Ορισμοί με ετικέτες (1365)
Εμφανίζονται 1321-1330 από 1365

Στα καλιαρντά είναι ο αυνανισμός, η μαλακία, ως ένα εργόχειρο που το κάνει κανείς μοναχός του.

Στα καλιαρντά είναι το νεαρό τεκνό, ο νεαρός κίναιδος, καθώς μοντερνίζω σημαίνει είμαι γκέι. Η λογική είναι ότι οι εξελιγμένοι μοδέρνοι άνθρωποι, που την έχουν περάσει τη νεωτερικότητα, είναι και καλούα γκέι γιατί αυτό είναι ας πούμε πιο προχώ από το να είσαι ετεροφυλόφιλος, ή, έστω έχουν κάνει άουτινγκ και δεν είναι ντουλαπάτοι, όπως σε παραδοσιακές κενωνίες. Εφόσον έχει χαθεί αυτή η σημασία που δίνει ο Ηλίας Πετρόπουλος (Τα Καλιαρντά, 1971), τότε μπορεί και να σημαίνει ένα νεαρό τεκνό που νεωτερίζει (το τίγκαρα στους πλεονασμούς), που ακολουθεί τις τελευταίες επιταγές της μοδός, που έχει το βλέμμα στραμμένο στην Εσπερία για να αφουγκράζεται τις τελευταίες τάσεις και προχωρημενιές κ.ο.κ.

Το ψέμα, το ψεύτικο στα καλιαρντά, εκ του μουσαντό.

Χαρακτηρισμός για πολιτικό (ή και γενικότερα για ασχολούμενο με πολιτική ή/και οικονομία) ο οποίος γουσταίρνει τα Μνημόνια και τις μνημονιακές υποχρεώσεις.

Θα μπορούσαμε, ίσως, με βάση τη συνέπειά τους, να διακρίνουμε δύο μεγάλες κατηγορίες μνημονιάκηδων.

• Τους συνεπείς. Αυτούς που δηλώνουν ευθύς εξαρχής ότι πουστάρουν Μνημόνιο. Για διάφορους λόγους, όπως λ.χ. ότι το Ελλαδιστάν μπορεί να γίνει Μεταρρυθμιστάν, μόνο αν γίνει πρώτα Μνημονιστάν, ή επειδή συμφωνούν με τα 2/3 του μνημονίου που είναι καλά, ή επειδή θεωρούν ότι πρέπει η χώρα να έχει ευρωπαϊκό προσανατολισμό πάση (ανθρωπο)θυσία, ή απλά επειδή είναι γερμανοτσολιάδες και αποσπόρια των δωσιλόγων της κατοχής βρε αδερφέ. Ο τοιούτος μνημονιάκιας πανηγυρίζει τον χαρακτηρισμό του περήφανα ενάντια στους λαϊκιστές.
• Τους κωλοτούμπες. Ο όρος χρησιμοποιείται σκωπτικά ενάντια σε ηγέτες του Αντιμνημονίου, που εντέλει αναγκάστηκαν να ψηφίσουν Μνημόνιο. Χαρακτηριστική χρήση έκανε ο σλάνγκαρχος Βαγγέλας Μεϊμαράκης ενάντια στον πρώην αντιμνημονιακό πρώην σύντροφο Πάνο Καμμένο με μια εσάνς εϊτίλας, καθώς φέρεται να του είπε ότι είναι "και ο πρώτος μνημονιάκιας". Πριν από τους τσιπροκαμμένους η ίδια ρετσινιά είχε κολλήσει στους σαμαροβενιζέλους και δη στον Αντώνη Κομανέτση. Χρησιμοποιείται επίσης από πεφτοσυννεφάκηδες αριστερούς στο στυλ "μας βγήκε μνημονιάκιας ο Τσίπρας", "όχι και να ψηφίσουμε μνημονιάκια" κ.ο.κ.

Η πολιτική σλανγκιά είναι ήδη καταγεγραμμένη στη Βικούλα. Και δεν είναι η πρώτη φορά που η Βικούλα μας παίρνει την πρωτιά. (Αιδώς Σλανγκείοι!).

Ο άντρας που συνηθίζει τις μπουρδελότσαρκες σε οίκους ανοχής και του έχει γίνει πάθος και έξη.

Αν το λάβουμε με τη στενή σημασία ότι ο μπουρδελάκιας πηγαίνει μόνο σε μπουρδέλα, τότε μιλάμε για έναν άντρα περισσότερο λαϊκής καταγωγής και χαμηλής οικονομικής υποστάθμης που θα δώσει ένα μικροποσό (ξερωγώ καμιά εικοσαριά Ευρώ με κάποια πάνω-κάτω απόκλιση) για να επισκεφθεί παρακμιακό κωλοχανείο, σε αντίθεση με τον στουντιάκια που θα αναζητήσει μία στοιχειωδώς κυριλέ φάση σε στούντιο. Όμως άντρας που δεν έφαγε στη μάπα τον σοβά της οροφής μπουρδέλου υπό κατάρρευση, δεν είναι άντρας. Ως άλλος Μάρκο Πόλο, ο μπουρδελάκιας εξερευνεί τους δρόμους του Μεταξιού για να ικανοποιήσει το πάθος του, ενώ επιδεικνύει άφταστο ηρωισμό κατά τη γάμευση άθλιων μπαζόλων εκδιδομένων έναντι όχι ακριβού αντιτίμου. Για τον ηρωισμό αυτό συχνά ανταμείβεται και με παράσημα ανερχόμενος τη στρατιωτική ιεραρχία. Στην καφροσέξουαλ Ελλαδούλα μας, όμως, δυστυχώς οι ερωμένες του μπουρδελάκια είναι συχνά θύματα trafficking.

Το καλοκαίρι με την ευρεία έννοια της καλοκαιρίας που μπαίνει μέσα στο φθινόπωρο διαψεύδοντας (δεν τον χάλασε) τη φούρια κάθε καλοχειμωνάκια να το κηρύξει νεκρό. Με τη στενή έννοια, γαϊδουροκαλόκαιρο είναι καλές μέρες μέσα στον Οκτώβριο γύρω από την εορτή του αγίου Δημητρίου, ή ακόμη και μέσα στον Νοέμβριο. Σαν να λέμε μια υποτιθέμενη σειρά ημερών που κάνει παραδόξως λατσοτέμπα στην καρδιά του φθινοπώρου, αντίστοιχα με τις Αλκυονίδες μέρες τον Ιανουάριο. Με την ευρεία σήμερα, γαϊδουροκαλόκαιρο είναι κάθε εντυπωσιακή καλοκαιρία, και με καύσωνες ακόμη, μέσα στο φθινόπωρο, όπως τώρα καλή ώρα.

Ως προς την προέλευση, πιθανόν είναι αυτό που φαίνεται. Φανταζόμαστε το καλοκαίρι σαν ένα πεισματικό γάιδαρο ή μουλάρι να τα έχει στυλώσει και να μη φεύγει, προς μεγάλη απογοήτευση των καλοχειμωνάκηδων. Εκτός αν παπαρετυμολογώ και υπάρχει κάποια πιο προσγειωμένη, λ.χ. λαογραφική εξήγηση της ονομασίας, την οποία αγνοώ.

Στα αγγλικά λέγεται Indian summer ή été indien που λέει κι ο Joe Dassin (γαλλικά).

Στα ελληνικά, το βρίσκω στην Αριάγνη του Στρατή Τσίρκα, σε ένα συγκινητικό απόσπασμα, που περιγράφει το πώς αυτοί που θα φύγουν από ένα μέρος (όπως λ.χ. οι Αιγυπτιώτες Έλληνες) μπορούν να μεταφέρουν τα υπάρχοντά τους, αλλά δεν μπορούν να πάρουν μαζί τους την αγάπη τους για τον τόπο, και για ένα ζενεσεκουά που περιλαμβάνει μυρωδιές, το γαϊδουροκαλόκαιρο, εμπειρίες, αναμνήσεις...

Τη λεκάνη και τα εικονίσματα μπορείτε να τα πάρετε. Ακόμα και το τραπέζι με τον κίτρινο μουσαμά. Και την Ουρανίτσα την ίδια μπορείτε να τη στείλετε αλλού. Μα τη νύχτα μέσα στο γαϊδουροκαλόκαιρο, το φως της ασετυλίνης, τους δρόμους και το βουητό του μαχαλά, τα σπασμένα τζάμια και τις μεγάλες φωτισμένες γυάλες με το πράσινο και το κόκκινο νερό, το λαχάνιασμα του Γιούνες, το χαμόγελο του γιατρού, αυτά όλα θα μείνουν πίσω, δεν κλείνονται σε βαγόνια. Και δίχως αυτά τι παίρνετε μαζύ σας; Τίποτα!

Στρατής Τσίρκας, Αριάγνη, Αθήνα: εκδ. Κέδρος, 1962, σ. 115

Άλλα παραδείγματα:

Και λίγο ξενόγλωσση μουσική:

Λολοπαίγνιο με τις λέξεις συλλαλητήριο και αλήτης. Χρησιμοποιείται είτε 1) από όσους ενοχλούνται από τα συλλαλητήρια και θεωρούν τσουβαλιστί ότι ένα συλλαλητήριο δεν είναι τίποτα άλλο από μια μάζωξη από α) αλήτες μπαχαλάκηδες στη χειρότερη ή β) συλλαλητήριους στην καλύτερη, είτε 2) για να δηλώσει α) μία μάζωξη από ασφαλήτες που προσποιούνται το συλλαλητήριο ή β) ένα αντιδραστικό κόντρα-συλλαλητήριο από μπάτσους, ή γ) από Αγανακτισμένους Πολίτες, ή δ) απλώς από δυνάμεις της Δεξιάς και της Συντήρησης που κόντρα-διαδηλώνουν ενάντια σε ένα προοδευτικό αίτημα.

Σύγκρινε με: συναλητήρια, είσαι ο κρότος, συλλαλητήρια.

Το θηλυκό του Ελληναράς. Το καταχωρίζω αυτονόμως, γιατί νομίζω ότι έχει τη δική του αυτόνομη σλανγκική ζωή.

Κατ' αρχήν, είναι πολύ πιο σπάνιο από τα Ελληνάρας και Ελληναράς. Κατά δεύτερον, η έρευνα που έκανα στον γούγλη μου έδειξε ότι εντέλει σπάνια έχει σημασία αντίστοιχη με το Ελληναράς, δηλαδή σχετικά σπάνια σημαίνει την εθνικίστρια υπερπατριώτισσα. Και περισσότερο όταν παρατάσσεται με το Ελληναράς στην ίδια πρόταση.

Συνηθέστερα δηλώνει ό,τι και τα Ελεεινίδα, Ελλεεινίδα, Ελλεηνίδα, δηλαδή την Ελληνίδα με κάποιες ειδικές θεωρούμενες (σεξιστικώς τε και εθνοφαυλιστικώς) παθολογίες της. Από αυτήν την άποψη είναι πιο κοντά στο Ελληνάρας παρά στο Ελληναράς. Ελληναρού μπορεί λ.χ. να είναι η συχνάζουσα στα Ελληνάδικα. Το βρίσκω με μια ουδέτερη σημασία σε ομώνυμο άζμα:

Συχνότερα δηλώνει μια Ελληνίδα με θεωρούμενα (σεξιστικώς και εθνοφαυλιστικώς) ως αρχετυπικά ελαττώματα: Λ.χ. είναι τεμπελληνίδα, κατίνα, κακομαθημένη, κερατώνει τον άντρα της, είναι ζηλιάρα, έχει όλες τις ορμόνες φερτηκαρταρεκαργιόλη, νυφουλίνη, πονοκεφαλίνη, τηλεφωνίνη κ.τ.ό., είναι καλοβλαμμένη μικροαστή και πετάει ανάλογες ατάκες ή ελεεινή βουπού πλουσιέξ ή καγκούρω μπουρναζογκόμενα, σε κάθε περίπτωση ή τριτοδεύτερη ή τελευταία.

Ελληναρούδες στη Μύκονο

Ενίοτε χρησιμοποιείται υβριστικώς χωρίς να προσδιορίζονται περαιτέρω τα χαρακτηριστικά της βρισιάς.

Η μπόχα των μποχών στη Δ.Κρήτη, τουλάιστο ηχητικά και ως μέρος της σχετικής γκριμάτσας αηδίας και απογοήτευσης που συνοδεύει την εκφορά της. (Στην Κρήτη οι άσχημες οσμές σχηματίζονται με το -έα, στο τέλος, π.χ. σκυλέα, αυγουλέα, σκατουλέα, τσουκνέα κ.λπ.). Όχι επειδή δεν υπάρχουν εφάμιλλα ανυπόφορες οσμές, αλλά επειδή αυτή η λέξη κττμγ σ' όσους έχουν βιωματικά μεγαλώσει μαζί της δημιουργεί συναισθησία, σα να παράγει η εκφορά την την οσμή στον εγκέφαλο ναούμ'. Είναι η όχι απαραίτητα έντονη αλλά αναγουλιαστική, ταγκιά μυρωδιά που βγάζει κάτι σάπιο ή βουρκιασμένο. Θρασουλέα βγάζει το κρέας που άφησες στη συντήρηση μέρες και έχει αρχίσει να μυρίζει, αλλά και το κακοπλυμένο ποτήρι που βρωμάει αυγουλίλα, και άλλα, βλ. στα "παραδείγματα" όπου κι άλλοι έχουν προσπαθήσει να την ορίσουν . Ετυμολογία: το λεξικό Ξανθινάκη λέει από το θρασίμι = ψοφίμι (το οποίο θρασίμι, από το σαθρός).

Αυτός του οποίου η δίαιτα, -με τη διπλή (αρχαία ελληνική) σημασία της διατροφής και του (πολιτικού) τρόπου του βίου-, βασίζεται στο σουβλάκι. Όπως και το σουβλακοφάγος χρησιμοποιείται ως:

• οιονεί χαρακτηριολογική τυπολογία

• ως εθνικό τυπολογικό χαρακτηριστικό

• και, ασφαλώς ως παρατσούκλι του Κώστα Καραμανλή (ανηψιού).