Ορισμοί με ετικέτες (177)
Εμφανίζονται 51-60 από 177

Έκφραση απόγνωσης που χρησιμοποιείται κυρίως όταν κάποιος πετάει μια μαλακία...

Μόρτικη απάντηση-τάπωμα στην ενοχλητική ερώτηση «Τί γυρεύεις εδώ;»

Τα Ημισκούμπρια στον «Ταρίφα» έχουν την παραλλαγή «Πάω στη μανούλα σου ν' ακούσουμε Μητσιά» ως τάπωμα από τον ταξίστα στην παρατήρηση ενός άλλου οδηγού «Πού πα' ρε από δεξιά;»

Με τη φράση αυτή, αφήνουμε ένα σεξουαλικό υπονοούμενο άκρως προσβλητικό για τον παραλήπτη, αφού θίγει το ιερότερο πρόσωπο στη ζωή ενός ανθρώπου, τη μητέρα.

Ειρωνική απάντηση σε ερωτήσεις όπως: «τι (θα) κάνεις;» «έχεις δουλειά;»

Το λέμε όταν θέλουμε να κόψουμε το βήχα σε κάποιον, να μας αφήσει ήσυχους, να δώσουμε να καταλάβει ότι δεν έχουμε όρεξη για κουβέντα.

Εναλλακτικά, μπορούμε να το πούμε πειραχτικά, χαριτολογώντας.

Η φράση μάλλον είναι αρκετά παλιά, αφού αφήνει να εννοηθεί ότι οι γκαβοί ωσάν κοπάδι θα πρέπει να βγουν (και να καθοδηγηθούν) σε έναν υπαίθριο χώρο για να κάνουν την ανάγκη τους, οπότε και μάλλον υποθέτουμε ότι δεν υπάρχει αποχωρητήριο, πόσο μάλλον τουαλέτα.

Ατημέλητα κεκαλυμμένο μπινελίκι.

Στην καλύτερη υπονοεί ότι κάποιος είναι βαθιά νυχτωμένος. Στην ακόμα καλύτερη, αντικαθιστά τα «σάλτα και γαμήσου» ή το «κακό ψόφο να' χεις!»

Signore e signori buonanotte! (από HODJAS, 13/10/11)

Από τις πιο μαμαδίστικες γειώσεις. Λέγεται όμως απ' όλους.

Το λέμε τσαντισμένοι όταν δεν έχουμε (πια) απάντηση και θέλουμε να αποστομώσουμε τον άλλον και να τελειώνει η κουβέντα.

Συνώνυμο: γιατί κλάνει το γατί. Παρόμοιο: γιατί έτσι.

Έκφραση-κατάρα που 'λεγαν οι παπούδες μας. Υπονοεί ότι αυτός που την εξακοντίζει επιθυμεί τον θάνατο και μαζί ασθένεια που προκαλεί την τριχόπτωση του υποκειμένου.

Παραλλαγή του μόρα και κασίδα που χρησιμοποιείται ως ανταπάντηση στο «μωρή» και στο «μωρέ». Το νέκρα και κασίδα αντίστοιχα σε «ναι» που σπάει τα νεύρα, ακόμη καλύτερα και σε επαναλαμβανόμενα «ναι» που σπαν' τα νεύρα.

Από τις ατάκες που καθιέρωσε ο αθλητικογράφος Γιώργος Γεωργίου.

Χρησιμοποιείται ως απάντηση σε ατάκα προλαλήσαντος συνομιλητή. Μερικές περιπτώσεις που την χρησιμοποιούμε:

- Όταν ο συνομιλητής ξεστομίζει παπαριά καμαρωτή, δηλαδή μια άνευ νοήματος φράση, η οποία όμως ακούγεται ως ψαγμενιά, οπότε τον καυτηριάζουμε ως δοκησίσοφο. Με αυτήν την σημασία την χρησιμοποιεί και ο Γεωργίου.

- Όταν ο συνομιλητής λέει κάτι που θεωρούμε ότι είναι βασικά λάθος, όμως στην πορεία της έκθεσης της σκέψης του κάνει ένα πόιντ. Δηλαδή σε περιπτώσεις που θέλουμε να πούμε «διαφωνώ, αλλά μου αρέσει ο τρόπος που σκέφτεσαι» (που λέει και το ανέκδοτο). Ή πιο απλά που αναγνωρίζουμε στον συνομιλητή ότι έχει πει κάτι witty στην προσπάθειά του για να αποδείξει μια μαλακία. Έχω την εντύπωση ότι και με αυτήν την σημασία το χρησιμοποιεί ο Γεωργίου.

Γενικότερα, η έμφαση είναι άλλοτε στο μαλακία (συνηθέστερα), και άλλοτε στο σοφή (πιο σπάνια). Στην πρώτη περίπτωση ασκούμε κριτική στο ότι κάποιος λέει μια μαλακία με περιτύλιγμα σοφίας. Στην δεύτερη αναγνωρίζουμε ότι ό,τι και να πει κανείς για ένα θέμα, ή έστω η πλειοψηφία αυτών που λέγονται, είναι μαλακίες, αλλά as far as μαλακίες go , η συγκεκριμένη έχει ψήγματα σοφίας.

Ως προς την τελευταία αυτή σημασία, μπορούμε να κάνουμε μια προέκταση. Στον προγραμματικό πλουραλισμό του μηντιακού πολιτισμού μας, συχνά πανηγυρίζουμε εκ των προτέρων ότι τίποτα από όσα θα ειπωθούν δεν θα είναι η αλήθεια, αλλά θέλουμε να τα πούμε για να νιώσουμε ότι έχουμε δημοκρατία των πολλών απόψεων. Οπότε αποφασίζουμε α πριόρι ότι θα πούμε μαλακίες, ή και ότι όλα θα είναι μαλακίες, ως άσχετα με την αλήθεια, αλλά επιβραβεύουμε αν ορισμένες από αυτές τις μαλακίες έχουν ένα πόιντ. Όλοι έχουν από μια κωλοτρυπίδα, αλλά κάποιων είναι καλύτερη.

Συναφώς, σε ερμηνευτικές «επιστήμες», όπως λ.χ. η ψυχανάλυση ή και η ιστοριογραφία (με την πιο αφηρημένη έννοια του όρου), όπου δεν ισχύει αυστηρά η αρχή της διαψευσιμότητας, ο κάθε επίδοξος ερμηνευτής μπορεί να καταθέσει την δική του πρόταση, και εντέλει δεν έχει πάντα σημασία ποιος είναι πιο κοντά στην ούτως ή άλλως δυσθήρατη αλήθεια, αλλά ποιανού η μαλακία δείχνει πιο σοφή, ήτοι ποιανού το ερμηνευτικό σχήμα φαίνεται πιο ψαγμένο και μας ικανοποιεί περισσότερο.

Για να το γειώσουμε κάπως, η φράση μπορεί να ειπωθεί και σε μια παρέα, που συζητούν με γιαλομική διάθεση λ.χ. τις αντιδράσεις γυναικών ή αντρών σε ερωτικά παιχνίδια. Ο καθένας θα πει και μια μαλακία, καθώς σε αυτά τα θέματα είναι αδύνατο να κατέχεις την αλήθεια, λ.χ. να καταλάβεις τι έχουν στο μυαλό τους οι γυναίκες, αλλά ορισμένων οι μαλακίες θα είναι πιο εμπειρικά φορτισμένες, πραγματιστικά επιτυχείς, αισθηματικά συντονίσιμες, εν ολίγοις πιο σοφές.

Τέλος, να επισημάνουμε ότι η έκφραση είναι πρόσφορη ως διαδικτυακό σχόλιο, λ.χ. στο Facebook ή σε blogs, ή σε φόρα, κυρίως αθλητικά, για να καυτηριάσει καμαρωτές παπαριές πολιτικών, δημοσιογράφων ή απλά αντίπαλων συνομιλητών (λ.χ. από άλλες αθλητικές ομάδες).

Προσγειώνω κάποιον στην πεζή πραγματικότητα. Μπορεί ν’ αναφέρεται:

• Σε ξενέρωτο άτομο που χαλάει το κέφι σε μια φτιαγμένη παρέα: κάποιος που δεν την πίνει σε παρέα χασικλήδων, ή κάποιος που ντε και καλά επιμένει να γκρινιάζει ή να κάνει σοβαρή συζήτηση σε παρέα που έχει έρθει στο τσακίρ κέφι με ποτό και γουστάρει χάχανα, τραγούδι και χορό. Ή σε ντι τζέι που κάνει αψυχολόγητο γύρισμα στο μουσικό πρόγραμμα και στέλνει όλο τον κόσμο να καθίσει.
• Σε άτομο που μιλώντας τη γλώσσα της ψυχρής λογικής, χωρίς πολλή πολλή διπλωματία κι ευγένεια, λέει στον ανεβασμένο - ονειροπαρμένο - επηρμένο - ερωτευμένο - ενθουσιασμένο - καυλωμένο συνομιλητή του τα πράγματα όπως έχουν, με αποτέλεσμα να του κόψει τη φόρα.

Εκλεκτό έδεσμα της ελληνικής κουζίνας. Ψήνεται μόνο σε μπρίκι και σερβίρεται αναμμένο.

Χρησιμοποιείται ως μια όχι και τόσο πολύ ευγενική απάντηση στους πλανόδιους, συνήθως οικονομικούς μετανάστες, οι οποίοι, εκεί που πίνεις τη δούμπα σου στην καφετέρια, έρχονται και σου προσφέρουν τη νέα τσόντα της Τζούλιας, το καινούριο cd του Χατζηβλάκα, καινούρια games κλπ.