Ορισμοί από τον patsis (348)
Εμφανίζονται 301-310 από 348

Έκφραση τραγελαφικού περιεχομένου που επικρίνει τα κολλημένα μυαλά κάποιου για το γεγονός ότι εμμένει σε ιδέες και απόψεις που έχουν εγκαταλείψει και οι ίδιοι οι εμπνευστές τους ή οι παραδοσιακά θερμοί υποστηρικτές τους, όντας έτσι βασιλικότερος του βασιλέως.

Ο εν λόγω άνθρωπος καταλήγει, όπως η φανταστική αντιπροσωπεία της σλανγκιάς, να είναι μια γραφική και άγονη υπενθύμιση της μεγάλης φίρμας, η μνήμη μιας μεγάλης ευτυχίας του ηρωικού, κατά τη γνώμη του, παρελθόντος.

Βλ. και εγώ στην ηλικία σου έπιανα την πέτρα και την έστιβα.

Έχω ξαναζήσει τάλε κουάλε κατάσταση στο παρελθόν, έχω δει μπροστά μου να εξελίσσεται μια παρόμοια φάση και έχω πια την εμπειρία να την κατανοήσω από νωρίς και να προβλέψω που θα καταλήξει. Ακριβώς όπως αν είχα δει ήδη ένα κινηματογραφικό έργο και ξέρω την πλοκή του και τον ρόλο που θα διαδραματίσει ο κάθε χαρακτήρας, χωρίς να μπορεί τίποτα να μου φανεί απρόοπτο.

Η φράση υποδηλώνει μια κάποια αντίκρουση των προβλέψεων του συνομιλητή μας γι΄αυτήν την εξελισσόμενη κατάσταση.

Υπέροχα εμπνευσμένος και ο υπερθετικός βαθμός: Το έχω δει το έργο ασπρόμαυρο.

Έκφραση που σημαίνει πως, όσα γκαφρά και να μαζέψει κανείς σ’ αυτόν τον κόσμο, όταν τα κακαρώσει θα «φορέσει» το φέρετρο και στην άλλη ζωή δεν θα πάρει μαζί του μία.

Είναι μια υπενθύμιση για το τι δεν είναι σημαντικό στη ζωή: να έχεις λεφτά αισθήματα και να κάνεις τη ζωή τη δική σου και των άλλων πατίνι, όσο κι αν είναι το χαρτί.

Άλλωστε, τα σημαντικότερα πράγματα στη ζωή είναι δωρεάν...

Πρέπει να πιστέψουμε σε έναν κόσμο έξω από την δική μας αντίληψη. Πρέπει να πιστέψουμε ότι οι ανθρώπινες πράξεις διατηρούν το νόημά τους, ακόμα κι όταν δεν τις θυμόμαστε. Πρέπει να πιστέψουμε ότι ο κόσμος συνεχίζει να υπάρχει, ακόμα και όταν κλείνουμε τα μάτια.
.....................................................................................................................................

Όλα αυτά που υπάρχουν γύρω μας, η οθόνη του υπολογιστή, οι τοίχοι, οι δρόμοι, η γόπα που καίει ακόμα στην άσφαλτο, το κόκκινο μηχανάκι που σταμάτησε και άφησε τη συνοδηγό με αντάλλαγμα ένα φιλί, τα δέντρα που άνθισαν, όλα αυτά, με τις λεπτομέρειές τους, τα χρώματά τους, τους ήχους τους, τις διαπλοκές τους και μέσα σ’ αυτά κι εμείς, με τις χίλιες σκέψεις μας, τα συναισθήματά μας, όλον μας τον κόσμο που αλλάζει κάθε στιγμή μέσα στον κόσμο που αλλάζει κάθε στιγμή, όλα αυτά θα πεθάνουν μόλις σκοτεινιάσει η μέρα ή μόλις σκοτεινιάσει η μνήμη μας γιατί θα χαθούν και θα είναι σαν να μην υπήρξαν ποτέ. Κι εμείς μαζί μ’ αυτά, δεν γλιτώνουμε, εμείς, ο Γιώργος, ο Μανώλης, η Όλγα της 11ης Απριλίου και της οκτώ, οκτώ και κάτι το σούρουπο, κι ένας νέος εαυτός μας θα πάρει τη θέση μας σε μία ώρα, σε δυο λεπτά, τώρα και τώρα και τώρα ξανά. Και ποιος ξέρει αν όλοι αυτοί οι διαδοχικοί εαυτοί μας που στέκονται μπροστά στην οθόνη και γράφουν και διαβάζουν ο καθένας με τη σειρά του στον υπολογιστή, ποιος ξέρει αν όλοι αυτοί είναι το ίδιο πρόσωπο ή αυτό το ένα πρόσωπο δεν υπάρχει και δεν υπήρξε ποτέ.

Το σκοτάδι είναι ο πρωταρχικός μας φόβος: ο φόβος της ακατανόητης και αδυσώπητης απώλειας. Και η νύχτα, για το απαράλλαχτο πανάρχαιο κομμάτι της φύσης μας, είναι η κυριαρχία του σκότους.

Όσο όμως η απειλή της νύχτας πέφτει στις πόλεις και τους δρόμους μας, εμείς γραπωνόμαστε από τη ζωή με πείσμα. Κι εκεί βρίσκουμε και τους άλλους ανθρώπους. Και γελώντας θυμωμένα, πυρετικά ή γαλήνια στα μούτρα μιας νύχτας που μπορεί να μην ξημερώσει ποτέ, συναντιόμαστε γύρω από τραπέζια, πάνω από ποτηράκια κρασί, μέσα σε πλήθη ή σε μικρές παρέες, γνωριζόμαστε, ερωτευόμαστε, πονάμε και γιατρευόμαστε.

Μα η νύχτα δεν πιστεύει στην αυγή, και το σκοτάδι παίρνει από εμάς ομήρους, μας κλέβει μνήμες-κομμάτια του εαυτού μας και τα σκορπίζει στη λήθη. Εμείς της συντρίβουμε την κεφαλή και αυτή μας δαγκώνει την φτέρνα. Και τότε, όλα αυτά που ζήσαμε και χάσαμε τα παίρνει η νύχτα.

Υ.Γ. Κι όχι αυταπάτες προπαντός: Ακόμα και όταν διασώσουμε τις αναμνήσεις μας, δεν είναι καθόλου σίγουρο αν οι αναμνήσεις αυτές είναι κάτι που έχουμε ή κάτι που έχουμε πια χάσει. Η νύχτα κερδίζει διαφορετικά: κρατά την πραγματικότητα και μας αφήνει την αόριστη γοητεία της στη μνήμη μας.

Και σ' αυτήν την περίπτωση, το πήρε η νύχτα.
.....................................................................................................................................

© εν μέρει, σε ορισμό και παράδειγμα:

Christopher Nolan, Memento
Γιώργος Σεφέρης, Η Στέρνα
Αγία Γραφή, Γένεσις
Μανώλης Αναγνωστάκης, Επίλογος
Χρήστος Θηβαίος, Καλή σου νύχτα
Κ.Π. Καβάφης, Καισαρίων
Τάκης Σιμώτας, Νίκος Παπάζογλου, Κανείς εδώ δεν τραγουδά
Σωκράτης Μάλαμας, Τίποτα δε χάθηκε

Απαξιωτικός χαρακτηρισμός για άνθρωπο. Αυτός που δεν νιώθει (βλ. και άνιωθος, άνιωστος, ανιωθίλα), που είναι κάπως γιωτάς.

Νομίζω πως κυρίως το έχω ακούσει για κάποιον που, ενώ δεν αντιλαμβάνεται κάτι, έχει τόση άγνοια ώστε να μιλά κι από πάνω και να πετά μαλακίες. Ίσως αυτή η εκσφενδόνιση της παπαριάς είναι που φέρνει σε τόξο.

Ζητώ δυσανάλογα υψηλό τίμημα για κάτι που πουλώ ή ζητώ χρήματα για κάτι εκ του περισσού ή εκβιαστικά, σαν νταβατζιλίκι.

Προέλευση της έκφρασης, πιθανολογώ, από την έννοια ότι βλέπω, με εξοργιστικά εγωιστική νοοτροπία, μόνο το δικό μου συμφέρον από μια συναλλαγή.

Απευθείας μεταφορά του αγγλικού too much που σημαίνει υπερβολικό ή υπερβολικά (επίρ.), περισσότερο του δέοντος. Μια έκφραση που το πλησιάζει είναι το «πάει πολύ», αλλά η επιτυχία της βασίζεται στα συμφραζόμενα και την εκφορά.

Υπό αυτήν την έννοια το «του ματς» δεν έχει συγκεκριμένο πεδίο χρήσης. Ακούγεται όμως πολύ για ρούχα και στυλιστικές επιλογές και γενικά σε συμφραζόμενα με μια δόση θηλυπρέπειας. Όπως όμως φαίνεται και από τα παραδείγματα, έχει ήδη απολέσει μεγάλο μέρος από αυτόν τον χρωματισμό.

Η αλλαξοκωλιά, τόσο με την κυριολεκτική όσο και με την μεταφορική της σημασία. Η τράμπα, πιθανώς με μια αρνητική αξιολόγηση από τον ομιλούντα.

Όπως και με τη λέξη κώλος, υπάρχει και η εναλλακτική ορθογραφία «τραμπακόλι».

Ο τρελιάρης, ο όμορφα και άκακα «τρελός». Έκφραση συμπάθειας, θετική και χαϊδευτική.

Συνώνυμο του τρελέα, ο συμπαθητικός και μάλλον άκακος «τρελός», αυτός που κάνει παλαβομάρες χωρίς βασικά να πειράζει κανέναν, ο παλαβιάρης. Ακούγεται και πιο απλά, σαν φιλική προσφώνηση, χωρίς να εννοείται καμιά ιδιαίτερη τρέλα δηλαδή.

Γράφεται και «τρελλιάρης».