Ορισμοί με ετικέτες (866)
Εμφανίζονται 61-70 από 866

Κυριολεκτικά:
κατιμάς ο (ουσιαστικό) [ ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΑ :τουρκ.λ. katma = συμπληρωματικός] μικρό κομμάτι κρέας κατώτερης ποιότητας που προσθέτει ο κρεοπώλης στο ζύγισμα του καλού, για να καταναλωθεί κι αυτό. Αλλιώς κατμάς.

Μεταφορικά και σλαγκικά: Ό,τι μας περίσσεψε, με όλες τις εκφάνσεις της φράσης. Κάτι που σου πασάρουν υπούλως (σαν τον χασάπη ανωτέρω) ή επιλέγεις εξ ανάγκης (επειδή δεν έμεινε τίποτα καλύτερο, ή δεν σε παίρνει να ψωνίσεις καλύτερη ποιότητα λόγω τιμής). Κανείς δεν είπε ότι ο κατιμάς δεν τρώγεται - απλά είναι υποτιμημένος. Συχνά αναφέρεται σε ερωτικούς συντρόφους (Παραδείγματα 1, 2) ή σε παίκτες για διάφορα αγωνίσματα (Παράδειγμα 3).

Στον ερωτικό τομέα, η επιλογή του κατιμά λόγω ανάγκης, δεν αποτελεί απαραίτητα απόδειξη ότι κάποιος είναι σαβουρογάμης / σαβουρογάμα. Ίσα ίσα αποτελεί ένδειξη ότι το υποκείμενο είναι ευέλικτο και έχει αντιληφθεί ότι, λόγω νομοτελειακών καταστάσεων όπως η φυσική επιλογή, όποιο είδος δεν προσαρμόζεται στις συνθήκες είναι καταδικασμένο να εκλείψει.

Ο λαός είναι σοφός και το να ακολουθεί κανείς τις λαϊκές ρήσεις είναι σοφία. Στην περίπτωση επιλογής του κατιμά ακολουθείται το ρητό «Στην αναβροχιά καλό και το χαλάζι».

Το υποκείμενο, για να αποφύγει τις συνέπειες των επιλογών του και την κοινωνική κατακραυγή μπορεί να ισχυριστεί ότι διετέλεσε μια εξυπηρέτηση, οπότε τελικά από δακτυλοδεικτούμενος με την κακή έννοια, γίνεται ήρωας.

Σχετικά λήμματα (μη εξαντλητική λίστα): σαβούρα, πατσαβούρα, πλέμπα, διπλοσάκουλο, τελειωμένος, γαμίκος κ.λπ.

Δεν πρέπει να συγχέεται με έννοιες όπως: Καπαμάς (φαγητό από κρέας με λάχανα), καπλαμάς (επικάλυμμα), κάτι μας... (-συνέβη, -βρήκε, -έτυχε κλπ ρήματα).

Όρκος νίκης, κυρίως σε γήπεδα (άλλες περιπτώσεις παρακάτω).

Προέλευση: Αποτελεί παραφθορά του «Ζήτω, Ζήτω, Ζήτω».

Τρόπος χρήσης: Συνήθως εκφέρεται ως «ΖΝΤΟ, ΖΝΤΟ, ΖΝΤΟ!!!» (τρις) ή σε παραλλαγές όπως «ένα... δύο... τρία... ΖΝΤΟ!!!», «δέκα... εννέα... οκτώ... επτά... έξι... πέντε... τέσσερα... τρία... δύο... ένα, ΖΝΤΟ!!!». (τα κεφαλαία σκόπιμα γιατί προϋποτίθεται βροντερή φωνή, αλλιώς δεν είναι ζντο, φανερώνει χαμηλό ηθικό που δεν σηκώνεται με τίποτα και είναι ξεφτίλα)

Τα μέλη της ομάδας, πριν το παιγνίδι ή, μετά από διακοπή του παιγνιδιού πριν το ξαναξεκίνημα (βλ. τάιμ-άουτ), μαζεύονται σε κύκλο, ενώνουν τα χέρια τους στο κέντρο και φωνάζουν βροντερά και με λύσσα τον όρκο, ως εκδήλωση πίστης στην νίκη. Παράδειγμα 1.

Προκαλεί, από ό,τι φαίνεται, πνεύμα ομόνοιας και αλληλεγγύης, ανέβασμα του ηθικού, εκδήλωση συνοχής της ομάδας και εξασφάλιση της αγωνιστικότητάς της και σε κάποιες περιπτώσεις, την τρομάρα του αντιπάλου (λέμε τώρα, γιατί χεστήκανε οι αντίπαλοι, κι αυτοί το ίδιο κάνουνε).

Φαίνεται να έχει αντίστοιχα αποτελέσματα με άλλες γνωστές πολεμικές ιαχές όπως «γιούργιααα», «βουρρρ», «ντούύύ», «αέρααα», «πάρτε τους τα σώβρακααα» κ.λπ., . οι οποίες ως γνωστόν εμψυχώνουν την ομάδα, τον στρατό, τους κουκουλοφόρους κ.λπ.

Εμμέσως αντίστοιχη πρακτική, με παραπλήσια αποτελέσματα, είναι αυτή των ΜΑΤ που πριν μπουν στην μάχη βαράνε τα γκλομπς στις ασπίδες, δίνοντας έτσι κουράγιο ο ένας στον άλλο και φοβίζοντας τους εχθρούς (νιε νιε νιε νιενιε).

Ενίοτε αποτελεί γεγονός πίκρας για κάποιους. (Παράδειγμα 2)

Τέλος (για να εξαντλήσουμε το θέμα) να αναφερθεί ότι η λέξη «ζντο» όταν χρησιμοποιείται μεμονωμένα, μπορεί να μην έχει καμία σχέση με τον παραπάνω ορισμό, αλλά απλά να αποτελεί μια άλλη προφορά της λέξης «στο». Εκφράσεις με αντίστοιχη προφορά: ζμπούτσαμ, ζμπρώγνωκλπ Παράδειγμα 3.

Ασίστ: paparas

Ουσία άχρωμος, πλην, όμως, έχουσα χαρακτηριστική οσμή.

Ανακαλύφθηκε ταυτόχρονα από τέσσερα (4) άτομα το 1987, λίγο πριν ο Αργύρης (καλά, ντε, δε σε είπαμε και καμπούρη) βαρέσει τις βολές που έστειλαν άπειρους πιτσιρικάδες να σπάνε ταμπλό και να κακοποιούν στεφάνια στις μπασκέτες των σχολείων.

Εκλύεται όταν επίκειται σημαντικό γεγονός, καλό ή κακό, και συνήθως γίνεται αντιληπτή κοντά στο θέατρο του γεγονότος και μόνο από τους άμεσα ενδιαφερόμενους. Πληροφορίες θέλουν την ομάδα BAN να διαθέτει ανιχνευτές τιρινίνης που διασκορπίζει ανά την επικράτεια.

Η Αιτιατική (αλλά κατ' επέκταση και άλλες πτώσεις) του ονόματος του ποδοσφαιριστή Βασίλη Τοροσίδη αναγινώσκεται νοερώς από slavophiles ως το ρωσσίδι, οπότε σημαίνει γυναίκα ρωσσικής καταγωγής. Είναι σύνηθες σλανγκικό φαινόμενο να χρησιμοποιείται όνομα ποδοσφαιριστή για να σημάνει γυναίκα. Η διαφορά είναι ότι ενώ ο καραπιάλης και ο βαμβακούλας σημαίνουν μπαζοειδείς γυναίκες με χαμηλό κέντρο βάρους και άφθονη τριχοφυία, ο τοροσίδης σημαίνει ευειδέστατο ουκρανάιζερ με ψηλό ανάστημα και λείο άτριχο δέρμα.

@Γερμανός μεταφραστής - Δεν δίνει χτυπήματα στον γούγλη. Το άκουσα προφορικά και μάλλον έχει μικρή διάδοση.

Kατά το «ήμουν κι εγώ στο κότερο». Σλανγκ νεογέννητη, σπαρταράει.

Υπάρχουν δυο τρεις μεγάλες κατηγορίες κατηγορίες σφυρίχτερμαν οι οποίες ενίοτε αλληλεπικαλύπτονται:

• Ο ομοερωτικός σ(ωματ)οδομιστής που αθλείται και ψωνίζεται στο σιδεράδικο της γειτονιάς,
• O γκέουλας τροχονόμος (κατά Ironick),
• Ο σφίχτερμαν που τον έχει σφυρίχτρα (κατά Jeanoir).

Οι σφυρίχτερμεν χαρτογραφούνται τόσο σε μπουτς όσο και σε φαμ παραλλαγές.

Ετυμολογία: εκ των σφυρίχτρα (δύο πρώτες περιπτώσεις), σφυρίχτρα (δεύτερη) και σφίχτερμαν.

Στην μπασκετική σλανγκ είναι η μπίλια της σφυρίχτρας του διαιτητή ή η ίδια η σφυρίχτρα και κατ' επέκταση η εύνοια της διαιτησίας προς την μια εκ των δυο ομάδων.

Συνεκδοχικά και ο ίδιος ο διαιτητής (βλ. παράδειγμα 2).

Τελευταία λέγεται και από τους «ποδοσφαιρικούς», αλλά σπανιότερα.

Όταν μια κίνηση ή πράξη εκτελείται με απόλυτη ακρίβεια, όπως το γνωστό γεωμετρικό όργανο διαγράφει τον κύκλο.

Χρησιμοποιείται κυρίως σε αθλητικές περιγραφές αλλά και γενικότερα.

Έκφραση που σημαίνει: Εξ υπαρχής, χωρίς περιθώριο αντίδρασης, ακαριαία, πρωθύστερα, κατ’ ευθείαν, αιφνιδιαστικά.

Συνώνυμο του γκολ απ' τα αποδυτήρια, αφού προέρχεται απο την ποδοσφαιρική αργκό, δηλαδή στην πλήρη μορφή της, η έκφραση έχει ως γκόλ απ’ τα μπετά, το’ βαλε απ’ τα μπετά κλπ, δηλαδή αιφνίδια επίθεση απο τις τσιμεντένιες βάσεις-κολώνες-κερκίδες του σταδίου, πριν καν αρχίσει το ματς.

Σημείωση: Μπετά=εξελληνισμένος πληθυντικός του γαλλικού μπετόν (όπως το μαγιώ-τα μαγιά, το ζαμπόν-τα ζαμπά, το καρμπόν-τα καρμπά, το ταμπόν-τα ταμπά, το ταμπλώ-τα ταμπλά, το βιτρώ-τα βιτρά κ.ο.κ.). Αντίστροφα δεν πολυσυνηθίζεται εκτός ολίγων περιπτώσεων π.χ. τα μπανιερά-το μπανιερό, τα μήντια/μύδια-το μήντι/μύδι, ενώ τα κρασιά Καμπά παραμένουν ως έχουν στον ενικό.

Αφιερωμένο στον (παροδικώς ελπίζω) αποχωρούντα Μπούμπη και στον Μπετατζή λόγω συναφείας...

Μου το θύμισε ο betatzis μ' ένα σχόλιό του εδώ.

Κραυγή της ποδοσφαιρικής κερκίδας (και της αλάνας) με ρίζες στη Θεσσαλονίκη του μεσοπολέμου και των πρώτων μεταπολεμικών χρόνων.

Λέγεται κυρίως ως προτροπή προς παίκτη της δικιάς μας ομάδας να διώξει τη μπάλα όσο πιο μακριά μπορεί - εκτός αγωνιστικού χώρου ή και εκτός γηπέδου, αν είναι δυνατόν - με σκοπό είτε να αποσοβηθεί ο άμεσος κίνδυνος να φάμε γκολ είτε, συνηθέστερα, να κερδηθεί χρόνος και να κρατήσουμε το προβάδισμα στο σκορ ή να διαφυλάξουμε το βαθμό της ισοπαλίας.

Λέγεται, σπανιότερα, και ως σχόλιο όταν ένα άτεχνο σουτ στέλνει τη μπάλα απελπιστικά άουτ.

Εκτός ποδοσφαίρου, η φράση χρησιμοποιείται περιορισμένα, νομίζω, κυρίως ως παρότρυνση για κωλυσιεργία.

Σε ό,τι αφορά την προέλευση της φράσης, την βρίσκουμε σε μια ενδιαφέρουσα τομή της ποδοσφαιρικής και της εθνοτικής γεωγραφίας της Θεσσαλονίκης.

Μέχρι τα τέλη του '50, τα γήπεδα του ΠΑΟΚ και του Ηρακλή γειτόνευαν. Το γήπεδο του ΠΑΟΚ, από το 1930 μέχρι το 1959 που εγκαινιάσθηκε η Τούμπα, βρισκόταν στο λεγόμενο Συντριβάνι, πλάι στην έκθεση και εκεί που σήμερα είναι η Θεολογική Σχολή του ΑΠΘ. Το γήπεδο του Ηρακλή ήταν 500 μέτρα πιο πάνω, εκεί που σήμερα είναι η πλατεία του Χημείου. Τώρα, ανάμεσα στα δυο γήπεδα ήταν το νεκροταφείο της Ισραηλιτικής Κοινότητας, γνωστό στους Θεσσαλονικείς ως τα «Εβραίικα Μνήματα», ΒΔ από το γήπεδο του ΠΑΟΚ και ΝΑ από το γήπεδο του Ηρακλή. Ε, και όταν ένας παίκτης έστελνε τη μπάλα έξω από το γήπεδο, είτε το ένα είτε το άλλο γήπεδο, λέγανε οι φίλαθλοι - κατ' απόλυτη κυριολεξία - ότι έστειλε τη μπάλα στα μνήματα. Ο παππούς μου, ο οποίος ήταν Παοξής, ορκιζόταν, βέβαια, ότι η πατρότητα της φράσης ανήκε στους Ηρακλειδείς φιλάθλους. Κατά τον παππού μου, οι παίκτες του Ηρακλή τις εποχές εκείνες ήταν τέτοιοι ξυλοκόποι που το βασικό τους gameplan ήταν να στέλνουν τη μπάλα στα μνήματα.

Σχετικές, αν και όχι συνώνυμες, εκφράσεις είναι το πετάω την μπάλα στην εξέδρα και το πολύ περιγραφικό κεραμιδώνω
...........................................................

Τα Εβραίικα μνήματα της Θεσσαλονίκης καταστράφηκαν στη διάρκεια της Κατοχής και τα ταφικά μνημεία λεηλατήθηκαν. Αργότερα το Πανεπιστήμιο έχτισε από πάνω. Περισσότερα υπάρχουν εδώ και εδώ. Εδώ υπάρχει ένα σύντομο σχετικό κείμενο του συγγραφέα Γιώργου Ιωάννου.

Για τα παλιά γήπεδα της Θεσσαλονίκης μπορείτε να διαβάσετε εδώ