Ορισμοί από τον Abas (59)
Εμφανίζονται 21-30 από 59

Εμφατική βερζιόν του δεν έμεινε κολυμπηθρόξυλο.

Κάνοντας μια μικρή παρένθεση, εδώ, θα πρέπει να επισημάνουμε ότι στον λινκαρισμένο ορισμό δεν έχει δοθεί η ρεαλιστική διάσταση του κολυμπηθρόξυλου. Το κολυμπηθρόξυλο είναι κυριολεκτικά η σανίδα σωτηρίας, το τελευταίο δηλαδή επιπλέον κομμάτι ξύλου της διαλυμένης σχεδίας, του βομβαρδισμένου πειρατικού κλπ. Όταν λοιπόν αναφερόμαστε σε κάτι τέτοιο μιλάμε για ολική καταστροφή.

Σε μια πιο στεριανή έκδοση, η καταστροφή ενέχει και το στοιχείο της βεβήλωσης. Μιλάμε δηλαδή για πλιάτσικο σε ναούς, με πιθανές αναφορές στην τουρκοκρατία. Κυριολεκτικά το παναγιόξυλο σε αυτήν την περίπτωση πιθανότατα αναφέρεται στα σκαλισμένα η αγιογραφημένα ξύλα εντός του ναού.

Στην ραλλιάρικη αργκό, το κιβώτιο ταχυτήτων με κοντή και πυκνή κλιμάκωση των σχέσεων.

Χρησιμοποιείται στην παραγωγή σε σπορτίφ αυτοκίνητα ανεξαρτήτως μεγέθους, κυβισμού και ιπποδύναμης με σκοπό την εύκολο ανέβασμα του κινητήρα σε ενεργό φάσμα στροφών (κοντό), και την πτώση του πάλι σε μη αδρανές φάσμα κατά την επιλογή της μεγαλύτερης σχέσης (πυκνό). Κλασσική επιλογή της ιταλικής αυτοκινητοβιομηχανίας για να δίνει ακόμα και στα πιο αδύναμά της μοντέλα το γνωστό ιταλικό «νευρικό γκάζι» (βλ. Fiat Punto 6speed '94 με 6η 120 km/h @ 4500 rpm).

Στους αγώνες, σχεσάτο ονομάζεται το υπερβολικά κοντογράναζο, που χρησιμοποιείται κυρίως στις αναβάσεις και σε κάποια συγκεκριμένα ράλλυ με πολύ «κλειστά» στροφιλίκια. Στο πλείστον των υπολοίπων περιπτώσεων, χρησιμοποιείται μια πρώτη 4άδα πολύ κοντών και πυκνών σχέσεων και 1 ή 2 μακριές για να απλώσει η ισχύς στις πιθανές μικροευθείες που υπάρχουν σε μια ειδική. Χαρακτηριστική εξαίρεση αποτελούσε το ράλλυ Κένυας (ράλλυ σαφάρι) όπου οι ταχύτητες ξεπερνούσαν τα 170 km/h και ακολούθως το ράλλυ Φινλανδίας (1000 λίμνες) που ήταν το αμέσως μετά πιο γρήγορο.

(Προσοχή, κίνδυνος-θάνατος, σεντόνι):

Aκολουθώντας την γαρδέλεια πεπατημένη, το επώνυμο Γκαρούτσος έγινε ουσιαστικό και επιθετικός προσδιορισμός, απαραίτητη στο λεξιλόγιο και την βιβλιοθήκη του κάθε φοιτητή θετικών και εφηρμοσμένων επιστημών.

Μικρή εισαγωγή για τους μη γνωρίζοντες:
Ο Γιάννης Γκαρούτσος είναι συγγραφέας πανεπιστημιακών βοηθημάτων μαθηματικών, φυσικής, μηχανικής κ.λπ. Τα βιβλία του τα συμβουλεύονται κατά κόρον οι πανεπιστημιακοί καθηγητές και από αυτά διαλέγουν ουκ ολίγες φορές ασκήσεις που θα βάλουν στα διαγωνίσματα.

Η ταύτιση:
Με την πάροδο circa δεκαπέντε ετών πλέον, όπου κυριάρχησε στην πιάτσα, επήλθε η φυσική ταύτιση του ονόματος του συγγραφέως με το βιβλίο. Κάτι ανάλογο με τον Μπάμπη και τον Τριαντάφυλλο. Με μια διαφορά όμως: ο Γκαρούτσος ξεπέρασε τα όρια του συγκεκριμένου βιβλίου, έγινε το οποιοδήποτε βοηθητικό υλικό που κυκλοφορεί κρυφίως στην ώρα της εξέτασης (βλ. παράδειγμα), έγινε κβαντισμένη ποσότητα, απέκτησε και πληθυντικό (σ.ς.: οι γκαρούτσοι).

Οι κοινωνιολογικές προεκτάσεις και το πέπλο μυστηρίου:
Οι αρχικές εκδόσεις των βιβλίων του, αποτελούσαν ουσιαστικά μια συρραφή προσωπικών σημειώσεων, γραμμένων με ένα πεντακάθαρο και ευανάγνωστο στυλ και συνάμα προκλητικά αντι-καλλιγραφικό (βλ. μήδι). Οι σημειώσεις μετά απέκτησαν εξώφυλλο, μετά και ISBN, και τελευταία δακτυλογραφήθηκαν. Χωρίς να είναι γνωστό στο αγοραστικό κοινό το τι πραγματικά έχει συμβεί, υποτίθεται ευρέως ότι ο Γκαρούτσος ήταν απλά ο ξύπνιος που έκανε τη μόντα που ουκ ολίγοι φοιτητές σκέφτηκαν --να διανείμουν σημειώσεις με το αζημίωτο δηλαδή και να μην τις χαρίσουν στο τραπεζάκι της ΔΑΠ/ΠΑΣΠ - αλλά έκανε και την κέντα, δηλαδή να το οργανώσει το θέμα σωστά και βγάλει τα φράγκα που του πρέπονται. Να γίνει ο ήρωας όλων αυτών που θεωρούν το αχανές χωράφι της ελληνικής 3βάθμιας εκπαίδευσης προσοδοφόρο και καλά κάνουν (;) (για τη 2βάθμια δεν το συζητάμε, αυτή καταγράφεται και στο ΑΕΠ από την ΕΣΥΕ).

Το στοιχείο που προκαλεί το μυστήριο είναι γενικώς το γεγονός ότι ο Γκαρούτσος έχει γράψει για τα πάντα όλα αναλύσεις, γραμμικές άλγεβρες, ηλεκτρομαγνητισμούς, στατικές, δυναμικές, κέρατα, χαμπέρια κ.λπ., χωρίς να γνωρίζουμε την ιδιότητα του. Οι εκδοχές του μύθου ποικίλουν από τον αιώνιο φοιτητή που την έψαξε αλλιώς (βλ. Λαλιώτης, Σκανδαλίδης, Πετροκωστόπουλος, Χατζηγλυκολάου κ.λπ.), τον φύτουκλα φραγκοκίλερ φοιτητή που πούλαγε τις σημειώσεις του από το πρώτο έτος, τον αριστερό κολλεκτιβιστή, κοινοκτήμονα της γνώσης επαναστάτη, ως τον εξωγήινο Ελοχίμ ή εσωγήινο νεφελίμ που γνωρίζει το άπαν σύμπαν σαν την παλάμη του και γράφει σαν γραμματοσειρά του MS Word.

Λήμμα που κατατίθεται με απεριόριστο ρισπέκ στον τρισμέγιστο ορίτζιναλ σλανγκογνώστη Γιώργο Γεωργίου.

Ερμηνεύεται ως το έσχατο σημείο απελπισίας λόγω χρεών, ένα βήμα πριν το πουλί δηλαδής. Το σημείο αυτό χαρακτηρίζεται απαξιωτικό ακόμα και μεταξύ των αλανιών που μεταχειρίζονται τέτοιου είδους εκφράσεις, και που βεβαίως δεν θεωρούν ανήθικο το να είσαι ωραίος και να έχεις και τα χρέη σου.

Μπαινοντας βαθιά στην ουσία του λήμματος, διαπιστώνουμε τα εξής:

• Ότι η αλυσίδα του χρέους καταλήγει σε άτομα εκτός του monkeysphere του ομιλούντος
• Μιλάμε σαφώς για ένα πληθος πολυάριθμο, αλλά ποτέ «όλον τον κόσμο», να μη λεμε και υπερβολές, σοβαροί άνθρωποι!
• Η υποδιαίρεση της ανθρωπότητας στην οποία αναφερόμαστε αποτελεί κομματι του δυτικού ανεπτυγμένου κόσμου, οπότε και θα στραφούν σε ένδικα (και όχι μονο) μέσα για να πάρουν τα λεφτά τους.

Αλανιάρικη έκφραση που υποδηλώνει μη διάθεση περαιτέρω επεξήγησης λόγω έλλειψης χρόνου, χώρου, ασφάλειας.

Αναφέρεται στην συναλλαγή μεγαλύτερου νομίσματος με ψιλά κάτω της δραχμής (50 λεπτά), εξ ου και χρονολογείται από τις δεκαετίες '50 και '60, λόγω της εκτενούς χρήσης του πενηνταρακίου. Η φράση παρέμεινε δόκιμη ωστόσο και στα τέλη της δεκαετίας '90, όπου το 50δραχμο είχε χάσει την αξία του λόγω διολίσθησης του εθνικού μας νομίσματος, και πιθανώς να χρησιμοποιήθηκε από τα τότε αλάνια εν αγνοία των αληθών καταβολών της. Η πιθανότητα να ξαναγίνει και κυριολεκτικά δόκιμη δεν είναι διόλου απίθανη, μιας και το 50λεπτο του € έχει σχεδόν πλησιάσει την «ψιλού».

Ισοδύναμες εκφράσεις:

1. να σ' τα κάνω λιανά
2. να σ' τα δώσω μασημένη τροφή

Αυτοκινητιστική αργκό, δηλώνει επίμονα γρήγορη και νευρική οδήγηση. Είναι ως φράση ισχυρότερη των πηγαίνω μαλλιά, μαλλιοκούβαρα κλπ, γιατί υποδηλώνει διάρκεια, επιμονή και προσήλωση, ενώ υπεισέρχεται σε κάποιο σημείο και ο παράγοντας χρόνος (ίσως και με τη μορφή βιασύνης) και λιγότερο ο παράγοντας ευχαρίστηση.

Τα στοιχεία αυτά καταμαρτυρούν και τις αγωνιάρικες καταβολές του λήμματος, από τα ράλλυ. Πιο συγκεκριμένα, τα check point στα τέλη κάθε ειδικής, αλλά και γενικότερα τα σημεία χρονομέτρησης σε άλλα είδη (rallye raid, rally sprint κλπ), ονομάζονται στην ιταλική tappa (πληθ. tappe), αντίστοιχο του γαλλικού όρου ετάπ (étapes), γνωστό από τους ποδηλατικούς αγώνες.

Όρος ήρθε και παραφράστηκε έως ότου σκλανγκοποιηθεί πλήρως, μέσα από τα πρωτοπαλλήκαρα των ελληνικών αγώνων αυτοκινήτου (Τζώνυ Πεσματζόγλου, Μοσχούς Sr., Stratissino κ.α.) που είχαν μια σαφή επαφή με την αγωνιστική παιδεία της γείτονος χώρας.

«Λεωφόρος» ονομάζεται αποκλειστικώς στην αθλητική σλανγκ το γήπεδο «Απόστολος Νικολαΐδης» επί της λεωφόρου Αλεξάνδρας. Το γήπεδο, που αποτελεί την φυσική έδρα του Παναθηναϊκού Α.Ο., είναι ένα στοιχείο αναπόσπαστο του αττικού αστικού ιστού, κεντημένο μέσα στην πυκνή δόμηση του αθηναϊκού κέντρου, δεμένο οξύμωρα με τον μαρμάρινο κυβισμό της ΓΑΔΑ και του Άγριου Πάτου, απέναντι από τις εξ ανατολών αλύτρωτες μνήμες των προσφυγικών εγκαταλελειμμένων.

Η λεωφόρος αποτελεί γέννημα θρέμμα της αστικής τάξης της εποχής των βαλκανικών, που ενισχύθηκε μετά το '22 με τις μετακινήσεις πληθυσμών και τον μετέπειτα υδροκεφαλισμό του κλεινού άστεως των Αθηνών. Η τάξη αυτή έδωσε στον Π.Α.Ο. τον ευρωπαϊκό του προσανατολισμό και προπάντων τον «κουστουμάτο» λαό του, που δεν συνδέεται με το εισόδημα, αλλά με την αστική νοοτροπία του, έναν σχετικό καθωσπρεπισμό και μια πιο αθλητική κουλτούρα παρά οπαδική, πράγματα που βεβαίως εκφυλίστηκαν στα 100 χρόνια διαδρομής.

Η λεωφόρος συναντάται συχνά στη φράση «Έτσι γαμάει η Λεωφόρος» ή «Έτσι αγαπάει η Λεωφόρος» επί το πιο γκομενίστικον.

Στη φράση αυτή συνοψίζεται ουσιαστικά η ιστορία της ποδοσφαιρικής ομάδας του συλλόγου (το μπάσκετ γιγαντώθηκε στην μετά λεωφόρου εποχής άλλωστε), όπου ο Π.Α.Ο. είναι ο loser των εγχώριων διοργανώσεων, υποκύπτοντας σε περιφερειακούς αντιπάλους και συχνότατα στα ίσως πιο σκληρά παιδιά του λιμανιού, που φέρουν και αυτά τη δικιά τους ταξική ταυτότητα. Όμως αποδεικνύεται ουσιαστικά πιστός στην αποστολή του, που είναι η έκφραση του θράσους των πρωταγωνιστών της «Άλλης Ελλάδας» των περασμένων δεκαετιών, που σηκώνουν κεφάλι σε όλες τις ευρωπαϊκές βασιλικές και αυτοκρατορικές δυνάμεις, έτσι γιατί μπορούν.

Το κλουβί.

Το ποδοσφαιρικό γήπεδο, κανονικών διαστάσεων αγωνιστικού χώρου 105x98, σφηνωμένο όμως ανάμεσα σε κερκίδες 20.000 θεατών, σφηνωμένες με τη σειρά τους σε ένα οικοδομικό τετράγωνο. Ιδανικές συνθήκες να κλείσεις τα ευρωπαϊκά θηριά στο κλουβί, είναι να μην υπάρχει θέση άδεια, λόγος για τον οποίο η χωρητικότητα είναι απλά τέλεια. Γιατί ανάμεσα στις ιδιοτροπίες των βάζελων (εκτός από το να αυτοαποκαλούνται βάζελοι), είναι να μην πηγαίνουν τακτικά στο γήπεδο. Μνημειώδες το «οι γαύροι γεμίζουν ασφυκτικά το καραϊσκάκη, οι βάζελοι έχουν και δουλειές».

Ο Τάφος του Ινδού.

Το κλειστό κάτω από τις κερκίδες του ποδοσφαιρικού γηπέδου. Φυσική έδρα των ομάδων βόλλεϋ, με την χαρακτηριστικά κεκλιμένη οροφή να δυσκολεύει το έργο των αντιπάλων (οροφή σήμαινε αλλαγή στους παλιούς κανονισμούς) και έδρα της ομάδας μπάσκετ των ρομαντικών τριών Κ της δεκαετίας του '80, της μαγιάς δηλαδή της αυτοκρατορίας του σήμερα. Αντίθετα με τις δοξασίες για το όνομα, που αναφέρονται εδώ, ονομάστηκε έτσι το 1959 απο την ομώνυμη ταινία του Φριτς Λανγκ με παραλληλισμό στο ασφυκτικά στριμόκωλο της κατάστασης.

Είναι τύπος ντράμερ, άριστα καταρτισμένου, που έχει εξαιρετική ικανότητα να διαβαθμίζει στο παίξιμό του το ηχόχρωμα του ταμπούρου. Αντίθετα με τις δίκασες, αλλά και τα περιφερειακά βαθέα και τομ, που θέλουν κυρίως νεύρο και δύναμη και ανεξαρτησία χεριών, το ταμπούρο –για να μπορεί να καλύψει ηχητικά το μέρος των κρουστών από μόνο του– θέλει το επονομαζόμενο μουσικό φήλινγκ. Οι ηχητικές δυνατότητες του ταμπούρου από μόνου του παρατηρούνται εύκολα σε παρελάσεις κλπ (ταμπούρλο).

Ο χαρακτηρισμός σιδηρόδρομος προκύπτει από την προσομοίωση του διαβαθμιζόμενου ήχου του ταμπούρου με τον επίσης (λόγω φαινομένου ντόπλερ) διαβαθμιζόμενο ήχο των γραμμών όταν περνάει το τρένο.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα ντράμερ-σιδηρόδρομου, Vinnie Appice.

Κομμάτι τύπου Iron Maiden.

Και τι εννοούμε; Οι Maiden, κάνοντας αυστηρότατη κριτική (ο γράφων είναι τεράστιος fan) είναι κάτι σαν τους Πυξ Λαξ του είδους τους. Για την ακρίβεια αποτελούν το εμπορικότερο σκέλος του New Wave Of British Heavy Metal (NWOBHM) που έσκασε μύτη το σωτήριον έτος 1980 στα δισκοπωλεία. Οι άλλοι δύο εκπρόσωποι του ρεύματος αυτού κινήθηκαν είτε σε πιο ροκ ήχους (Saxon) είτε σε πιο εξεζητημένες κλίμακες (Def Leppard) και ακολούθως πιο φλώρικους ήχους (λόγω του ακρωτηριασμού του χεριού του ντράμερ κυρίως). Οι Maiden, και κυρίως ο βασικός δημιουργός και μπασίστας Steve Harris, ακολουθώντας τα βήματα του μέντορά του Phil Lynott, του ανθρώπου που έβαλε στο ροκ τις κιθάρες σε primo-secondo για πρώτη φορά (μαζί ίσως με τους Wishbone Ash), έπαιξε σε έναν άδειο χώρο και κυριάρχησε.

Οι μαιηντενιές λοιπόν έχουν τα εξής χαρακτηριστικά:

1. απλές αιολικές κλίμακες,
2. καθαρές μελωδίες, γρήγορες το πολύ μέχρι 1/16,
3. πρίμο-σεκόντο οι κιθάρες πάνω στη βασική μελωδία με καθαρό distortion (χωρίς πολλά πρίμα και ξύσιμο).

Πάντως, είναι αξιοσημείωτο, το γεγονός ότι ενώ το είδος αυτό μουσικής ήταν πρόσφορο για αντιγραφή, οι μαιηντενιές από άλλα συγκροτήματα παραμένουν μεμονωμένα κομμάτια σε κάποια άλμπουμ, και κανείς μέχρι τώρα δεν τόλμησε να βγάλει ένα ολόκληρο με ήχο maidenίζοντα.

Κατά το άμπαλος, το είδος κιθαρίστα που έμαθε κιθάρα ένα καλοκαίρι της εφηβείας του για να ρίξει καμιά γκόμενα στην παραλία.

Το είδος αυτό ευδοκιμεί στις τάξεις του ελληνικού ροκ και όχι μόνο. Αναγνωρίζεται εύκολα στις περιπτώσεις όπου τυγχάνει να είναι και η φωνή το ίδιο άτομο, και η ηλεκτρακουστική κιθάρα που κρέμεται στους ώμους του είναι unplugged και χρησιμοποιείται για διακόσμηση.

Άπενοι λέγονται και οι κατεξοχήν φλωροκιθαρίστες, που περιορίζονται μόνο στα ακόρντα.