Ορισμοί με ετικέτες (7326)
Εμφανίζονται 11-20 από 7326

Δεν είναι σλανγκ, το ξέρω, αλλά γράφτηκε κάποτε από φοιτητές σε θρανίο της φιλοσοφικής Αθηνών. Το θρανίο δεν πρέπει να υπάρχει πια, έχουν περάσει καμιά πενηνταριά χρόνια από τότε (την πληροφορία μου έδωσε η μάδερ). Απλώς θεώρησα ότι πρέπει να αναφέρω αυτή την επιγραφή που δείχνει ότι κάποιοι φοιτητές έχουν (είχαν) το γνώθι σεαυτόν.

Σήμερα ο στίχος έχει ευρύτερη εφαρμογή.

Ο στίχος εννοείται πως είναι παράφραση του περίφημου κειμένου του Σιμωνίδη, αν θυμάμαι καλά, που λέει: «Ω ξειν αγγέλειν Λακεδαιμονίοις ότι τήδε κείμεθα τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι» (Σιμωνίδης 5ος π.Χ.)

Φράση (και κατόπιν λέξη) που δηλώνει είτε μεγάλη έκπληξη και σοκ, είτε οργή, η οποία όμως πάλι προκύπτει αναπάντεχα (το ωνασουγα, δηλαδή, δε θα ταίριαζε σε μια παγιωμένη δυσάρεστη κατάσταση, αλλά σε μια ξαφνική αναποδιά).

Εκ του "ω να σου γαμήσω", το οποίο δεν απευθύνεται σε κάποιο πρόσωπο ή αντικείμενο, αλλά γενικώς. Το "-μήσω" παραλείπεται είτε για λόγους ευπρέπειας, είτε για να δείξει ότι το αισθητήριο που προκαλεί την αντίδραση είναι τόσο ισχυρό, ώστε στη μέση της φράσης κόβεται η μιλιά του λέγοντος.

Εκ των υστέρων τα εναπομείναντα μέρη της φράσης συμπτύσσονται σε μία λέξη, ως "ωνασουγα". Η λέξη αυτή, αντίθετα με τους κανόνες της καθομιλουμένης ελληνικής, θα τονιζόταν στην πρώτη συλλαβή της "ώ", με έναν δευτερεύοντα τονισμό στο "σού".

Δεν έχει εξακριβωθεί ακόμα γιατί η φράση χρησιμοποιεί το "ω να σου γαμήσω" αντί του "ω να σε γαμήσω". Ίσως αφαιρετικά από το "ω να σου γαμήσω το Χριστό/Παναγία/ό,τι", ίσως και ως υπερδιόρθωση από τη Θεσσαλονικιώτικη σύνταξη.

Χρησιμοποιείται για να πειράξουμε κάποιον επειδή είναι / μας φαίνεται πολύ χαρούμενος. Προέρχεται από τη γνωστή διαφήμιση που λέει: «Είμαι κεφάτη, ψωνίζω απ 'τον Βερόπουλο».

Κι αυτή, όπως κι αυτή η ρήση, έχει τη ρίζα της στη βυζαντινή εποχή.

Τότε οι πλούσιοι, επειδή δεν καταδέχονταν να πάνε πεζό δύο στην αγορά για να ψωνίσουν, καβαλούσαν τα άλογα τους και αγόραζαν αυτό που ήθελαν καβάλα, δείχνοντας στον πωλητή κάτι που έβλεπαν απ' το άλογο, χωρίς να μπουν στον κόπο να το διαλέξουν.

Έτσι, οι επιλογές τους ήταν επιλογές για κλάματα. Επιλογές της συμφοράς. Γι΄αυτό κι οι πωλητές, ως γριές πουτάνες, εκμεταλλεύονταν την κατάσταση και ξεφορτώνονταν ό,τι σαβούρα, σκαρταδούρα και πράγματα του σωρού και του πεταματού, αλλά επίσης κι ό,τι ακριβά πράγματα είχαν απούλητα.

Η έννοια δεν έχει αλλάξει σημασία τη σημερινή εποχή κι ο όρος υποδηλώνει την αγορά που γίνεται με πλημμελή ή ανύπαρκτο έλεγχο, μ' αποτέλεσμα αυτό που αγοράζεις να μη θεωρείται καλή αγορά (π.χ.: ακαλαίσθητο, κακής ποιότητας, ακριβό, κ.λπ.).

Λέγεται ειρωνικά όταν ένας ακατάλληλος άνθρωπος βρεθεί σε μια εντελώς ακατάλληλη για αυτόν θέση με συνέπεια οι προοπτικές για τους υπόλοιπους να διαγράφεται δυσοίωνη.

Παραπέμπει στην αγορά του συγκεκριμένου κοψιδίου – κελεπουριού από τον κρεοπώλη.

Το λέμε όταν κάνουμε λαθεμένες επιλογές. Η φράση οφείλεται στην μέτρια ποιότητα του κρέατος της περιοχής του λαιμού (σβέρκος), οπότε σημαίνει ότι αυτό που ψωνίσαμε, αυτό που επιλέξαμε, δεν ήταν η καλύτερη επιλογή που μπορούσαμε να κάνουμε.

Πρόκειται για κλασική έκφραση, η οποία δεν ανταποκρίνεται στη σημερινή πραγματικότητα. Πράγματι, στις μέρες μας ο σβέρκος δεν θεωρείται κρέας κακής ποιότητας, αλλά στα παλιότερα χρόνια, που η χοληστερίνη δεν αποτελούσε ρυθμιστικό διατροφικό παράγοντα, δεν έχαιρε ιδιαίτερης εκτίμησης.

Παροιμία που δηλώνει ότι υπάρχουν σημαντικά -κυρίως οικονομικά- προβλήματα και κάποιος απαιτεί πολυτέλειες.

Σημαίνει ότι κάποιος θέλει πολυτέλειες, ενώ δεν έχει ούτε τα απαραίτητα / στοιχειώδη.

Διαχρονικό και επίκαιρο σύνθημα της μεταπολίτευσης.

Όταν άλλα περιμένουμε και άλλα... καλύτερα μας έρχονται.