Ορισμοί με ετικέτες (145)
Εμφανίζονται 31-40 από 145

Άρθρο 1: Αι γυναίκαι και η σε αυτών ομορφιά

Παράγραφος 1: Αι γυναίκαι γνωσταί και ως «θάνατος».

Επεξήγησις: Αααααχχχχ αι γυναίκαι... οπόσοι χαρακτηρισμοί υπάρχουν ίνα χαρακτηρίσουν την ομορφιά μίας γυνής... Ένας εξ αυτόν, όστις χαρακτηρίζει την λαϊκή γυνή τα κάλλη της οποίας ενίοτε ξεχειλίζουσιν από τον μικροσκοπικό άλλωστε ρούχισμόν καλείται παρά εξίσου λαϊκών ανδρών ως «θάνατος»... Διατί; Μα διατί τοιούτος θάνατος αναμένει τον ανήρ όστις θέλει κοιμηθεί μετά αυτών.

Αιρετική εξήγησις: αποκαλείται «θάνατος» διότι υπονοείται οικονομικός θάνατος του επίδοξου καρδιοκατακτητή, καθότι η συγκεκριμένη γυνή ίνα εντυπωσιασθεί επιθυμεί κατανάλωση άφθονων φιαλών ουϊσκιου, αγορά ακριβού αυτοκινήτου κα άλλα καγκούρικα κόλπα.

Γλοιώδης τύπος που ανοίγει / κλείνει πόρτα - κορδόνι - τζαμαρία και χαιρετάει κόσμο σε κλαμπ / εστιατόρια / καφετέριες κτλ. Χαιρετίζει γνωστούς και αγνώστους εγκάρδια εάν είναι φιλικός καλυνυχτάκιας ή αυστηρά άμα κρύβει ένα αίσθημα βλαχοκατοτερότητας. Ενδύεται συνήθως με δανεικό κουστούμι και αποφεύγει το black light καθώς έχει να το πλύνει από τότε που θυμάται με αποτέλεσμα να «λάμπει» η μασχάλη του σακακιού.

Κύριος ρόλος του να αποχαιρετάει στην έξοδο, εξ ου και η ονομασία του, με αγκαλιά στους άνδρες και φιλιά και πιθανώς θώπευμα μηρού εις τις γυναίκες. Αρέσκεται σε δηλώσεις «μη χαθούμε» και «τα λέμε». Επιβιώνει τις νυχτερινές ώρες κυρίως το ανδρικό φύλο, αλλά έχουν παρατηρηθεί και πολλοί θηλυκοί καληνυχτάκηδες κατά τη διάρκεια της μέρας κυρίως σε καφετέριες και μπαρ.

Μελετάται πιθανή συγγένεια με καθολικούς κληρικούς και κυρίως καρδιναλίους αφού έχει παρατηρηθεί φοβερή ομοιότητα στο ύφος τους. Περίπου σε ποσοστό 83% είναι δυσλεκτικοί καθώς το να βρεις το όνομα σου στη λίστα σωστά ορθογραφικά είναι θέμα τύχης (πχ εάν ονομάζεται κάποιος Αίαντας Πυγμαλίων πιθανώς να μην μπορέσει να τον αναγνώσει στη λίστα).

Αντλεί τη δύναμη του από τον μεντεσέ, τυχόν απομάκρυνση του επιδρά καταλυτικά επάνω του.

Σούρτης, στην αργκό των ηδονοβλεψιών, είναι αυτός που αρκείται στο να ακούει μόνο τις συνομιλίες των ζευγαριών που βρίσκονται σε ερωτικές περιπτύξεις. Δεν τον ενδιαφέρει το θέαμα. Επικεντρώνει το ενδιαφέρον του στην ακουστική πλευρά.

Μπουζουκική περιγραφή των γυναικών την ώρα που χορεύουν. Αναφέρεται κυρίως σε χορούς που σπάνε τη μέση, όπως το τσιφτετέλι.

Αηδός με εξαιρετικές ικανότητες στην εκτέλεση ασμάτων (< φωνή).

Οι εύκωλες φώνισσες φτάνουν στον κωλοφώνα (< κώλος + φωνή) της δόξας τους με απίστευτη ευκωλία. Βλ. και λήμμα από φωνή μουνί κι από μουνί φωνάρα.

Ο φωνιάς ή η φώνισσα που πέφτει στην αφάνεια μετά από σύντομο μεσουράνημα ονομάζεται ψοφήμη (η ετυμό είναι προφανής, μη με βάζετε να τα εξηγώ όλα).

Ε ωρέ μοντουλαίοι: Ως αναλφάβητος, για να κάνω τα πρώτα μου λίνκια έκαψα κύτταρα, οπότε και ράκος έγινα, και το λήμμα δεν είναι επαρκώς ανεπτυγμένο.
Εκ μέρους σας ελπίζω σε:
1. Kατανόηση
2. Μύδι (και όχι τίποτα άλλο, ομοιοκατάληκτο)
3. Γούτσου-γούτσου

Λέγεται σε περιπτώσεις όπου κάποιος εμπλέκεται σε μπυροποσία η οποία ήτο μακροσκελής και ο εμπλεκόμενος ήθελε να ξεφύγει και δεν μπορούσε-η τουλάχιστον έτσι θέλει να πιστέψουμε (κλασσική περίπτωση «τραβάτε με κι ας κλαίω»).

Γνωστές ατάκες μπυραγχόπληκτων: «Άλλη μία και φύγαμε», «Η Amstel με έβαλε να το κάνω» και άλλα συναφή.

Στο κλαμπ ο τύπος που κόβει φάτσες και εμφανίσεις ποιος θα μπει και ποιος θα φάει πόρτα.

Που έχει σχέση ή θυμίζει ή αρμόζει σε κλαμπάκι.

Κλαμπίσιο λέμε συνήθως ένα συγκεκριμένο είδος μουσικής, ως προς το ύφος και τον ήχο του (δηλ. να χαρακτηρίζεται από έντονο και χορευτικό μπιτ και να έχει μεγάλη διάρκεια, ή έστω να έχει ηχητικά εφέ που χαρακτηρίζουν συνήθως ένα τέτοιο κομμάτι).

Λέμε όμως και τον ήχο αυτό καθεαυτόν που βγαίνει από ηχεία τα οποία «φωνάζουν», δηλ. προορίζονται για τις παραπάνω μουσικές και όχι πχ για τζαζ ή κλασική, οι οποίες έχουν μεγαλύτερες απαιτήσεις (όγκο, βάθος, ευκρίνεια κλπ)

Κλαμπίσιο λέμε και το ύφος ενός μαγαζιού ή μια φωνή ή, τέλος, ένα στυλ ντυσίματος που συνηθίζεται στα κλάμπζζζ, δηλ. σέξυ, φανταχτερό, αποκαλυπτικό κλπ.

Από το αγγλικό club.

Σπανίως λέγεται και για κλαμπ με την έννοια της λέσχης (βλ. παρ. 7).

Το συμβολικό και / ή ουσιαστικό ξεγύμνωμα ανθρώπων, θεσμών, πολιτισμών, νομισμάτων.

Το κούρεμα επανήλθε στο προσκήνιο με την πρόσφατη εθελοντική έκπτωση κατά 50% της ονομαστικής αξίας του Ελληνικού χρέους. Το τίμημα του τεράστιου αυτού «πακέτου βοήθειας» (κατά Γ.Α.Π.) αναγκαστικά συνεπάγεται την κατά τουλάστιχον 50% μείωση του βιoτικού μας επιπέδου και την κατά 100% απώλεια της όποιας εθνικής μας κυριαρχίας. Αποτελεί μετάνοια για τα μεταπολιτευτικά μας ανομήματα.

Άλλη περίπτωση εθελοντικού κουρέματος: το αυτομαστίγωμα και σφοδρό άδειασμα των τσιφτετελλήνων που άσκησε ο Νιόνιος στο ομώνυμο αποτυχημένο δίσκο του («μα εμείς που είμαστε οι ίδιοι ποιητές πώς να κρυφτούμε, οι κουρεμένοι επαναστάτες τι να πούμε;»).

Η πρόσφατη προϋστερία βρίθει από παραδείγματα «μη εθελοντικού κουρέματος»: την εκδορά και διαπόμπευση τέντυ-μπόυ από μπασκίνες στα εξήνταζ, το πέρασμα με την ψιλή παστρικιών που συναναστρέφονταν Γερμανούς ή συμμάχους από ΕΛΑΣίτες και ταλιμπάν.

Όρος που ήταν δημοφιλής στις αρχές του 20ου αιώνα και τον διασώζει και ο Ηλίας Πετρόπουλος στο Μπουρδέλο. Σημαίνει την ελευθέριο γυναίκα και κατ' επέκταση την συντηρούμενη ερωμένη ή και την πόρνη.

Ο Νίκος Σαραντάκος εδώ την θεωρεί συντετμημένο τύπο του παξιμαδοκλέφτρα, οπότε μιλάμε για μια πάμφτωχη επισφαλή γυναίκα που έκλεβε παξιμάδια, ή που, έστω, της προσέφερε παξιμάδια ο εραστής της για να έχει κάτι να φάει, και κατ΄επέκταση την φτωχή πόρνη.

(Στον ίδιο ιστότοπο παρατίθενται και υποθέσεις για εναλλακτικές ετυμολογήσεις του όρου παξιμάδα, άσχετες από την παξιμαδοκλέφτρα, όπως λ.χ. ότι παξιμάδι είναι η ψωλή ως ξερή, όπως αναφέρει ο ημέτερος Στέφανος στο ομώνυμο λήμμα, ή το πιο ευφάνταστο ότι η παξιμάδα είναι η οιονεί καβατζογκόμενα κάποιου, όπως το παξιμάδι αποτελεί καβάτζα, όταν κάποιος δεν έχει ψωμί. Ειδικά ο όρος παξιμαδό πάντως φαίνεται να είναι σύντμηση).

Η λέξη έχει απλώς ιστορική / νοσταλγική αξία, εκτός κι αν ξαναζήσουμε παρόμοιες εποχές λόγω κρίσης.