εύρυθμη και ειρηνική κοινωνική συμβίωση.

Σαν έκφραση προέρχεται απ’ την πασίγνωστη στερεοτυπική φράση «κι ο διαιτητής σφυρίζει την λήξη του αγώνα …» των παρουσιαστών αθλητικών αγώνων, που αποτελεί μήτρα των ήδη καταγεγραμμένων εξωγηπεδικών εκφράσεων:

• περιμένω να το σφυρίξει (GATZMAN) και

• το σφυράμε; (ΠΡΩΤΕΥΣ).

  Αποτελεί τον τίτλο επιτυχημένου λαϊκού άσματος του Πάνου Κιάμου, όπου ο αοιδός ξαποστέλνει τη δικιά του μ’ αυτή τη φράση για να τονίσει το αμετάκλητο της απόφασής του (βλ π.χ. και βιντεομήδι με... καλή διάθεση).

Λίγο η σλανγκιά του σφυρίζω (γαμάω / φασώνομαι / ρίχνω έναν κρύο), λίγο οι θανατηφόροι συνειρμοί του «έληξες» («κατέληξε» λέμε για φρέσκο νεκρό) και νά το το περίφημο δίδυμο Έρωτας – Θάνατος που ανέκαθεν ταλανίζει το ανθρώπινο είδος.

Δηλώνει μια άσχημη αμετάκλητη γείωση / το οριστικό τέλειωμα / το σπάσιμο (κι όχι το ράγισμα) του γυαλιού / την απόλυτη διαγραφή του... ληγμένου απ’ τα κατάστιχα του επαναστατημένου / θριαμβευτή / εκδικητή... σφυρίζοντα, ο οποίος έχει υποφέρει πολλά απ’ την απαράδεκτη συμπεριφορά / τα φάουλ του τέως δυνάστη που μπαίνει οριστικά στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.

Το πεδίο εφαρμογής της έκφρασης διευρύνεται (θαυμαστά κατά την ταπεινή μου γνώμη –εμφανίζεται σε πολλούς συνδυασμούς των ρηματικών προσώπων και συχνότατα χωρίς αναφορά στο άσμα) από τα γήπεδα (οπαδοί, αθλητικές εφημερίδες), στις διαπροσωπικές αισθηματικές σχέσεις, στο εμπόριο, στον κόσμο του θεάματος ακόμη και στην πολιτική σκηνή.

Σκωπτική έκφραση συνήθως προς τερματοφύλακα που, παρά τις προσπάθειές του, καταφέρνει να έχει πάντα το τέρμα του γεμάτο, ή και γενικά προς άτομο που δεν μπορεί να πιάσει κάτι εύκολο.

Η κουβέρτα, που ούτως ή άλλος έχει μεγάλη επιφάνεια, κατά το πέταγμά της έχει την τάση να απλώνει και, σε συνάρτηση με το βάρος της, επιβραδύνει αισθητά κάτι που καθιστά το πιάσιμό της σχεδόν το μοναδικό ενδεχόμενο.

Λέγεται όταν το προς πιάσιμο εύκολο αντικείμενο είναι κινούμενο και όχι σταθερό.

Συναντάται επίσης σαν υπερθετικός βαθμός το «δεν πιάνει ούτε βρεγμένη κουβέρτα», αλλά και το λιγότερο γνωστό «δεν πιάνει ούτε μπουφάν».

Συνώνυμα: μανταλάκιας.

Ιστορική ατάκα του Γ. Χελάκη κατά τη διάρκεια του Euro 2004 στη φάση που η Εθνική κόντρα σε όλα τα προγνωστικά, τους οιωνούς και τη λογική έβγαλε γκολ στο 129 και μισό αποκλείοντας την Τσεχία. Έχοντας μείνει άφωνος και άναυδος ο γνωστός σπήκερ, είπε τη συγκεκριμένη φράση, διότι και τι άλλο να πει στο φινάλε; (αργότερα ο ίδιος είπε σε άλλο ματς «μήπως ο Βάσκο ντα Γκάμα ήταν Έλληνας;»)

Η έκφραση πλέον χρησιμοποιείται όταν αυτό που συμβαίνει και του οποίου είμαστε αυτόπτες μάρτυρες είναι πέραν περιγραφής και σχολιασμού και όλα τα υπερθετικά απλά δεν αρκούν. Ποδοσφαιρικά έχει καεί πλέον αφού το έχει ήδη πει ο έτσι, αλλά αυτό που έκαναν οι Τούρκοι στους Κροάτες θα ταίριαζε γάντι για τον αντίστοιχο Χελάκη της Τουρκίας.