Ορισμοί με ετικέτες (623)
Εμφανίζονται 601-610 από 623

Το μπάσο τύμπανο στα ντραμς. Όπως λέει η Βίκυ, «παίζεται μέσω ενός πεντάλ το οποίο είναι τοποθετημένο στο μπροστινό μέρος, όπου κάθεται ο ντράμερ (...) Στη ροκ και ποπ μουσική, συνήθως ο ήχος της μπότας μετρά το 1ο και 3ο μέρος ενός μέτρου σε ρυθμό τεσσάρων τετάρτων (4/4)».

Νομίζω ότι είναι αυτό που στα αγγλικά λέγεται «foot drum» ή «kick drum», που το κλωτσάς δηλαδή. Προφ επειδή η ροκιά απαιτεί μπότα (άρα το κλωτσάς με δαύτην) πήρε και την ονομασία αυτή στα ελληνικά...

Η μπότα βαράει καλά, βαράει ξερά, βαθιά και αλύπητα και έχει πολύ χαρακτηριστικό ήχο.

Η παρτούζα με τη συμμετοχή 3 ατόμων μόνο, εξού και η ρίζα τρι-. Το -ολέ πιθανώς από την πανηγυρική κραυγή «όλε!», εκφράζοντας τη χαρά του παρτουζάκια για τη συμμετοχή του σε αυτή. Αλάνικη έκφραση.

Νεωτεριστικός επιθετικός προσδιορισμός επηρεασμένος από τα αγγλικάνικα και συνώνυμος με την ωλ τάϊμ κλάσικ λέξη καφρομεταλλάς.

Η γέννηση της λέξεως οφείλεται στο γεγονός ότι σε κάποια μέταλ τραγούδια οι αοιδοί, είτε υπάρχει στους στίχους ή στο ξεκούδουνο, φωνάζουν πολλές φορές «DIE DIE DIE!!!»

Είθισται να χρησιμοποιείται από ξεπεσμένους εντεχνindies ή λατερνατίβους (με φανερά υποτιμητικό ή ενίοτε χιουμοριστικό τρόπο) που η συνήθης και αγαπημένη τους ασχολία είναι να ακολουθούν με θρησκευτική ευλάβεια το εκάστοτε ευαγές ίδρυμα που έχει ψωladies night.

Ο άνθρωπος πίσω από όλη, μα όλη την ελληνική βιομηχανία μουσικής. One-man όχι show, αλλά music industry δηλαδή. Πρέπει να έχει στο ενεργητικό του κάθε δίσκο του ελληνικού πενταγράμμου που έχει κυκλοφορήσει από την Πρωτοχρονιά του 1971, οπότε και γεννήθηκε (ο Φοίβος, και άρα και το ελληνικό πεντάγραμμο).

Πιο συγκεκριμένα, αναλαμβάνει πολλές φορές τη μουσική, αλλά το φόρτε του είναι οι στίχοι, αφήνοντας έτσι για την εκάστοτε καλλιτέχνιδα μόνο την ερμηνεία και τα βυζιά.

Οι κακές γλώσσες λένε πως έχει στη διάθεσή του ένα lyrics generator (βλ. screenshots), ο πηγαίος κώδικας του οποίου διέρρευσε πρόσφατα στο διαδίκτυο. Παρατίθεται παραδειγματικά το κομμάτι για το tab «Τίτλος», το κομμάτι δηλαδή του κώδικα που αναλαμβάνει τίτλους δίσκων και τραγουδιών:

[κώδικας]
$list1 = array("Ο", "Η", "Το");
$list2 = array("μακρύς", "πικρός", "γεμάτος", "κόκκινος",
"σκοτεινός", "απέραντος", "δικός");
$list2 = array("μου", "σου");
$list3 = array("αγάπη", "μαρτύριο", "πάθος", "έρωτας",
"δρόμος", "ζωή", "φιλί");

echo $list1[rand(0, count($list1)-1] . " "
.$list2[rand(0, count($list2)-1] . " "
.$list3[rand(0, count($list3)-1] . " "
.$list4[rand(0, count($list4)-1];
[/κώδικας]

Ο lyrics generator δουλεύει ως εξής:

• Ο Φοίβος θέλει να βγάλει κι άλλον δίσκο.
• Ο Φοίβος πατάει το κουμπί «Παραγωγή» στο tab «Τίτλος».
• Το πρόγραμμα επιστρέφει έναν προτεινόμενο τίτλο, επιλέγοντας τυχαία φράσεις από τις τέσσερις λίστες και ενώνοντάς τις. Για παράδειγμα ο τίτλος «Το πικρό μου πάθος» είναι ένας καθόλα έγκυρος τίτλος τραγουδιού ή δίσκου.
• Το πρόγραμμα ρωτάει τον Φοίβο αν είναι σίγουρος πώς θέλει να αποδεχτεί τον τίτλο, ή αν θα πρέπει να παράγει άλλον.
• Ο Φοίβος επιλέγει το πρώτο γιατί έχει να το κάνει άλλες 11 φορές για να συμπληρώσει δίσκο και πρέπει να τελειώνει κάποτε.
• Ο Φοίβος επαναλαμβάνει τα βήματα 2-5 και για τους στίχους.

Κοροϊδευτικά το black metal, επειδή τα περισσότερα συγκροτήματα του είδους το παρακάνουν με το μακάβριο βάψιμο (corpsepaint), τις βίαιες ενέργειες στα live τους και τους «σατανιστικούς» στίχους, τόσο που να δείχνει πια βλακώδες.

Σχετικά με την μουσική:

1. Κιθαριστικός ή μπασιστικός ήχος (ή γενικά ήχος ηλεκτρικού εγχόρδου οργάνου) που χαρακτηρίζεται από την απουσία εφέ που παράγονται από την χρήση εξωτερικού εξοπλισμού, όπως π.χ. πεταλάκια, πεταλιέρες, προενισχύσεις κλπ. Στις περιπτώσεις αυτές λέγεται πως «ο κιθαρίστας / μπασίστας / τα έγχορδα παίζουν καρφί στον ενισχυτή», εννοώντας πως ο οι οργανοπαίκτες έχουν απλά συνδέσει τα όργανά τους στον ενισχυτή, χωρίς να έχουν χρησιμοποιήσει οτιδήποτε άλλο. Η πρακτική αυτή χαιρετίζεται ως άποψη από κάποιους, αλλά θεωρείται ως καταστροφική από κάποιους άλλους, ιδιαίτερα σε περιπτώσεις όπου οι οργανοπαίκτες παίζουν με παραμόρφωση, για πρακτικούς λόγους: ο εξωτερικός εξοπλισμός αποδεσμεύει τον οργανοπαίκτη από τις ατέλειες / βλάβες ή την κακή ποιότητα του τελικού ενισχυτή και τους επιτρέπει να διαμορφώσουν οι ίδιοι τον ήχο τους, χρησιμοποιώντας το καθαρό κανάλι του ενισχυτή. Έτσι, ακόμη και αν ο ενισχυτής είναι για τα μπάζα απ' τη μάνα του, ή αν τα 'χει κάψει λόγω της πολύωρης χρήσης, ο οργανοπαίκτης μπορεί και πάλι να επιτύχει έναν αξιοπρεπή ήχο χωρίς τζιτζίκια ή αδύναμη / τζούφια παραμόρφωση.

2. Η έκφραση «τα παίζω καρφί» έχει και μία ακόμη ερμηνεία: πως ο παίκτης ή το συγκρότημα παίζει το σετ του σε ζωντανό περιβάλλον (συναυλία ή πρόβα), ακριβώς όπως αυτό υπάρχει και σε ηχογραφήσεις, χωρίς ουσιαστικά ο ακροατής να μπορεί να ανιχνεύσει διαφορές. Ό,τι έχει ο δίσκος ή το σιντί αναπαράγεται ζωντανά ως την τελευταία νότα χωρίς να υστερεί ούτε χρονικά, ούτε εκτελεστικά αλλά ούτε και ηχητικά. Αυτό συνεπάγεται άπειρες ώρες πρόβας αλλά και άπειρες ώρες προσωπικής εργασίας του κάθε μέλους (ή απλά και του σόλο μουσικού, όπως π.χ. ενός κλασικού κιθαρίστα), αλλά αυτό δεν εμποδίζει διάφορους κακεντρεχείς να κάνουν διάφορα σχόλια περί «ελλείψεως ευελιξίας», «ψυχρότητα στην σκηνή» και διάφορα άλλα τέτοια κουλά.

Ο μουσικός προσανατολισμός των νέων εν Ελλάδι.

Άπαντες οι εξ Ελλάδος νεανίες περνούν διάφορες μουσικές φάσεις κατά τη διάρκεια της νεότητός τους.

Αφού περάσουν την παιδική φάση που κρατάει συνήθως μέχρι Πρώτη ή, το πολύ, Δευτέρα Γυμνασίου και αποτελείται από τεράστιο εύρος μουσικών επιλογών -που άνετα συνδυάζουν Τζένιφερ Λόπεζ με Μετάλλικα και καπάκια Πάνο Κιάμο- αρχίζουν να χωρίζονται σε ομάδες.

Οι ομάδες είναι οι εξής:

• οι χιπχοπάδες: αλάνικο ύφος, φαρδιά ρούχα, μάγκικη ομιλία και άλλες τέτοιες αρχιδιές χαρακτηρίζουν του νέους χιπχοπ όπως Τζέι ζ, 50σεντ κλπ. Πίνουν μπάφους ακόμα και να μην τους αρέσει. Οι γυναίκες του συγκεκριμένου ρεύματος είναι για τον πούτσο.
• μεταλλάδες: Μαύροι, κακοί, άγριοι και αντικοινωνικοί. Οι μεταλλάδες της σημερινής νεολαίας είναι τελείως γραφικοί. Αποφεύγουν ρητά οποιοδήποτε άλλο είδος μουσικής, ακόμα και αν στο σπίτι κρυφακούνε Κιάμο. Φοράνε μαύρα καρφιά στα χέρια, πίνουν μπύρες και είναι πολύ «κάφροι» και κακοί. Το χιούμορ των αγοριών μεταλλάδων χαρακτηρίζεται καλούτσικο. Οι γυναίκες του συγκεκριμένου ρεύματος είναι, ως επί το πλείστον, για τον πούτσο, με μερικές εξαιρέσεις που αγγίζουν την σφαίρα του αρεστού.

• Mainstreamάδες-μπουζουκ-όβιοι-allaroundάδες: ευρεία κατηγορία η οποία ακούει με ευκολία όλα τα είδη μουσικής εκτός από trance και metal. Οι άντρες αυτής της ομάδας συνήθως διακρίνονται από έναν λεμεδίστικο τζιτζιφιογκισμό, μουνοδουλισμό και δεξιισμό και είναι οι αυριανοί λασσικοί μαλάκες Έλληνες. (Όχι ότι οι παραπάνω δεν είναι, απλά αυτοί το ξέρουν κιόλας). Καπνίζουν George Karelias, Marlboro, Davidoff, και κάνουν τα πάντα για να δείξουν λεφτάδες, large και μοδάτοι, σημειώνοντας μεγάλη αποτυχία και στα τρία. Οι γυναίκες του συγκεκριμένου ρεύματος συνηθίζουν να είναι μουνάρες, τριγυρίζονται πάντα από 5-6 σάλιαγκες οι οποίοι δεν τις γαμάνε ποτέ. Κάγκουρες από επιλογή, λιμοκοντόροι της δεκάρας, αυριανά τελειώματα που θα χρωστάνε 10 δάνεια, εν ολίγοις.

  Αυτές είναι οι 3 κύριες κατηγορίες που υπάρχουν μέχρι το τέλος του λυκείου. Στα φοιτητικά χρόνια, τα πράγματα περιορίζονται. Οι κατηγορίες συγχωνεύονται και προκύπτουν οι εξής νέες:

• οι μπουζουκόβιοι: Κλασικοί φοιτητές που ξημεροβραδιάζονται στα μπουζούκια και το θεωρούν τιμή τους. Οι χιπχοπάδες πλέον δεν υπάρχουν, καθώς ενσωματώθηκαν με τους μπουζουκόβιους. Ακούνε και καλά ότι είναι ιν, αλλά ουσιαστικά δεν κρύβεται η αγάπη τους για το ευτελές, ανούσιο, χαζό, ελληνικό λαϊκό τραγούδι. Είναι πλέον ολοκληρωμένα μέλη της ελληνικής κοινωνίας. Κλασικοί μαλάκες Έλληνες, δηλαδή. Από τα 18 τους. Κρίμα.

• οι αλτέρνατιβ: πρώην ροκάδες ή μεταλλάδες, οι αλτερνατίβες έχουν βρει τον εναλλακτικό προσανατολισμό τους στη μουσική. Ακούνε όλα τα παρακλάδια της αλτέρνατιβ, indie σκηνής -σε γενικές γραμμές, ποιοτική μουσική. Προσοχή: δεν πρέπει να συγχέονται με τους μούφα αλτέρνατιβ, τους λεγομενους ΛΑΤΕΡΝΑτιβ, οι οποίοι το παίζουν εναλλακτικοί, καταντώντας πιο κλασικοί κι απ' τους κλασικούς μαλάκες Έλληνες.

Φίλτατοι συσσλανγκισταί,

Είναι μήνες που έχω στο πρόχειρό μου προς επεξεργασία, εμπλουτισμό κλπ κάποια λήμματα, όλα παρμένα από το Βιβλιοδρόμιο 7-8 Ιαν. 2006,
άρθρο Μαρίας Μαρκουλή.

Αποφάσισα ότι δεν έχω καμία έμπνευση ή περαιτέρω γνώσεις να τα επεξεργαστώ. Ούτε και έχει νόημα να τα αντιγράψω απλά, όπως έκανα με κανα δυο άλλα από τη λίστα αυτή (δεν τα θυμάμαι τώρα). Επίσης δεν χωράει να τοποθετήσω όλο αυτό το κατεβατό στο ΔΠ.

Σκέφτηκα λοιπόν να τα χώσω όλα μαζεμένα εδώ ώστε, όποιος θέλει, να τσιμπήσει ό,τι θέλει, να το δουλέψει και να το αναρτήσει ως αυτόνομο λήμμα, αναφέροντας πάντα την δημοσιογράφο ως πηγή.

Αν περάσει κανα μηνάκι και ουδείς έχει ενδιαφερθεί, τότε θα τα κοπιάρω απλά ένα-ένα και θα τα αναρτήσω ξεχωριστά.

Τα παραθέτω ως εκ τούτου στο Παράδειγμα. Πιθανόν κάποια να τα έχουμε ήδη ή κάποια να μην ευσταθούν και τόσο.

Όποιος διαλέξει κάποιο, ας το δηλώσει στα Σχόλια ώστε να ξέρουμε ότι το λήμμα είναι υπό επεξεργασία.

Α, και δεν βαθμολογείτε εδώ, εννοείται.

Μια λέξη που φτιάχτηκε και ανδρώθηκε στα ρεμπετάδικα, στα ουζερί και γενικότερα σε μέρη όπου μπουζούκια, βιολιά και πολλών ειδών κρουστά έδιναν μια μουσική χροιά στους δρόμους της Αθήνας, μερικά χρόνια μετά τη κατοχή, οπότε και οι ανατολίτικοι ρυθμοί εισέβαλαν με βία στο μουσικό προσκήνιο.

Ο ελληνικός εμπειρικός όρος της τεχνικής της ηλεκτρικής κιθάρας που ονομάζεται βαρβαριστί «unison bend».

Πρόκειται για την επίτευξη διακροτήματος μεταξύ μιας φιξ συχνότητας νότας που παίζεται κανονικά από φυσικό μήκος χορδής, και μιας δεύτερης από bending (λύγισμα) άλλης χορδής με διαφορά μεταξύ τους μικρότερη του ημιτονίου. Αυτό το εφέ μπορεί να επιτευχθεί σε όργανα με ευχέρεια απόδοσης ήχων με διαβάθμιση μικρότερη του ημιτονίου, δηλαδή με ευλύγιστες χορδές ή άταστα. Ωστόσο είναι διαδεδομένο και εύηχο κυρίως στην ηλεκτρική κιθάρα και με μόνο με χρήση παραμόρφωσης.

Στα (μη ηλεκτρονικά) κλειδοκύμβαλα, συναντάται σε κλασσικά κομμάτια αλλά και διασκευές σύγχρονων σόλων ηλεκτρικής κιθάρας απλά με την ταυτόχρονη προσθήκη της νότας ένα ημιτόνιο πιο κάτω.