Ορισμοί με ετικέτες (22)
Εμφανίζονται 1-10 από 22

Είναι κοντός, γυαλαμπούκας, αλλά κάνει μαγκιές και τρώει πάντα ξύλο.

Πολύ μικρό πέος.

Το μπουγατσομάχαιρο έχει σχήμα μισοφέγγαρου. Η φοιτητριούλα για την οποία φτιάχτηκε η έκφραση είχε μύτη καμπουριαστή σαν το μπουγατσομάχαιρο και την είχε και... ψηλά, επειδή ήταν κόρη καθηγητή της σχολής.

Μικρόσωμος, καχεκτικός. Συνώνυμα: δείγμα (άντρα, γυναίκας)

Όπως είναι φυσικό, στο άκουσμα κάποιας προτεινομένης δίαιτας εκδηλώνεται ενδιαφέρον από τους παχείς (έχουν πραγματική ανάγκη να αδυνατίσουν). Φυσικά ενδιαφέρον μπορεί να εκδηλωθεί ακόμα και από κάποιους πολύ αδύνατους που θεωρούν πως μια ελάχιστη αύξηση του βάρους τους πέραν του συνηθισμένου είναι... η αύξηση. (;;;;)

Όσο κι αν δεν είναι ιδιαίτερα γνωστό, υπάρχει μη slang εκδοχή της συγκεκριμένης προτεινόμενης δίαιτας. (Δες εδώ και εδώ, αλλά και στο παράρτημα 2 στο χώρο των παραδειγμάτων)

Στη συγκεκριμένη περίπτωση (slang εκδοχή) όταν κάποιος ακούει τον τίτλο της συγκεκριμένης δίαιτας και δεν ξέρει τι θέλει να πει ο ποιητής, απορεί και ίσως να αναρωτηθεί για την αποτελεσματικότητα μίας τέτοιας δίαιτας. Μπορεί κάποιος να αναρωτηθεί μέσα του: «Λες ρε ο μπαγάσας να ξέρει κανένα μυστικό τρόπο αδυνατίσματος;» Μπορεί να πει μέσα του: «Δεν πολυτρώω ανανά, όπως οι περισσότεροι άλλωστε. Λες να ισχύει;» Και έτσι ρωτάει για τη δίαιτα μούφα, όμως η δουλειά και απομυθοποίηση του ονείρου, αφού στη «δίαιτα» αυτή τρως τα πάντα και σε όσες ποσότητες θέλεις εκτός από τη βάση της, τον ανανά (κάτι που βάζει άμεσα τον άλλο στο νόημα). Τότε μπορεί αυτός να πει: «Μα ήδη την κάνω... Δεν τρώω ανανά» και να σκάσει στα γέλια. Και να πεί: «Και να τα αποτελέσματα... δείχνοντας την υπερμεγέθη κοιλιά του». Στην ουσία κάνουμε πλάκα στον άλλο, όταν του προτείνουμε τέτοια «δίαιτα», ή σατιρίζουμε τον εαυτό μας, για την αύξηση του βάρους μας, όταν λέμε πως κάνουμε αυτή τη «δίαιτα».

Σημείωση:
Θα μπορούσαμε εκτός του ανανά, να μιλήσουμε και για άλλα εξωτικά φρούτα, ή ασυνήθιστες για δίαιτα τροφές. Όσο πιο εξωτικό και πιο ασυνήθιστο το φρούτο, ή η τροφή, τόσο πιο πολύ κάποιος αναρωτιέται για την ύπαρξη κάποιου επτασφράγιστου μυστικού και τόσο πιο πολύ προσγειώνεται όταν φανεί πως μια τέτοια «δίαιτα» ήδη την κάνει.

Με τον όρο λουκουμάς αναφερόμαστε τόσο στο καταπληκτικό γλύκισμα που όσοι ξέρουν το παραγγέλνουν λέγοντας: «Πιάσε ένα ντόνατς» όσο και στον αφράτο τύπο με μπαμπακωτά μαγουλάκια και, συνήθως, καστανόξανθες μπούκλες. Την όλη εμφάνιση συμπληρώνει και το σχήμα του σώματος που με λίγη, πολύ λίγη, φαντασία μπορεί να παρομοιαστεί με αυτό που φαίνεται όταν μπάλα μπάσκετ έχει μείνει στο στενό διχτάκι της μπασκέτας και έχουμε ρίξει κι άλλη από πάνω για να την κατεβάσουμε αλλά έμεινε κι αυτή (το όλο σκηνικό χωρίς το δίχτυ και τη στεφάνη και με την ανυπαρξία λαιμού να βοηθάει πολύ). Κι επειδή όλοι μας προσπερνούμε την εξωτερική εμφάνιση και βλέπουμε στην ουσία και στον εσωτερικό κόσμο του άλλου, ο λουκουμάς ολοκληρώνεται και με κάποια σημάδια στο χαρακτήρα του.

Ο λουκουμάς λοιπόν αποτελεί αυτό που λέμε μαμμόθρεφτο, μη μου άπτου στα όρια αδερφής που παρακαλεί, πολύ, στις ταβέρνες να φέρουν απαραίτητα κουτάλι για όλες τις σαλάτες ώστε ο καθένας να μπορεί να παίρνει στο πιάτο του. Γενικά είναι τρελός φλωρούμπας και πίνω-γάλα-στις-9-για-να-έχω-πέσει-για-ύπνο-στις-και-μισή και κατά έναν περίεργο τρόπο όλοι τριγύρω το καταλαβαίνουν με τον ίδιο μαγικό τρόπο που ο Χάρισον Φορντ στις ταινίες που παίζει τον ευυπόληπτο καταλαβαίνει ποιοι είναι οι κακοί ακόμη κι αν δεν έχουν πιστόλι. Φυσικά χρησιμοποιείται και για τύπους που δεν είναι όλα αυτά αλλά ξέρουν την σημασία του και μόνο που το ακούνε αρκεί για να θυμώσουν όσο ακριβώς επιθυμεί αυτός που το λέει (εντάξει, ίσως και λίγο παραπάνω ή παρακάτω).

Η φωτοσοπιά, δηλαδή η επεξεργασία φωτογραφίας με photoshop, που λειτουργεί ως σουπιά, δηλαδή πονηρά, ύπουλα και «θολώνοντας τα νερά» και καλλιεργώντας ψεύδη.

Ο παχύς και μαλθακός. Βλέπε και μοσχάρι.

Τα βυζιά που, ακόμα και σε πολύ νεαρή ηλικία, είναι κακοσχηματισμένα και πεσμένα, έχουν ασπριδερή, φαρδιά και καθόλου πεταχτή ρώγα και στο προφίλ θυμίζουν, λέμε τώρα..., το σχήμα της μπανάνας. Στο ξαπλωτό δείχνουν πολύ καλύτερα. Στο πισοκωλλητό δεν θες να τα δεις, άρα μακριά από καθρέφτες. Σουτιέν τύπου Ουόντερμπρα τα βοηθούν να εμφανιστούν αξιοπρεπώς. Με μπαγαποντοπλαστικές όμως, γίνονται μια χαρά.

Έκφραση που τσέκαρα ότι λεγόταν στα νάιντηζ τουλάστιχον σε διάφορα Βόρεια Προάστεια της Αθήνας. Η λογική είναι περίπου η εξής:

Ο Ποπάι τρώει σπανάκι.

Η ελληνική βερσιόν του τρώει σπανακόρυζο που είναι πιο ελληνικό, περμαθουλώδες και ξενερουά.

Ergo, ο μισή μπουκιά σπανακόρυζο είναι ο κοντός και μικρὸς τὸ δέμας (καθώς κάμποσοι ομηρικοί ήρωες) τυπάς, που προσπαθεί να υπεραναπληρώσει την φυσική του μειονεξία με το να μετατραπεί σε μπιλντέρι σφίχτερμαν. Πλην δεν πείθει κανέναν, και οι άλλοι εξακολουθούν να τον θεωρούν ως άνθρωπο-μισή μερίδα-μισή χαψιά, σπανακορύζου εν προκειμένω.