Ορισμοί από τον Abas (59)
Εμφανίζονται 21-30 από 59

Μάγκικος αναγραμματισμός της φράσης «γελάς, μουνάκι».

Δεν αποτελεί υποχρεωτικά μέρος διαλόγου. Απαντάται και σε ρητορικούς μονολόγους όπου ο ευρισκόμενος σε κλητική πτώση εν τη αγνοία του γελά ανέμελος προ κάποιας επικείμενης ενέδρας. Ο δε τονισμός της φράσης κλιμακώνεται όπως ακριβώς και στην επική φράση του ταξίαρχου Θεοχάρη «...σκουλήκι...», διατυπωμένη από αμφότερους τους δύο τρισμέγιστους διδάσκαλους Βασιλείου και Σεφερλή.

Ο αναγραμματισμός ακολουθεί την πεπατημένη του δήθεν εξευγενισμού γνωστών παλιοκουβεντών του τύπου τσαπού, λακαμάς κλπ.

Περιορισμένης διάδοσης ευφυές λογοπαίγνιο, που συμπεριλαμβάνει όλα τα ηχητικά εφέ που συνοδεύουν καταληκτικές και καταλυτικές απαντήσεις εντός μιας αντρικής συζήτησης όπως το κλάσιμο και το ρέψιμο.

Ο πουθενάς της φοιτητικής (λέμε τώρα) κοινότητας, ο τουρίστας δηλαδή. Ταυτόχρονα, όμως, άνθρωπος που κατεβαίνει σε κάποιες εξεταστικές από το πουθενά (σσ. αλεξιπτωτιστής), προκαλεί την περιέργεια των συμφοιτητών του, που απλά αγνοούσαν την υπαρξή του, και όντας άψογα προετοιμασμένος κυριολεκτικά ζωσμένος με κάθε είδους απαγορευμένα βοηθήματα (από σκονάκια μέχρι bluetooth και άλλες γκατζετιές), τσιμπάει την το μαγικό τάλιρο, την παγκόσμια φοιτητική σταθερά δηλαδή Φσ=5 και εμφανίζεται στο επόμενο εξάμηνο.

Ύψιστη καταξίωση του κάθε μουτζαχεντίν αποτελεί μια ανάλογη πουθενάδικη εμφάνιση στην απονομή των πτυχίων.

Φράση που παρομοιάζει την επίδοση ενός αυτοκινήτου στο να διατηρεί την μη ευθεία τροχιά του παρά την επίδραση της φυγοκέντρου, με αυτήν ενός μέσου σταθερής τροχιάς και δη τρένου.

Το να μπεις / βγεις / στρίψεις τρένο, προϋποθέτει δύο βασικές παραμέτρους, την ελαχιστοποίηση της πλαγιολίσθησης και τη βελτιστοποίηση του χρόνου εισόδου-εξόδου. Για την ακρίβεια χρειάζεται η ανεπαίσθητη πλαγιολίσθηση κυρίως κατά την έξοδο, ούτως ώστε ο πίσω άξονας -εάν είναι (και αυτός) κινητήριος- να γλιστρήσει ακριβώς κάθετα πάνω στην εφαπτομένη του διαγραφόμενου τόξου και να σπρώξει το αυτοκίνητο χωρίς χαμένες μη εφαπτομενικές συνιστώσες. Αξιοσημείωτο είναι ότι το πραγματικό τρένο έχει 2 κατευθυντήριους άξονες ανά βαγόνι (bogies) και έτσι έχει όλους τους τροχούς πάνω στην εφαπτομένη του τόξου (δεν μπορεί να κάνει κι αλλιώς, θα εκτροχιαστεί) και από αυτήν την αρχή εμπνεύστηκαν οι κατασκευαστές να βελτιώσουν πολλά επίδοξα τρένα των δρόμων βάζοντας τετραδιεύθυνση (Peugeot 405 Mi16, Nissan Skyline R34, Renault Laguna III).

Αναγνωριστικά στοιχεία του τέλειας διαγραφής στροφής, στην οποία και το λήμμα αναφέρεται, είναι η μη αντιληπτή δια γυμνού οφθαλμού πλαγιολίσθηση και το χαρακτηριστικό σφύριγμα των ελαστικών, που οφείλεται στις μικροποσότητες συμπιεσμένου και θερμασμένου αέρα που πασχίζει να βγει από την διεπιφάνεια ελαστικού-οδοστρώματος, του οποίου η έναρξη σηματοδοτεί και την επίτευξη σωστής θερμοκρασίας των ελαστικών.

Απαραίτητο στοιχείο για να μπορεί ένα αυτοκίνητο να μπει τρένο, είναι να είναι στημένο.

Το στήσιμο, εκ του αγγλικού set-up, σημαίνει, την επίτευξη του μάξιμουμ της πρόσφυσης αφενός απευθείας από τα ελαστικά (πλάτος πέλματος, γόμμα) και αφεδύο, μέσω της ανάρτησης, από την σωστή φόρτισής των.

Στα αγωνιστικά μονοθέσια, αλλά και στα hypercar (McLaren F1, Ferrari F50, Enzo, Koenigsegg κ.α.), το κέντρο βάρους είναι κάτω από το επίπεδο που ορίζουν τα ανώτερα σημεία έδρασης των αναρτήσεων, οπότε η εφαρμοζόμενη σε αυτό συνισταμένη φυγόκεντρου και βάρους προκαλεί ελάχιστη ροπή κατά τον διαμήκη άξονα του πατώματος (το πλαίσιο δηλαδή δεν γέρνει προς το εξωτερικό της στροφής). Γι' αυτό και χρησιμοποιούνται οριζόντιες αναρτήσεις που επιτρέπουν μικρές κατακόρυφες διαδρομές, και σε αγωνιστικές συνθήκες και ελαστικά-μπαλόνια (όπως στην F1), των οποίων το πλευρικό μέρος παραμορφώνεται υπό την επίδραση της φυγόκεντρου, όμως διατηρεί την πρόσφυση.

Στα αυτοκίνητα παραγωγής, το κέντρο βάρους είναι ψηλά, και το αυτοκίνητο στη στροφή γονατίζει. Το στήσιμο του λοιπόν επικεντρώνεται στο πόσο θα μπορέσει να μην υπερφορτιστεί η εξωτερική δυάδα τροχών και ολισθήσει και πως δεν θα αποφορτιστεί η εσωτερική (σήκωμα τροχού). Για να επιτευχθούν όλα αυτά, το αμάξι πρέπει να ενισχυθεί σε θέματα ακαμψίας με θολόμπαρες, ψαλιδόμπαρες, κέητζ και ρέστα, να γίνει δηλαδή τραπέζι, να περιορίσει τις κλίσεις με σκληρότερη ανάρτηση, αντιστρεπτικές ράβδους κλπ., να γίνει δηλ. «ξύλο» ή «κούτσουρο», και να φορέσει ένα χαμηλοπρόφιλο λάστιχο, που θα έχει το ελάχιστο περιθώριο παραμόρφωσης.

Όλα αυτά βεβαίως θυσιάζουν την άνεση (το αυτοκίνητο «διαβάζει» τις ανωμαλίες του δρόμου), την ανάβαση κράσπεδου, διαλύουν τις πέτρες στα νεφρά, και στην περίπτωση βροχής επιφέρουν το φαινόμενο «κακλαμανάκης» (η σανίδα μου πλανάρει). Γι΄αυτό και τα ακραία στημένα ονομάζονται πολεμικά, ενώ οι πιο χρηστικές και καθημερινές περιπτώσεις βολτάδικα (όροι που αναφέρονται και σε μηχανικές μετατροπές).

Αλανιάρικη έκφραση που υποδηλώνει μη διάθεση περαιτέρω επεξήγησης λόγω έλλειψης χρόνου, χώρου, ασφάλειας.

Αναφέρεται στην συναλλαγή μεγαλύτερου νομίσματος με ψιλά κάτω της δραχμής (50 λεπτά), εξ ου και χρονολογείται από τις δεκαετίες '50 και '60, λόγω της εκτενούς χρήσης του πενηνταρακίου. Η φράση παρέμεινε δόκιμη ωστόσο και στα τέλη της δεκαετίας '90, όπου το 50δραχμο είχε χάσει την αξία του λόγω διολίσθησης του εθνικού μας νομίσματος, και πιθανώς να χρησιμοποιήθηκε από τα τότε αλάνια εν αγνοία των αληθών καταβολών της. Η πιθανότητα να ξαναγίνει και κυριολεκτικά δόκιμη δεν είναι διόλου απίθανη, μιας και το 50λεπτο του € έχει σχεδόν πλησιάσει την «ψιλού».

Ισοδύναμες εκφράσεις:

1. να σ' τα κάνω λιανά
2. να σ' τα δώσω μασημένη τροφή

(για το περιοδικό του βισεξουάλα Πετροκωστόπουλου βλ. αλλού)

ουσ., πληθ. τα νίτρα

Μακρινός καγκουροξάδελφος του αρχαιοπρεπέστατου νίτρου (το νίτρον= πέτρα άλατος, εξ ου και νιτρογόνον = nitrogen = άζωτον)

Αποτελεί φωνητική απλοποίηση του Nitrous που αποτελεί συντόμευση της γνωστής αμερικάνικης πατεντιάς Nitrous Oxide Systems γνωστή και με τα αρχικά NOS.

[I]Σχετικές μαστοριλίστικες φωνητικές απλοποιήσεις (για εγκυκλοπαιδικούς λόγους και μόνο):
full thrust bearing = 360 μοίρες θρος
silent block = σινεμπλόκ
κ.α.[/I]

Τι είναι;
Μια σταθερή ένωση του αζώτου με το οξυγόνο (οξείδιο δηλ.) είναι το Ν2Ο, που έχει αναισθητικές ιδιότητες και είναι γνωστό και ως αέριο γέλιου. Το καλό με αυτόν τον κύριο είναι ότι παραμένει πολύ κουλ και σταθερός υπό Κ.Σ. (συνθήκες δωματίου που λέμε), και έχει πολύ χαμηλό σημείο βρασμού, οπότε με άλλα λόγιαάμα τον συμπιέσεις σε μια (νίτρο)μπουκάλα, όταν τον αμολήσεις θα γίνει καπνός.

Ποιος το σκέφτηκε;
Κάποιο από τα άπειρα χαμένα και αδικήμενα από την ιστορία μυαλά του Β' παγκοσμίου πολέμου (αυτά που μετά τροφοδότησαν τα διαστημικά προγράμματα των δύο υπερδυνάμεων του ψυχρού πολέμου) σκέφτηκε να τσοντάρει ένα νίτρο σε κάποιο από τα μοτόρια εσωτερικής καύσεως που κινούσαν τα μυθικά τέρατα της λουφτβάφε ,ούτως ώστε να πηγαίνει τον κώλο του (την ίδια ώρα που άλλοι παίδες εξέλισσαν το αεριοπροωθούμενο Μεσερσμιτ 262 για να μπορεί σήμερα η κυρα-σκάφη να πηγαίνει Λονδίνο για ψώνια στο Χάροντς).

Πώς δουλεύει;
Για να δουλέψει ένας συνήθης κινητήρας εσωτερικής καύσεως χρειάζεται να συντελεστεί το προπατορικό αμάρτημα της συνουσίας του οξυγόνου και του άνθρακος C+O2=CO2. Η διαδικασία αυτή χαρακτηρίζεται (εκτός από θεόπνευστη) εξώθερμος, δηλαδή εκλύει ενέργεια. Για τους νεότερους υπενθυμίζω όμως ότι στο «εμείς και ο κόσμος» μάθαμε ότι ο ατμοσφαιρικός αήρ είναι φτωχός σε οξυγόνο (21% μόνο, και το υπόλοιπο άζωτο). Όταν λοιπόν μπουκώσουμε τον εισερχόμενο αέρα στο προαναφεθέν μοτόρι με Ν2Ο που δεν είναι εν τέλει και τόσο σταθερό σαν ένωση σε συνθήκες θαλάμου καύσης, γίνεται της επί χρήμασι: Ν2Ο->Ν+Ο2. Και η διάσπαση αυτή είναι εξώθερμη, δηλαδή προσθέτει ενέργεια στην προαναφερθείσα εκλυόμενη. Το ελεύθερο κι ωραίο πλέον Ο2 ταυτόχρονα εμπλουτίζει το μίγμα ατμοσφαρικού αέρα, ανεβάζοντας τον αριθμό μορίων C και Ο και συνεπώς των αριθμό των συνουσιών στον ίδιο χώρο (... κι άλλη ενέργεια). Τέλος, σε όλα αυτά προσθέτουμε και την ιδιότητα των ενώσεων του αζώτου να ψύχουν κατά την αποσυμπίεση (αμμωνία ΝΗ3 στα πρώτα ψυγεία, πριν σκάσουν μύτη τα φρέοντα), που έχει ως αποτέλεσμα να την ψύξη και συνεπώς πύκνωση όλου του μίγματος (υπερτροφοδότηση). Όλη αυτή την ενέργεια αν την πολλαπλασιάσεις με το μέγεθος του χρόνου μας δίνει την «ισχύς» (κατά το «στην Ιερά Οδός»), δηλαδή αλόγατα.

Υποσημειώνω ότι το άζωτο παραμένει κατά τα λοιπά αδρανές όπως και όταν μπαινοβγαίνει στα πλεμόνια μας.

Η αμερικάνικη πατεντία:
Επειδή ως γνωστόν η αμερικάνικη υποκουλτούρα έχει πολύ αμέρικαν μασκλ, muscle-cars, ευθεία και όχι στροφές (το τιμόνι είναι μόνο για παρκάρισμα), ωμή δύναμη, και γενικώς πίπες του τύπου ποιος την έχει μεγαλύτερη, η τοποθέτηση ενός τέτοιου συστήματος στους προϊστορικούς κινητήρες των εσχάτως πτωχευσάντων εταιρειών ήταν επιτακτικότατη.

Πώς το κάνει ο κάγκουρας;
Ο κάγκουρας επειδή δεν του αρέσει να το σκέφτεται και πολύ, πετάει την μπουκάλα στο δεξί κάθισμα, καρφώνει το μπεκάκι όπως να 'ναι πάνω στην εισαγωγή και καθάρισε. Ο ΜπαρμπαΣτάθης racing α.ου.α. του ξεκαθάρισε πως 70 αλογάκια πλας θα τα πάρει ο σουίφταρος. Το θέμα είναι πως μόλις ο χυτοσίδηρος στην πολλαπλή εισαγωγής ή στο καπάκι παγώσει απότομα από το ψύχος θα κοπεί στη μέση, ενώ το μείγμα από την περίσσεια αέρα που δεν μπορεί να καλύψει η προβλεπόμενη παροχή βενζίνης, θα γίνει τόσο στεγνό που, απλά πολύ σύντομα, παίρνεις και τα πιστόνια στο χέρι. Πώς σου φάνηκε;

Το είδος ντράμερ που έχει δυνατό και επιβλητικό ήχο. Τυπικά χαρακτηριστικά του είναι η δύναμη σε χέρια και πόδια, οι καλοί του χρόνοι και η αντοχή του σε κουραστικά live, με συνεχόμενα δύσκολα και πολύλεπτα κομμάτια.

Οι ξυλοκόποι συνηθίζουν να παίζουν με τις μπαγκέτες ανάποδα, με το χοντρό μέρος δηλαδή και, ουκ ολίγες φορές, τις σπάνε από την δύναμη, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι άγαρμποι.

Οι αντιπρόσωποι του βορειοευρωπαικού μέταλ (Γερμανία, Σκανδιναβία) έχουν να επιδείξουν πολλά τέτοια παραδείγματα ντράμερ.

Προφέρεται με όλα τα Σ παχιά, αργά για να δώσουμε βαρύτητα, και με κάποια απαραίτητη παύση πριν απο κάθε άρθρο.

Η φράση έχει χιλιοειπωθεί από τον αθλητικογράφο Γιώργο Γεωργίου, σε ποικίλες αναφορές σε διάφορες επιφανειακές και ίσως πρωτόγονες απόψεις διαφόρων συνομιλούντων, πάνω σε αθλητικά και όχι μόνο θέματα.

Η φράση με την γενικευμένη και διαδεδομένη χρήση της, αναφέρεται σε αρνητικές συμπεριφορές που μπορούν στις μέρες μας να χαρακτηριστούν ως τυπικές ελληνικές. Οι συμπεριφορές αυτές έχουν τα εξής διακριτά νεοελληνικά χαρακτηριστικά:

1. Ατομικισμός: Ο σύγχρονος Έλληνας θεωρεί πως πρώτα και πάνω απόλα ειναι ο κώλος του, γιαυτό και τον φυλάει με κάθε τρόπο, εις βάρος των υπολοίπων, και προπάντως εις βάρος του δημοσίου. Χαρακτηριστικό που αποποτελεί κατάλοιπο της πάγιας από τουρκοκρατίας αίσθησης ότι το κράτος διοικείται υπό έξωθεν παραγόντων.

2. Δώσε ημίν σήμερον: Ο Έλληνας ρέπει προς την αρπαχτή, προς το εύκολο αλλά κυρίως άμεσο κέρδος, που θα του εξασφαλίσει μια έστω και πρόσκαιρη ευημερία, ή θα εξασφαλίσει το πάντα αβέβαιο μέλλον των παιδιών του. Και αυτό εξηγείται, βέβαια, από τα 189 χρόνια συνεχούς (τεχνητής πολλές φορές) λιτότητας και θυσιών.

3. Επιφανειακή σκέψη: Ο νεοέλληνας, όσο και αν θέλει να αυνανίζεται πνευματικά ότι είναι δυσκολοκυβέρητος και ανυπάκουος, και γενικώς υπεργαμιάς του σύμπαντος, όπως οι αρχαίοι προπάτορες, είναι ο ορισμός του χαλβά, καθώς επί της ουσίας του τρώει ότι παπάτζα του πασάρουνε σε μεσημεριανές και μη ζώνες, ενώ και στις περιπτώσεις που δεν την πατάει εν τέλει (καθαρά λόγω ενστίκτου και DNA), επιτρέπει σε διάφορους καραγκιοζάκους να τον φλωμόνουν στις πίπες επί μακρόν.

4. Φλωροποίηση: Ο Έλληνας πλέον είναι απλά φλώρος. Η κοιλιά του μπορεί, λόγω των διαφόρων μετακατοχικών συνδρόμων, να κρύβει πλήρως τη θέα του μπαργαλάτσου, αλλά αυτός είναι σίγουρος πως είναι τουλάχιστον 30 πόντους, και πως από κάτω κρέμονται πολλά καντάρια αρχίδια. Είναι σίγουρος επίσης, ότι στο στρατό έμαθε πως να κόβει πολλά τούρκικα κωλαράκια, αλλά όταν τον κοιτάζουν 4 αλβανοί μέσα σε ένα Seat Cordoba του '93 με αυστηρό ύφος, αυτός κατεβάζει το βλέμμα στο πάτωμα. Πιστεύει απόλυτα πως το ζητούμενο της ζωής είναι ο μη κόπος (το οποίο ίσως και να είναι μια ενστικτώδης ροπή της ανθρώπινης φύσης μας), αλλά επειδή δεν είναι και πολύ εφικτό, μια δουλειά με φραπέ και αιρκοντισιονάκι είναι ότι πρέπει. Το γιαπί και το μυστρί είναι πασέ άλλωστε. Είναι ένα έιδος φλωριάς, που εξιδανικεύει το υπαλληλίκι, και θεοποιεί το υπό-, γιατί έτσι οι ευθύνες των επιλογών καταλήγουν σε άλλους. Η φλωριά αυτή, που καταδικάζει τη μουντζούρα και το οτιδήποτε παραγωγικό, θεωρεί έστω και τον ελάχιστο μόχθο βλακεία και ξεφτίλα, και ονομάζει φυσιολογικό το να εγκλωβίζεις με το ζόρι την παραγωγική και γόνιμη ηλικία των 20 έως 30 σε ένα πουθενάδικο πανεπιστημιακό τμήμα, και να τη χαρτζιλικώνεις με ψιλικά, εκδίδοντας την στην πιάτσα των -κυριλάτων, κουστουμάτων, γραφειάτων- stage και call center.

Αρκτικόλεξο του «παίρνει πίπα με σκαμπό», χρησιμοποιείται ως υπερθετικός του Π.Π.Ο.και του Π.Τ.Ο.. Συνήθως, δεν στέκεται εντός φράσεως σαν απόλυτος υπερθετικός, αλλά μόνον σε σύγκριση με τα προαναφερθέντα λήμματα.

Αξιοσημείωτο, βέβαια, ότι λόγω της υπερβολής του, ουκ ολίγες φορές χρησιμοποιείται σαρκαστικά ως θετική έννοια, από τους λάτρεις των μανετζέβολων κοντοπούτανων, και των λοιπών τσιμπουκοϋβριδίων.

H χρήση όλης της διαδρομής του ποδωστηρίου (πεντάλ) του γκαζιού.

Προέρχεται, μέσω σουρεαλιστικής εικονοποίησης, από την κατάσταση που περιγράφεται βαρβαριστί από τον όρο flat out, δηλαδή την μη προοδευτική πίεση στο γκάζι κατά την επιτάχυνση, αλλά την απότομη βύθισή του -μέχρι πλήρους επαφής του με το δάπεδο του οχήματος.

(πιθανή νοηματική οδός: δάπεδο -> επίπεδο -> flat -> ισόπατο -> παντόφλα)

Παράγωγα: παντοφλιάζω, παντόφλιασμα.

Ιισοδύναμες εκφράσεις: το γκάζι σανίδα, σανιδώνω ή ταπώνω το γκάζι, βγαίνω τέζα (=flat out)